ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΣΙΩΠΗΣΑΝ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

Φοβάμαι,
πως αγάπησα περισσότερο
από όσο μου αναλογούσε, αθόρυβα,
σε ένα κόσμο φασαριόζο.

Αγάπησα το φόβο
πριν τη ζωή
κι έμεινα δίπλα του
να μεγαλώνω μαζί του.
Η φωνή μου χάθηκε
στις ανάγκες
κι ανάγκες σιώπησαν.

Οι γύρω μου μόνοι
κι απασχολημένοι
κι ας είχαμε συμφωνήσει
να συναντηθούμε.

Τραβήξαμε ίσα ...
στα τριάντα
στα σαράντα
στα πενήντα
μ' ένα σακίδιο μοναξιάς
στον ώμο
και γύρω μας ξένοι
όλοι αυτοί που είναι
δικοί μας.

Μεγαλώσαμε και ξεγελαστήκαμε.

Έχουμε ανάγκη
τις αγκαλιές
που δεν κάναμε.
Έχουμε ανάγκη
τα δάκτυλα μας να μπλεχτούν στα μαλλιά
που δεν χαιδέψαμε.

Πριν ο χρόνος τελειώσει
και μείνουμε πράγματι μόνοι.