ΜΝΗΜΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

ΜΝΗΜΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Ξεθωριάζει η μνήμη
Ικετεύω με απλωμένα χέρια.
Δυσεύρετη η χαρά κρύβεται στην οδύνη.
Φάροι σβησμένοι, στου ουρανού την προσευχή
Ρεμβάζουν τον πόνο
Καφές σκέτος, φρέσκο-φτιαγμένος και μόνος, στο άψυχο ξύλο.
Ξεθωριάζει η μνήμη.
Άηχα...
Ακολουθεί τα βήματα μου,
Στις άγονες γραμμές,
Στις μύτες των ποδιών μου.
Αγρυπνούν τα χατίρια, στα ανισόρροπα θέλω,
Στο ερημοκλήσι της σκέψης.
Έξω φυσά, τα φύλλα χορεύουν.
Των βουνών οι κορφές τα στέλνουν σε μένα.
Οκτώβρης
Και η μνήμη θυμάται.
Άπλωσαν οι μέρες
Κι έγιναν μήνες, σε κουνιστή καρέκλα.
Κι η μνήμη κλαίει.
Μανιακή συνήθεια φθινοπώρου, να παίζει μαζί μου!
Άυπνη
Ακόμη περιμένω στο ατσαλάκωτο κρεβάτι.
Κι είχα χτίσει ένα τζάκι, πριν ορφανέψουν τα φύλλα.
Κι είχα χτίσει μια αγάπη, πριν ξεθωριάσει η μνήμη.
Ικέτης,
Υψώνω τα χέρια, στην πηγή των ευχών,
Στη χαραμάδα του ονείρου
Λίγο πριν, η μέρα και πάλι χαράξει.