Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Διχασμένες κοινωνίες! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Με αισθήματα ανακούφισης και ελπίδας υποδεχτήκαμε στην Ελλάδα αλλά πιστεύω και σε ολόκληρη την Ευρώπη το αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών και την επανεκλογή του Εμμάνουελ Μακρόν στην Γαλλική προεδρία. Όπως έχει ειπωθεί από τους περισσότερους αναλυτές το προηγούμενο διάστημα οι εκλογές στη Γαλλία είχαν και έναν χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την ίδια την Ευρώπη που τα τελευταία χρόνια ζει σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης και πολιτικών συγκρούσεων ανάμεσα σε ευρωπαϊστές και εθνικιστές. Ζούμε ήδη την τέλεια καταιγίδα με τον πόλεμο στην Ουκρανία και την ενεργειακή κρίση να επηρεάζει τις ζωές όλων μας και με τους Ευρωπαίους ηγέτες να ανησυχούν ήδη από την άνοδο αυταρχικών ηγετών που υποστηρίζονται από λαϊκίστικα κινήματα διαμαρτυρίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η εκλογή Λεπέν στη Γαλλία θα άνοιγε για τα καλά την πόρτα του φρενοκομείου. Ο Μακρόν κέρδισε μια σημαντική μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο με τα ακραία εθνικιστικά και ξενοφοβικά κινήματα που αναπτύσσονται σε ολόκληρη την Ευρώπη να συνιστούν μια πραγματική απειλή για τους δημοκρατικούς κανόνες και τις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Θα πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα τα επόμενα χρόνια, αν δεν θέλουμε να βρεθούμε μπροστά σε γεγονότα και δυσάρεστες καταστάσεις, τις οποίες ούτε τις είχαμε προβλέψει ούτε φανταζόμασταν ποτέ ότι οι νεότερες γενιές θα τις ξαναζούσαμε.

Τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών, περισσότερο προβληματίζουν παρά προσφέρονται για πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες.

Πως έφτασε η ακροδεξιά στη Γαλλία να εδραιωθεί σαν η δεύτερη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας ; Ήταν τόσο “έξυπνες” άραγε οι πολιτικές που εφάρμοσε ο Μακρόν την προηγούμενη πενταετία που έφτασε να μετατραπεί η εκλογική αναμέτρηση σε δημοψήφισμα για ολόκληρη την Ευρώπη ;

Από την πρώτη κιόλας ομιλία του, μετά το νικηφόρο εκλογικό αποτέλεσμα, ο Γάλλος πρόεδρος έκανε την αυτοκριτική του. Αναγνώρισε ότι η νίκη του περισσότερο οφείλεται στο φόβο για την άνοδο της ακροδεξιάς και λιγότερο στην αποδοχή της πολιτικής του. Ο Μακρόν μπορεί να εξασφάλισε μια δεύτερη θητεία, η Γαλλία όμως μέσα από τις εκλογές βγαίνει βαθειά διχασμένη και διαιρεμένη.

Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι εκφράστηκαν στις κάλπες. Η ευρωπαϊκή και η εθνικιστική Γαλλία. Μια απολύτως διχασμένη κοινωνία. Και αυτό είναι ένα καμπανάκι για όλες τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και φυσικά και για τη δική μας χώρα. Η πανδημία και η χρηματοπιστωτική κρίση νωρίτερα με την κατάρρευση Τραπεζών και ολόκληρων οικονομιών, ο πόλεμος στην Ουκρανία σήμερα και η ενεργειακή κρίση που επελαύνει, είναι γεγονότα που αποκαλύπτουν όλες τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Παρά τα όσα επαγγέλλονται οι πολιτικοί ηγέτες για δήθεν ισχυρή ανάπτυξη που βελτιώνουν το βιοτικό επίπεδο όλων των πολιτών, τα οφέλη τα καρπώνονται οι λίγοι. Κατά κανόνα αυτοί που βρίσκονται στα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, ενώ οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και εργαζόμενοι βλέπουν τα πράγματα να χειροτερεύουν και να τα βγάζουν πολύ πιο δύσκολα πέρα από κάθε προηγούμενη περίοδο. Αυτή η κατάσταση εξηγεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και την οργή τους απέναντι στο σύστημα με αποτέλεσμα να στρέφονται σε αυταρχικούς λαϊκιστές και σε ακροδεξιά κόμματα και εθνικιστές ηγέτες.

Στη Γαλλία το 67% των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης ψήφισαν Λεπέν !

Είναι οι χαμένοι της ανεξέλεγκτης φιλελευθεροποίησης των οικονομιών που θέλουν με την ψήφο τους να εκδικηθούν τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης, των ανοιχτών κοινωνιών και των ελεύθερων αγορών.

Η δημοκρατία σήμερα στην Ευρώπη κινδυνεύει πράγματι από τον λαϊκισμό των εύκολων λύσεων, απειλείται όμως και από τον ελιτισμό αυτών που κυβερνούν αλαζονικά, χωρίς να νοιάζονται για αυτούς που μένουν πίσω και βλέπουν να εκτοπίζονται από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, του ελεύθερου εμπορίου και της ανεξέλεγκτης λειτουργίας της αγοράς. Από αυτή την άποψη τα κίτρινα γιλέκα δεν υπάρχουν μόνο στη Γαλλία αλλά μπορούν να εμφανιστούν σε κάθε χώρα της Ευρώπης.

Η κυβέρνηση του Μακρόν τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπη με τα κίτρινα γιλέκα. Οι διαδηλωτές στην πλειονότητα τους ήταν άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων και την εφαρμογή μιας οικονομικής πολιτικής που στήριζε τα ανώτερα στρώματα και τις μεγάλες επιχειρήσεις και δεν βοηθούσε αυτούς που ζημιώνονταν από την παγκοσμιοποίηση και τον ανταγωνισμό των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών.

Σήμερα το πρόβλημα των κίτρινων γιλέκων το βιώνουν εργαζόμενοι και μικρομεσαίες επιχειρήσεις στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και φυσικά το βιώνουν και οι άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης στην δική μας χώρα την Ελλάδα.

Και βεβαίως  τα προβλήματα που έχουν προκύψει δεν επιλύονται με αφορισμούς του τύπου “είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας”.


                                                                                                                                                                            Χρήστος Αλεξανδρής

                                                                                                                                                                                    Δημοσιογράφος

 

 

    

 

Απόψεις

# Οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ έκαναν χθες κατάληψη στο ήδη κλειστό εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ !  Αντιδράσεις@ Όλοι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία της Περιφέρειας...

Ενημερωτικά δελτία

Ενημερωθείτε άμεσα από την εφημερίδα μας για τις τελευταίες ειδήσεις μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση.
randomness