Η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία ! (Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Η εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς θεωρείται στη χώρα μας μια απο τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας . Θεμέλιο της κοινωνικής ελευθερίας και ευημερίας που ανοιγε διάπλατα το δρόμο για μια αξιοπρεπή ζωή , μακριά απο τις στερήσεις της φτώχειας και της ανεργίας . Η πολιτεία , το κράτος και η ελληνική οικογένεια επένδυσαν πολλά χρήματα , ονειρα , ελπίδες και προσδοκίες για να βελτιώσουν το επίπεδο της εκπαίδευσης . Και το κατάφεραν . Χτίστηκαν παντού σχολεία και Πανεπιστήμια . Σε αυτά διδάσκουν εξαίρετοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι , ενω σπουδαίοι ελληνες επιστήμονες διαπρέπουν και στο εξωτερικό .
Παρά την αναμφισβήτητη πρόοδο που εχει συντελεστεί , στον τομέα της εκπαίδευσης η χώρα μας εζησε τα τελευταία χρόνια μια καταστροφή . Απο το 2010 μέχρι σήμερα εχουν εγκαταλείψει τη χώρα 500 χιλιάδες πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι μορφωμένοι ανθρωποι . Εφυγαν προκειμένου να βελτιώσουν τη ζωή τους .
Η καταστροφή είναι ακόμη μεγαλύτερη για τη χώρα μας , αν λάβουμε υπόψη οτι εκτός απο αυτούς που εφυγαν , εξακολουθούμε να εχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στους νέους . Γιατί συμβαίνει αυτό ; Κατα τη γνώμη μου μια εξήγηση υπάρχει .
Οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να συνδέσουν την εκπαίδευση με την αγορά εργασίας και την παραγωγή .
Σήμερα με αφορμή την εναρξη των πανελληνίων εξετάσεων κατακλύστηκε το διαδίκτυο απο τα μηνύματα πολιτικών και τις ευχές τους στους υποψηφίους για καλή επιτυχία . Κανείς δεν συζητά ομως για την ανεργία των νέων . Αντίθετα η επικαιρότητα βρίθει απο δημοσιεύματα για τα αναδρομικά των συνταξιούχων , ενω με αφορμή την ψήφιση του νέου εργασιακού νομοσχεδίου στην πολιτική σκηνή κυριαρχεί η διαμάχη πολιτικών και συνδικαλιστών με την κυβέρνηση για την κατάργηση ή οχι του οκταώρου . Διαμάχη που αφορά αυτούς που εχουν ηδη εργασία και οχι φυσικά αυτούς που την αναζητούν αλλά δεν τη βρίσκουν . Κανονικά σήμερα η κυβέρνηση θα επρεπε να φέρει τα πάνω κάτω προκειμένου να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για να απασχολήσει το ενα εκατομμύριο ανέργους .
Ενας πόλεμος γενεών εχει ηδη αρχίσει στην Ελλάδα και οσο δεν κάνουμε τίποτα για να τον τερματίσουμε , η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και πιο εκρηκτική τα επόμενα χρόνια . Διότι η γενιά της απογοήτευσης αναζητά δουλειά και η γενιά της μεταπολίτευσης της προσφέρει μόνο παρηγοριά ! Πριν την κρίση θυμάμαι είχε ξεσπάσει μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση για τη γενιά των 700 ευρώ !
Οι πολιτικοί ολων των κομμάτων εχυναν τότε κροκοδείλια δάκρυα στις τηλεοράσεις και στις συνεντεύξεις τους γιατί δεν δεχόταν με τίποτα μια τέτοια υποχώρηση εισοδηματική .
Οταν ηρθε η κρίση και τα μνημόνια ο κατώτατος μισθός ηταν ηδη πολύ κάτω απο τα 700 ευρώ , αλλά οι πολιτικοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να συγκρατήσουν την πτώση . Αργότερα οι συζητήσεις γινόταν για τη γενιά των 600 ευρώ , των 500 ευρώ , των 400 ευρώ και των 300 ευρώ . Σήμερα η ελληνική οικογένεια ζεί ενα δράμα . Δεν μπορεί πιά να εγγυηθεί στα παιδιά της ουτε μια εργασία αντίστοιχη των μορφωτικών τους δυνατοτήτων και προσόντων , ουτε αποδοχές που εξασφάλιζαν οι ιδιοι στην εποχή τους . Και αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τα παιδιά των φτωχών οικογενειών αλλά και τα παιδιά των ευπορότερων οικογενειών . Θα κάνουμε κάτι γι'αυτό ως κοινωνία ή θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε επετειακά με ευχές και μηνύματα ;
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
