ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΝΙΓΟΜΕΝΩΝ

Γράφει ο
Νίκος Ταξ. Δαβανέλλος

Φτέρη 10 Δεκεμβρίου 1928.

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

Παρακαλούμεν όπως συμπληρώσετε τας πληροφορίας της φιλτάτης «Επαρχίας» αγωνιζομένης διά την βελτίωσιν της αθλιεστάτης κταστάσεως ότι εις το μαρτυρολόγιον του ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ, εις ανθρώπινα θύματα, η Φτέρη από λίγων ετών και εντεύθεν δεν αριθμεί μόνον 2 θύματα αλλά 5 – ΠΕΝΤΕ πληρώσαντα τόσον σκληρώς τα Κυβερνητικά πορθμεία του Σπερχειού διά τα βασίλεια του Πλούτωνος (διότι φαίνεται εις την παναρχαίαν εκείνην εποχήν πρέπει να ευρισκώμεθα) όχι εις αηρολάγκαθα αλλά εις τον γενικόν δρόμον παρά την θέσιν Πουρνάρι ένθα ευρίσκονται εις την ανάγκην να διέρχωνται ολόκληροι (τέως) δήμοι, ορεινοί Φθιώτιδος,Ναυπακτίας και εν μέρει Ευρυτανίας αφού ουδαμού υπάρχει γέφυρα έξω και ώρας πολλάς μακράν από εκεί.

Μεταξύ όμως των άλλων ανυπολογίστων οικονομικών καταστροφών εκ του Σπερχειού, δεν έπρεπε ευγνωμοσύνης χάριν, εκ μέρους τόσων κοινοτήτων να ψηφισθή και μικρά δαπάνη διά να στηθή πανύψηλος στήλη ακριβώς εις τον πορθμόν αυτόν του Σπερχειού  ένθα παραπλεύρως διέρχεται δημόσιος δρόμος Λαμίας – Καρπενησίου, με τας λέξεις, «Κατάρα και αιώνιον ανάθεμα εις τους νεκροθάπτας πολιτικούς αντιπροσώπους της Φθιώτιδος»

Τόσα εκατομμύρια πλουσιοπαρόχως διετέθησαν όπου δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος θανάτου ως εκ της πείνης και του πνιγμού και εντούτοις ουδέ λόγος γίνεται περί αυτών.

Αν ο Σπερχειός με τους ισχυρούς βραχίονάς του πνίγει κατ’ έτος εκατομμύρια και πολλαπλασιάζει τους ακτήμονας και λιμώττοντας και απειλεί από ώρας εις ώραν να παρασύρη ολόκληρα χωριά  μετά των κατοίκων (Χαλίλης κ.λ.π.)ταύτα αν όχι ήκιστα  επειγούσης ανάγκης, πάντως δευτερευούσης  σημασίας ζητήματα εθεωρήθησαν μέχρι τούδε  τουλάχιστον απέναντι άλλων, και αν η πανίσχυρος Κυβέρνησις υιοθετήση την μοιρολατρικήν πορείαν ως προς τα σπουδαία και γενικά ουδέποτε πρέπει  να ελπίζη σωτηρίαν ο κόσμος που δεν περιμένει, λέγει, ούτε διορισμούς, ούτε προβιβασμούς  και ούτε έργα πολυτελείας. Ας ληφθή υπόψει.

Μεθ’ υπολήψεως κλπ

Γ.Ν. Τσιούστας.

«ΕΠΑΡΧΙΑ» 16-12-1928, Έτος Β΄, αριθμ. Φ. 100.

Ο Γάλλος Καποτσίνος μοναχός Robert de Dreux όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα το έτος 1665 έγραψε ότι τη Γέφυρα της Αλαμάνας την έφτιαξε η Βαλιντέ Σουλτάνα, μητέρα του Σουλτάνου Μωάμεθ του Δ’  (1649-1687)

Φωτογραφία: «Η  Γέφυρα της Αλαμάνας εν η συνελήφθη ο Αθανάσιος Διάκος» Φωτ. Αρχ. Λαμπάκη, ΧΑΕ 4133.

ΧΑΛΙΛΗ: το χωριό αναφέρεται στην Πρόθεση Ρεντίνας με την ονομασία Χαλίλι στα φ 174α μαζί με τους οικισμούς Πλατύστομο, Μάκρεσι, Βαρυμπόπη και Αμαλότες.
Το 1912 με το ΦΕΚ 261Α – 31/8/1912  ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσης κοινότητας και το 1930 με το ΦΕΚ 251Α – 24/7/ 1930 μετονομάστηκε Μεσοποταμία.