Οι φωνές των φτωχών !
Ολοι θυμούνται οτι κατα τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, η επιδοματική πολιτική της αριστερής κυβέρνησης , είχε γίνει αντικείμενο πολιτικής διαμάχης ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ .
Η αντιπαράθεση για το κοινωνικό μέρισμα ηταν τόσο εντονη εκείνη την περίοδο που νόμιζε κανείς οτι η ελληνική κοινωνία είχε διχαστεί ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα . Σε αυτούς που πλήρωναν τους φόρους και σε αυτους που ζούσαν με τα επιδόματα .
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ περνούσε το μήνυμα της υπεράσπισης των φτωχών νοικοκυριών και των κοινωνικά αδυνάτων και πρόβαλλε το μέτρο της διανομής του υπερπλεονάσματος με τη μορφή του κοινωνικού μερίσματος που είχε βαφτίσει 13η σύνταξη σαν το πιο δυνατό σημείο του προγραμματός της .
Η Νέα Δημοκρατία εξέφραζε πολιτικά τη μεσαία τάξη που υπέφερε απο τους υπερβολικούς φόρους και ως αντιπολίτευση διαφωνούσε με την επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης λέγοντας οτι οι ελληνες δεν θέλουν επιδόματα αλλά δουλειές .
Τελικά επρεπε να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία για να συνειδητοποιήσουμε ολοι οτι οι διαφορές των δύο κομμάτων σε οτι αφορά τις δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια και την προστασία των ευάλωτων στρωμάτων του πληθυσμού που ζούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού δεν είναι τόσο βαθιές οσο ηθελαν να τις παρουσιάσουν οι πολιτικοί τη προεκλογική περίοδο .
Διότι βλέπουμε τη Νέα Δημοκρατία , ανεξάρτητα απο το τι ελεγε προεκλογικά , να αντιγράφει σήμερα την πολιτική της αναδιανομής του υπερπλεονάσματος , στηρίζοντας μέσω επιδομάτων με τα οποία διαφωνούσε προεκλογικά τους μακροχρόνια ανεργους , τις πολύτεκνες οικογένειες και τους ανάπηρους .
Είναι οι φωνές των φτωχών οι οποίες εχουν πολλαπλασιαστεί στα χρόνια της κρίσης και που δεν επιτρέπουν στα κόμματα εξουσίας και στους πολιτικούς ηγέτες να αγνοήσουν τη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της αύξησης των οικονομικών ανισοτήτων και της φτώχειας . Δεν γνωρίζω αν τα ποσά που δίνονται είναι ψίχουλα ή φιλοδωρήματα οπως συνηθίζει να καταγγέλει η εκάστοτε αντιπολίτευση και αν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να δοθούν περισσότερα .
Σε πρώτη φάση αυτό που πρέπει να εξεταστεί είναι αν η επιδοματική πολιτική πιάνει πράγματι τόπο και αν τα χρήματα που δίνονται με τη μορφή επιδόματος πάνε στις τσέπες αυτών που πραγματικά τα εχουν ανάγκη και δεν τα καταχρώνται ανθρωποι που εχουν τη δυνατότητα να δηλώνουν ψεύτικα στοιχεία .
Για παράδειγμα πως θα εντοπίσει το οικονομικό επιτελείο της σημερινής κυβέρνησης ποιοί είναι οι μακροχρόνια ανεργοι , οταν γνωρίζουμε οτι απο τους 900.000 ανέργους μόνο οι 170.000 παίρνουν το επίδομα ανεργίας και είναι αυτοί που εχασαν πρόσφατα τη δουλειά τους ;
Καμία οικονομία και καμία κοινωνία ομως δεν κατάφερε να ξεφύγει απο την παγίδα της φτώχειας με τις κυβερνήσεις να μοιράζουν δεξιά και αριστερά επιδόματα , φιλανθρωπίες και ελεημοσύνες .
Σε κάθε περίπτωση οι φωνές των φτωχών σε μια χώρα που βγαίνει γονατισμένη οικονομικά απο μια δεκαετή οικονομική κρίση , δεν ζητούν ελεημοσύνη , αλλά συνθήκες πραγματικής οικονομικής προόδου και κοινωνικής ευημερίας που μόνο μέσα απο μια ισχυρή ανάπτυξη και μια ανταγωνιστική οικονομία που θα παράγει πλούτο μπορεί να επιτευχθούν . Ο εμπνευστής της μεγάλης κοινωνίας που κήρυξε τον πόλεμο κατα της φτώχειας , ο Αμερικανός πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είχε πεί οτι ''δεν πρέπει να δημιουργήσουμε ενα εθνος ανθρώπων που ζούν απο την κοινωνική πρόνοια . Σκοπός μας είναι να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια βοηθώντας τους ανέργους να ξαναπιάσουν δουλειά ''. Αυτά ομως είναι τα δύσκολα και για τη σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας .
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
