Από παράταση σε παράταση

@Τελικά όλες οι παροιμίες είναι ολόσωστες. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει σαράντα μέρες κοσκινίζει λέει ο λαός μας. Και η κυβέρνηση κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μην τον διαψεύσει. Όπως πληροφορούμαστε στο θέμα της ΛΑΡΚΟ, οι περιβόητοι διαγωνισμοί πώλησης της εταιρείας οδεύουν προς νέα παράταση.

Ο λόγος της παράτασης είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους να δεχτούν τις αποζημιώσεις τους και να απολυθούν.

Σημειωτέον ότι όταν μιλάμε για απόλυση εργαζομένων στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ εννοούμε για καλοπληρωμένα συνταξιοδοτικά προγράμματα για πολλούς από αυτούς τους εργαζόμενους αλλά και για απορρόφηση όσων δεν βγουν στη σύνταξη, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση μέχρι το χρόνο συνταξιοδοτησής τους. Δεν ξέρω δηλαδή αν τα δικαστήρια στα οποία έχουν προσφύγει, θα μπορούσαν να βγάλουν ευνοϊκότερες αποφάσεις από αυτές της κυβέρνησης.

Εν πάση περιπτώσει όμως η ουσία είναι ότι το θέμα της ΛΑΡΚΟ δεν προχωρά και φρονώ ότι δεν βιάζεται και η κυβέρνηση για να προχωρήσει. Έτσι βολεύονται όλοι πίσω από τις παρατάσεις (κυβέρνηση, εργαζόμενοι ), γιατί εδώ που έφτασαν τα πράγματα όλοι σκέφτονται και το πολιτικό κόστος.

Από τότε όμως που η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει δηλώσει ότι η πολιτική της είναι να δώσει σε ιδιώτες επενδυτές τη ΛΑΡΚΟ, έχουν περάσει κοντά 3,5 χρόνια και ακόμα είμαστε στα... παζάρια ! Η κυβέρνηση όμως δεν απολογείται μόνο στους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, αλλά κρίνεται αυστηρά και από τον ελληνικό λαό.

Επομένως αφού όπως δείχνουν τα πράγματα δεν μπορεί να πείσει τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ να δεχτούν τις αποζημιώσεις (!!), θα πρέπει να βάλει τα δυνατά της να πείσει τον ελληνικό λαό ότι είναι προς το συμφέρον του να κρατά υπό κρατικό έλεγχο μια επιχείρηση που της στοιχίζει 123.000 ευρώ ημερησίως !