“Κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ” (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Πέρυσι το καλοκαίρι συνδικαλιστές και εργαζόμενοι της κρατικής βιομηχανίας ΛΑΡΚΟ πραγματοποιούσαν μια ακόμη συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στην είσοδο της Βουλής. Με τα συνθήματα «Κάτω τα χέρια από τη ΛΑΡΚΟ» και «η ΛΑΡΚΟ ανήκει στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες» απαιτούσαν “να μην περάσει το εγκληματικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας”.

Ήταν χαρακτηριστική η δήλωση που είχε κάνει ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ Λάρυμνας σε εκείνη την κινητοποίηση: “Από τη ΛΑΡΚΟ νεκροί βγαίνουμε, απολυμένοι ποτέ. Ό,τι και να ψηφίσουν στη Βουλή, εμείς το μήνυμα το έχουμε στείλει, δεν θα το βάλουμε κάτω ποτέ, θα το φτάσουμε μέχρι τέλους, θα κρατήσουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή”.

Δυστυχώς ο αγώνας τους για “ανοιχτή ΛΑΡΚΟ” δεν δικαιώθηκε καθώς η επιχείρηση παραμένει κλειστή εδώ και πάρα πολλούς μήνες.

Ίσως όμως όλος αυτός ο σκληρός και πολύμηνος συνδικαλιστικός αγώνας για τη σωτηρία της εταιρείας να τους έχει αφήσει μια μικρή γεύση ικανοποίησης καθώς κατάφεραν η ΛΑΡΚΟ να παραμείνει “στους εργάτες και όχι στα παράσιτα τους κεφαλαιοκράτες” και υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Με τη μόνη διαφορά ότι έχει βάλει λουκέτο και δεν λειτουργεί !

Και ο λόγος που συνέβη αυτό είναι γιατί εκτός από τον αποτυχημένο αγώνα των συνδικαλιστών, φαίνεται να αποτυγχάνει και το σχέδιο της κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση της κρατικής βιομηχανίας. Ένα σχέδιο που ήταν έτοιμο από την προηγούμενη θητεία αυτής της κυβέρνησης, πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια διάστημα ικανό για να εφαρμοστεί και η ΛΑΡΚΟ σήμερα να λειτουργεί και να παράγει υπό ένα άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς, προσφέροντας τα μέγιστα στην ελληνική οικονομία, δυστυχώς όμως το σχέδιο δεν έχει υλοποιηθεί, ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εξασφάλισε μια δεύτερη θητεία και μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι στις κρίσεις μας, η αδράνεια, αναποφασιστικότητα και η αναποτελεσματικότητα των όποιων λύσεων πήγαιναν να εφαρμοστούν, δεν χαρακτηρίζει μόνο τη σημερινή κυβέρνηση αλλά βαραίνει διαχρονικά ολες τις κυβερνήσεις.

Αναζητώντας κάθε φορά την ιδανική λύση, προτιμούσαν “να παίζουν την κολοκυθιά”, αφήνοντας το πρόβλημα να κακοφορμίζει.

Το είχαμε γράψει και παλιότερα, το αναφέρουμε και σήμερα. Η ΛΑΡΚΟ όλα αυτά τα χρόνια έμοιαζε με ασθενή ο οποίος το έσκαγε από το Νοσοκομείο, κάθε φορά που προγραμματιζόταν να κάνει εγχείρηση !

Δυστυχώς σήμερα η σωτηρία της ΛΑΡΚΟ δεν εξασφαλίζεται όσα πανώ και να σηκώσουν οι εργαζόμενοι, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι κυβερνώντες για να εξυγιάνουν την προβληματική κρατική εταιρεία.

Θα ήταν πολύ καλύτερα σήμερα για το κράτος εάν αυτοί που κυβέρνησαν τα προηγούμενα πολλά χρόνια είχαν φροντίσει να πουλήσουν την εταιρεία σε επενδυτή όταν είχε κάποια αξία.

Δυστυχώς αυτή η πεισματική άρνηση της ιδιωτικοποίησης και η εμμονή με την προστασία των κρατικών μονοπωλίων, ακόμη και όταν αυτά είναι ζημιογόνα, οδηγησαν την κατάσταση σε ένα τέλμα. Και σε μια εποχή που το κεφάλαιο εμφανίζεται πιο διστακτικό από κάθε άλλη περίοδο για επενδύσεις λόγω της αβέβαιης και ανασφαλούς κατάστασης παγκοσμίως, η ΛΑΡΚΟ θα υπάρχει για να μας θυμίζει το τέλος του υπαρκτού κρατισμού στην Ελλάδα που πασχίζει να ξεφύγει από τις κακοδαιμονίες και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Χρήστος Αλεξανδρής