Κάποιες σκέψεις για το Πολυτεχνείο

Γράφει ο
Παναγιώτης Λαθούρης
Στυλιδα
pstilida@gmail.com

Πέρασαν 51 χρόνια και πολλά γεγονότα έχουν ξεθωριάσει πιά στη μνήμη, ακόμα και αυτά που μας συγκλόνισαν κάποτε, αυτά που ενεργοποίησαν τον νεανικό μας ενθουσιασμό, το πάθος και τον ανυστερόβουλο αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. Η ιστορία όμως δεν χωρατεύει καθώς τραβάει το δρόμο της όπως αέναα τραβάει ο χρόνος τη νεανικότητά μας δίνοντας όμως ιδιαίτερη σημασία στις πράξεις και προθέσεις "τους" και όχι "μας" καθώς επηρεάζεται από αυτές. Ποιοί είναι "αυτοί" και ποιοί "εμείς" στους οποίους απευθύνεται η ιστορία; Ένα φαινομενικά εύκολο ερώτημα που επιδέχεται πληθώρα δύσκολων απαντήσεων σε επίπεδο καφενείου αλλά μια και μόνη απάντηση πίσω από κλειστές πόρτες απο κάποιους, κάπως, κάπου, κάποτε. Αλλά καλύτερα είναι να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Βαφτισμένος από το πνεύμα των νικημένων του εμφυλίου και γνωρίζοντας στο πετσί μου τη συμπεριφορά της νικήτριας παράταξης που συνεχίστηκε - δυστυχώς - αρκετά χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας διαψεύδοντας το αφήγημα της καλής της λειτουργίας συμμετείχα με το ανάλογο πάθος και ενθουσιασμό στα γεγονότα του Πολυτεχνείου χωρίς στη συνέχεια να εξαργυρώσω τίποτα όπως έπραξαν πολλοί ακόμα και αδίκως. Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στα γεγονότα αυτά γιατί είναι πλέον γνωστά και δεν έχει νόημα η παρούσα επανάληψή τους αν και κάποιες προσωπικές μαρτυρίες ίσως να τους έδιναν κάποιον χρήσιμο ξεχωριστό τόνο. Αυτό όμως που θα έδινε τον ξεχωριστό τόνο δεν είναι άλλο από το νόημα των γεγονότων αυτών όπως γινόταν τότε αντιληπτό σε σύγκριση με το πως γίνεται σήμερα. 

Ήμασταν νέοι, ανταποκριθήκαμε αμέσως στο κάλεσμα για αντίσταση στη χούντα με το δικό μας αναίμακτο τρόπο σε μιά περίοδο που δεν κουνιόταν φύλλο κατά των καταπατητών των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού. Δεν αναρωτηθήκαμε ποιοί ήταν αυτοί που απηύθηναν το κάλεσμα ούτε τι σκοπούς είχαν. Δεν γνωρίζαμε την ΑΝΤΙΕΦΕΕ, τον ΡΗΓΑ, το ΕΚΚΕ, την ΟΜΛΕ και κάποιους άλλους που εκ των υστέρων μάθαμε ότι καθοδηγούσαν ή καπηλεύονταν (διαλέχτε ελεύθερα), τον άδολο αγώνα μας. Δεν γνωρίζαμε τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί ούτε τα αίτιά τους ούτε καν τη σχέση που μπορεί να είχαν με το δικό μας αγώνα. Π.χ. γνωρίζαμε ότι στις 6 Οκτωβρίου του 1973 είχε κηρυχθεί ο Δ' Αραβοϊσραηλινός πόλεμος ο γνωστός ως πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ όπου τις πρώτες ημέρες του πολέμου κόντεψε να αφανιστεί το Ισραήλ. Τότε οι Αμερικάνοι επενέβησαν προκειμένου να σώσουν το Ισραήλ και τα κατάφεραν. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν ότι στην προσπάθειά τους αυτή ζήτησαν τη συνδρομή του Παπαδόπουλου προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις της Σούδας, του Ελληνικού και της Ελευσίνας για να  εφοδιάσουν το μαχόμενο Ισραήλ. Ο Παπαδόπουλος διά του τότε "δοτού" πρωθυπουργού Μαρκεζίνη αρνήθηκε! Βλέπετε η χούντα διαπνεόταν τότε από το πνεύμα του Καντάφι. Παρ' όλα αυτά, οι Αμερικάνοι οργάνωσαν αερογέφυρα από τις βάσεις τους στην Ευρώπη και κατευθείαν απο τις ΗΠΑ και με τη βοήθεια του 6ου στόλου κατάφεραν να ανεφοδιάσουν το Ισραήλ. Μετά από αυτό  ήταν εύλογο ότι ο Παπαδόπουλος δεν στεκόταν καλά στην καρέκλα του. Και ξαφνικά κάτι περισσότερο από ένα μήνα μετά έγινε το Πολυτεχνείο και στις 25 του Νοέμβρη 1973 πέφτει ο Παπαδόπουλος και μετα από 6 μήνες γίνεται θύμα η Κύπρος!

Ίσως να περνούσε απαρατήρητη η αιτία του μένους των Αμερικανών, των Ισραηλινών και κατά συνέπεια των απανταχού Εβραίων όπως ο Κίσινγκερ ο αρχιτέκτονας της εισβολής του Αττίλα αν δεν ήταν φανερή η άνευρη και σπασμωνδική αντιμετώπιση των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου από τη χούντα. Πώς άφησαν να εξελιχθεί το κίνημα επί τριήμερο χωρίς ουσιαστική αντίδραση από τον κρατικό μηχανισμό παρά μόνο έστειλαν τα τανκς όταν πλέον είχε γιγαντωθεί η αντίσταση, όταν χιλιάδες λαού απαιτούσαν την πτώση της χούντας; Γιατί το ΚΚΕ αντιδρούσε στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και εξαναγκάστηκε να συμμετάσχει όταν το πήραν σβάρνα τα γεγονότα, όταν το ρυάκι είχε μετατραπεί πλέον σε οργισμένο ορμητικό ποτάμι; Τι ήξερε το ΚΚΕ που εμείς τα (ίσως) χαϊβάνια τουρκιστί δεν γνωρίζαμε; 

Ειμαι περήφανος που συμμετείχα με τις μικρές μου δυνάμεις σαν μιά μικρή μονάδα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους στη μεγαλειώδη αυτή  αντίσταση του λαού, ενός λαού που απέδειξε ότι ξέρει και τολμά να διεκδικεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του όταν του τα στερούν. Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι το ότι μαλλον χρησιμοποιήθηκα κι εγώ όπως χιλιάδες άλλοι για άνομα συμφέροντα ως πιόνια σε μιά σκακιέρα που δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξή της όπου το ρόλο του ηττημένου βασιλιά επαιξε η Κύπρος.