Η αποχή ως...συμμετοχή! Η αποχή αλλιώς.

Γράφει η
Ευμορφια Ρουποτια
   Φιλολογος - Δημοτικη Συμβουλος

Ιδιαίτερα ανησυχητικά τα τελευταία χρόνια προβάλλουν τα ποσοστά της αποχής των πολιτών από τις εκλογικές διαδικασίες αλλά και από κάθε ενεργό ρόλο που προάγει το πολιτικό "γίγνεσθαι" του τόπου μας μέσα στα εθνικά και διεθνικά σύνορα.

Όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την προαίρεση αυτή, στάση και συμπεριφορά με βάση τα ποσοστά που έλαβαν οι κομματικοί σχηματισμοί, θριαμβολογούν και καρπώνονται ανύπαρκτες νίκες ή μιλούν για αντιδράσεις προς συγκεκριμένους αρχηγούς, είτε δεξιόστροφης, είτε αριστερόστροφης ιδεολογικής ταυτότητας, ερίζουν μεταξύ τους οι προσκείμενοι κάτω από την ίδια πολιτική ομπρέλα και ζητούν εξιλαστήρια θύματα.

Ωστόσο, δεν έχει γίνει κατανοητό ότι αρχικά ο απλός άνθρωπος του σωματικού και πνευματικού μόχθου θέλει να δώσει το στίγμα της συμμετοχής του σε μια άλλη πολιτική κουλτούρα και στάση ζωής που απέχουν από τα κατάλοιπα των πεπαλαιωμένων πολιτικών των "αριστερών" και "δεξιών" καφενείων, από τη διχόνοια που σπέρνουν αυτά τα καταλοιπα και καταδεικνύουν ότι ο πολίτης δεν ενδιαφέρεται για τα ποσοτικά χαρακτηριστικά ενός κόμματος, για τις ξεθωριασμένες πλέον έννοιες της αριστερής και δεξιάς πολιτικής - η οικονομική κρίση κατέστησε φανερό σε όλους ότι δεν υπάρχει πολιτική αυτάρκεια, επακόλουθο της μη οικονομικής αυτάρκειας - αλλά για τα ποιοτικά στοιχεια και εκείνα που μπορούν να εγγυηθούν την αξιοπρεπή διαβίωση.

Ο απλός πολίτης επιθυμεί να βλέπει ότι τα δικαιώματα του στην εξασφάλιση ενός ανεκτού βιοτικού επιπέδου, στη δημόσια δωρεάν παιδεία, στο δημόσιο και κοινωνικό αγαθό της υγείας, στην ψυχαγωγία, στη δικαιοσύνη γίνονται σεβαστά, ενώ απαιτεί να προστατευεται η ιδιωτικότητα του και κάθε κοινωνική του δράση έχοντας, βέβαια, και ο ίδιος συναίσθηση των καθηκόντων του προς τον άλλο και προς την κοινωνία.

Έπειτα, ο πνευματικός άνθρωπος, αυτός που λόγω και έργω καθυπηρετει τη γνώση και την αρετή - όχι αυτός που χρησιμοποιεί τη γνώση προς επίδειξη ή για την εξυπηρέτηση συμφερόντων - αγωνίζεται για την καλλίπολη, την πολιτεία εκείνη που προάγει την ισότητα, την αξιοκρατία, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και, όταν διαπιστωνει με τις ευαίσθητες πνευματικές του κεραίες ότι αυτά ποδοπατουνται, ακολουθεί δύο δρόμους, ή την απογοήτευση και την αποστασιοποίησή του από τα πολιτικά δρωμενα και έτσι περιχαρακώνεται στον γυάλινο πνευματικό του κοσμο αλλά απουσιάζει η φωνή του - γιατί αυτή τη φωνή χρειαζόμαστε πρωτίστως - ή καταδύεται στην πεζή πραγματικότητα και αναλαμβάνει το εγχείρημα της αφύπνισης και ενεργοποίησης των συνανθρώπων του.

Αυτές οι δύο κατηγορίες ανθρώπων, που δεν είναι στην ουσία δύο, αλλά μια συμπαγής δύναμη υγιών ετεροτήτων που διψούν για την πολιτεία εκείνη που θέτει ως κέντρο του ενδιαφέροντος τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, που τον αντιμετωπίζει ως πολυδύναμη ψυχή και όχι ως αριθμητική μονάδα και στατιστικό νούμερο.

Είναι οι δύο κατηγορίες ανθρώπων που δεν βολεύονται με τίποτα λιγότερο από την αξιοπρέπειά τους σε κάθε ατομικό και συλλογικό αποτύπωμα.

 Έτσι, ας μην βλέπουμε την αποχή πάντα αφοριστικά, αλλά ας διεισδυσουμε στα βαθύτερα αιτία της αποχής, ας μην θεωρούμε τον πολίτη ως τον "αχρείο" του "Επιταφίου" του Περικλέους, αλλά ως τον πολίτη που έχει αποστασιοποιηθεί, για να κάνει πιο έντονη την παρουσία του και να δηλώσει ότι βλέπει, ακούει τα πάντα, αλλά αναμένει εκείνο τον πολιτικό κρότο που θα συντρίψει όλες τις παθογενειες του βαθέος κράτους, του μη φιλικού προς τον πολίτη και θα καταστήσει την πολιτεία φερελπιν ενός αισιου μέλλοντος.

Ο Δημοσθένης έλεγε: "Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα."

Ωστόσο, ο σύγχρονος άνθρωπος δε νιώθει ελεύθερος. Αυτη είναι η αιτία της αποχής και όχι η ανευθυνότητα.

Εξάλλου, ελευθερία και ευθύνη συμπορεύονται και αποτελούν το κράμα του πολιτικού πολιτισμου.

Γι’ αυτό, ας δοθούν τα εχέγγυα στον πολίτη να νιώσει ελεύθερος και τότε θα νιώσει και πιο μεγάλη την αίσθηση της ευθύνης...