“Μεταγραφή Αεροδρομίου”

Γράφει ο Σπύρος Αλ. Ρίζος

Μετά από αυτή την έκφραση που κυκλοφόρησε τελευταία από πολιτικούς και δημοσιογράφους, “Μεταγραφή Αεροδρομίου”, θέλω να σας αποκαλύψω κάποιες σκέψεις μου, όταν προσομοιάζουν “πολιτικούς” με ποδοσφαιριστές, όπως όταν κάποια ομάδα αναγγέλλει την μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή και οι οπαδοί κατακλύζουν το αεροδρόμιο για να τον υποδεχθούν, με βεγγαλικά και καπνογόνα, είναι αλήθεια ότι με αυτή την πανηγυριώτικη εικόνα δεν νιώθω καλά. Είναι μία έκφραση που μου ηχεί άσχημα και παράξενα. Μου θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγα ότι η πολιτική -δημοσιογραφική έκφραση που χρησιμοποιείται είναι αδόκιμη και ατυχής επιεικώς. Δεν αποδίδεται η πραγματική κατάσταση όταν επιλογή κάποιου πολιτικού να φύγει από το Ένα κόμμα για να πάει στο Άλλο,... έτσι..., γιατί τυχαία πέρναγε απ’ έξω και…” είδε το φώς το αληθινόν ” στα γραφεία του “Σωτήρος”και μπήκε μέσα, για να “σωθεί αυτός και ο λαός του” που τον ακολουθεί.

Αυτή η πράξη δεν μπορεί να λέγεται “Μεταγραφή Αεροδρομίου”. Τουλάχιστον για μας που πιστεύαμε σε κάποιες ιδεολογίες και κόμματα, που δώσαμε το Είναι μας σ’ αυτή την επιλογή, αυτή η πράξη λεγόταν αποστασία ή λιποταξία και όχι “ Μεταγραφή”, ακόμη και όταν μπορούσε να είναι δικαιολογημένη η ενέργεια ή η συμπεριφορά κάποιου πολιτικού λόγω συνθηκών.

Οι Μετακινήσεις πολιτικών σήμερα σε διαφορετικά κόμματα και χώρους δεν είναι ένα συχνό φαινόμενο βεβαίως αν και τα πολιτικά ήθη έχουν αλλάξει. Άλλη βαρύτητα όμως και άλλο αντίκτυπο είχε μια μετακίνηση ενός πολιτικού από θέσεις και αρχές στο παρελθόν. Θα σας αναφέρω δύο περιπτώσεις από το παρελθόν, (1961 -1967) για να δούμε την διαφορά, η μια είναι του συμπατριώτη μας Ηλία Τσιριμώκου, μια μεγάλη προσωπικότητα στα πολιτικά πράγματα του τόπου μας, που χαρακτηρίστηκε “ως κατεψυγμένος πρωθυπουργός” μετά από την ανεξαρτητοποίησή του από την “ Ένωση Κέντρου” και την αποτυχημένη προσπάθεια να σχηματίσει κυβέρνηση, μετά από την ρήξη του Γεωργίου Παπανδρέου με το παλάτι και η άλλη με τον χαρακτηρισμό του Κώστα Μητσοτάκη ως “αποστάτη” μετά από την ρήξη και την ανεξαρτητοποίησή του από την “ Ένωση Κέντρου”, συνέπεια της διαφωνίας με τον Γεώργιο Παπανδρέου σε πολιτικές επιλογές και εκτιμήσεις καθώς και το διακύβευμα της πρωτοκαθεδρίας για την διαδοχή της αρχηγίας στο κόμμα μεταξύ του Κώστα Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου. (Αυτού του είδους και του επιπέδου οι διαφωνίες είχαν ως συνέπεια να οδηγηθούμε στην εκτροπή του πολιτεύματος). Τότε ήταν αδιανόητο να φύγει ακόμη και ένας ποδοσφαιριστής από την ομάδα του, όπως ο Γιώργος Σιδέρης από τον Ολυμπιακό, ο Μίμης Δομάζος από τον Παναθηναϊκό και ο Μίμης Παπαϊωάννου από την Α.Ε.Κ. και να παίξουν με άλλη ομάδα, κάτι που επιτρεπόταν να γίνει νόμιμα, και που γίνεται ακόμη σήμερα.

