Καζάνι που βράζει η ΛΑΡΚΟ

Τον «ασκό του Αιόλου» ά- νοιξε για τη Λάρκο η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να παραπέµψει το θέµα της µη ανάκτησης των κρατικών ενισχύσεων, ύψους 160 εκατ. ευρώ, στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο. Οι εργαζόµενοι, θορυβηµένοι από αυτήν την απόφαση, στρέφονται κατά της κυβέρνησης, την οποία κατηγορούν ότι απέκρυψε το θέµα των παράνοµων κρατικών ενισχύσεων και οδηγεί την εταιρεία στο κλείσιµο.

Τα σωµατεία προανήγγειλαν κινητοποιήσεις, µε τις σχετικές αποφάσεις να λαµβάνονται στις 23 Μαΐου, που θα πραγµατοποιηθούν γενικές συνελεύσεις των εργαζοµένων.

Για το ίδιο διάστηµα έχουν ζητήσει συνάντηση µε τον υπουργό Ενέργειας και Περιβάλλοντος, Πάνο Σκουρλέτη, καταγγέλλοντας τη στάση που κράτησε, όταν τον Ιανουάριο τους διαβεβαίωνε ότι «για την κυβέρνηση δεν υπάρχει θέµα κρατικών ενισχύσεων». Ζητάνε επίσης την επιστροφή ΦΠΑ, ύψους 12 εκατ. ευρώ, από πιστοποιηµένες οφειλές µέχρι και τον Σεπτέµβριο του 2016.

Εν τω µεταξύ, το κλίµα στην εταιρεία έχει επιβαρυνθεί, µετά την παρέµβαση οικονοµικού εισαγγελέα για τη δίωξη όλων των τελευταίων διοικητικών συµβουλίων για τη µη εφαρµογή στη Λάρκο του ενιαίου µισθολογίου.

Η παραποµπή στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο, ως αποτέλεσµα εγκληµατικής κυβερνητικής αδράνειας, αφού το θέµα τέθηκε από την Κοµισιόν, από τον Μάρτιο του 2014, έρχεται να δώσει το τελειωτικό χτύπηµα στον µεγαλύτερο παραγωγό σιδηρονικελίου στην Ευρώπη και έναν από τους πέντε παγκοσµίως, που από το 2008, µε εξαίρεση τις χρονιές 2010 και 2011, συσσωρεύει ζηµιές και ανεξόφλητες οφειλές υπέρ τρίτων.

Μόνο το «φέσι» στη ∆ΕΗ, σύµφωνα µε τις λογιστικές καταστάσεις της επιχείρησης, ανέρχεται στα 270 εκατ. ευρώ, ποσό που προσαυξάνεται κατά 5 εκατ. τον µήνα. Στα 46 εκατ. ευρώ ανέρχεται το χρέος της εταιρείας προς την παλαιά Λάρκο. Αυτό προέκυψε από την εκκαθάριση της εταιρείας σε παλαιά και νέα, το 1989. Στα 13,6 εκατ. ευρώ ανέρχεται το χρέος προς το υπουργείο Οικονοµικών από την προ της εκκαθάρισης περίοδο.

Παράλληλα, η εταιρεία αποπληρώνει δάνειο 50 εκατ. ευρώ προς την ΑΤΕ (σήµερα Πειραιώς), επιβαρύνοντας τα αποτελέσµατά της µε 1,2 εκατ. ανά τρίµηνο έναντι τόκων.

Σε αυτή την οικονοµική κατάσταση, που είναι γνωστή σε όλες τις διοικήσεις και στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αλλά και των εργαζοµένων, η µέση ετήσια αµοιβή των οποίων κυµαίνεται στις 68.000 ευρώ, έρχεται να προστεθεί το κόστος των κρατικών ενισχύσεων, ύψους 160 εκατ. ευρώ. Η αναζήτηση ενός βιώσιµου σχεδίου καθίσταται πλέον ουτοπική.

Οι δαπάνες για µισθοδοσία και κόστος ενέργειας αντιπροσωπεύουν περίπου το 50% του συνολικού κόστους παραγωγής, το οποίο για να γίνει βιώσιµο θα πρέπει να πέσει κάτω από τα 9.600 δολάρια ο τόνος, µε βάση τις σηµερινές διεθνείς τιµές νικελίου. Το σηµερινό κόστος παραγωγής της εταιρείας, έπειτα και από τις περικοπές που επέβαλε η νέα διοίκηση στα διάφορα στάδια (προµηθευτές, εργολάβους κ.λπ.), ανέρχεται στις 13.000 δολάρια για κάθε τόνο, που σηµαίνει ότι µπαίνει µέσα κατ’ ελάχιστον 3,5 εκατ. ευρώ τον µήνα.

Ο χρόνος για την ιστορική µεταλλευτική βιοµηχανία της χώρας έχει αρχίσει να µετράει αντίστροφα. Η διαθεσιµότητα ενός µέρους του προσωπικού είναι ένα από τα µέτρα που εξετάζονται, δύσκολα όµως θα αποτρέψουν το δυσµενές σενάριο της οριστικής αργίας των 1.200 εργαζοµένων.