Ο πολιτικός Οπορτουνισμός και Τυχοδιωκτισμός είναι καταδικαστέοι και χθες και σήμερα, διότι κίνητρο είναι το ατομικό συμφέρον και όχι του Λαού, το κοινό συμφέρον. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων διευκρινίζω δεν είναι κακό να φύγει κάποιος από ένα κόμμα και να πάει σε άλλο, έχει όμως σημασία γιατί το κάνει, ο τρόπος και οι όροι που το κάνει.

Δεν επιτρέπεται χαλαρότητα στο ήθος και στις αρχές που διέπουν έναν πολιτικό. Υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται γι’ αυτές τις αρχές, πώς θα επιτρέψουμε σε κάποιους να εμπορεύονται αυτές τις αρχές και να αδιαφορούν για τη συνέπεια και τη συνέχεια αυτών των αρχών; Θα σας είναι γνωστά,υποθέτω τα παρακάτω κοσμητικά επίθετα: Ο. Φ. Α.= (όπου φυσάει ο άνεμος), Ανεμοδούρας, Παλάντζας, Ανίερες συμμαχίες και ένα σωρό άλλα που λέγονται για τους οπορτουνιστές και τους τυχοδιώκτες. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί λοιπόν όσοι έχουμε πολιτική δράση στην κοινωνία, στο τι κάνουμε, πως το κάνουμε και τι λέμε στους Πολίτες/σες. Πόσο ακριβά το πλήρωσε η γυναίκα του Καίσαρα που “δεν έφθανε μόνο να είναι τίμια αλλά έπρεπε και να φαίνεται”.

Προσοχή λοιπόν στις εκφράσεις Κυρίες και Κύριοι, που ασχολείστε με την Πολιτική και με τα κοινά γενικότερα να είστε πολύ ακριβείς και μετρημένοι στα λόγια σας και στις πράξεις σας, για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις, που μπορεί να έχουν άσχημες συνέπειες. Δεν μπορεί να γίνεται Πολιτική με ποδοσφαιρικούς όρους και ορολογία απαιτείται σεβασμός, είναι η ανωτέρα των τεχνών και προϋποθέτει συμμετοχή “ψυχήτε και σώματι”.

Είναι λοιπόν σαν να μας κοροϊδεύει κάποιος, να μας περιγελά, υπονοώντας ότι να και η πολιτική ξέπεσε, ποδοσφαιροποιήθηκε γίνονται μεταγραφές και πολιτικών! Προσοχή παρακαλώ εγώ δεν λέω ότι δεν γίνονται “μεταγραφές” , αλλά ότι δεν πρέπει να γίνονται και ακόμη αν οι συνθήκες το επιβάλουν οι λόγοι και οι όροι θα πρέπει να είναι σοβαροί και αδιαμφισβήτητοι. Είναι γνωστές οι μετακινήσεις πολιτικών που έγιναν τα τελευταία χρόνια προς τα δύο μεγάλα κόμματα, θα αναφέρω κάποιες ενδεικτικά, “Νέα Δημοκρατία”: Χρυσοχοίδης, Άδωνις, Πλεύρης και άλλοι, “ΣΥ.ΡΙΖ.Α”: Ξενογιανακοπούλου, Ραγκούσης, Κουντουρά, Κουβέλης και άλλοι πρόσφατα. Τον χαρακτηρισμό γι’ αυτές τις μετακινήσεις θα τον δώσετε εσείς.

Και κλείνοντας για να είμαι όσο μπορώ πιο δίκαιος με την ιστορία, σας αναφέρω και την κοσμοσυρροή που συνέβη μόνο μία φορά το 1974 με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όταν επέστρεψε από το εξωτερικό, με την πτώση της Χούντας, αλλά αυτό ήταν πράγματι “επιστροφή αεροδρομίου” και όχι “Μεταγραφή Αεροδρομίου”.