Ένα ... τσουνάμι δυσπιστίας!

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας έλεγε κάποτε ένας πολιτικός δεν είναι το ψέμα, αλλά οι πεποιθήσεις.

Παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίζονται το τελευταίο διάστημα στην πολιτική ζωή του τόπου, καταλαβαίνουμε πόσο δίκιο είχε. Εάν έχω μία πεποίθηση ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι πραγματικό αλλά εικονικό, μια μηχανορραφία των ξένων τραπεζών για να μας πάρουν τα ασημικά, τότε όσα στοιχεία κι αν παρουσιάσουν οι ειδικοί, όσες αναλύσεις κι αν γίνουν γύρω από αυτό το θέμα, δεν θα καταφέρουν να μου αλλάξουν την άποψη. Εάν έχω μία πεποίθηση ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και όχι η κρίση το μνημόνιο τότε η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν ήταν τίποτα άλλο από μία συνωμοσία των πλουτοκρατών που ήθελαν να μας υποδουλώσουν. Εάν έχω μία πεποίθηση ότι οι ξένοι φταίνε για τη χρεοκοπία λογικό είναι θεωρώ όλα τα μέτρα λιτότητας που αναγκάστηκαν να πάρουν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά - Βενιζέλου άδικα και αντικοινωνικά.

Εάν έχω μία πεποίθηση ότι το τρένο μετέφερε κάποιο παράνομο φορτίο ότι και να μου πουν τα πορίσματα του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Σιδηροδρομικών και Αεροπορικών Δυστυχημάτων δεν γίνονται πιστευτά και οι συντάξαντες τα πορίσματα αυτά δεν θα με εμποδίσουν να τα αμφισβητήσω ! (Ψεύτης να βγω αλλά έχω την εντύπωση ότι ο καθηγητής κ. Καρώνης θα έχει την τύχη του Ανδρέα Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος στην εποχή της οικονομικής ...τραγωδίας έκανε απλώς τη δουλειά του αποτυπώνοντας την πραγματική εικόνα των δημοσιονομικών στοιχείων) !

Με άλλα λόγια αυτό είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Ότι δηλαδή αρνούμαστε να δεχτούμε και να συμφωνήσουμε στα δεδομένα. Έχουμε τα δικά μας “εναλλακτικά” γεγονότα που αντιτίθεται στα δικαστικά και επιστημονικά πορίσματα. Για την τραγωδία των Τεμπών τα αλλεπάλληλα πορίσματα των εμπειρογνωμόνων το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να μεγαλώσουν τη σύγχυση και την αμφιβολία στους Έλληνες πολίτες.

Επίσης ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης επιχείρησαν να διαχειριστούν την τραγωδία των Τεμπών, παριστάνοντας τους εισαγγελείς και τους ανακριτές, το μόνο που κατάφεραν ήταν να ρίξουν νερό στο μύλο των αρνητών της δικαιοσύνης, αμφισβητώντας εκθέσεις και πορίσματα των θεσμικών οργάνων μιας συντεταγμένης πολιτείας. Από την αρχή αυτής της τραγωδίας βασικό αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών ήταν να μη συγκαλυφθεί τίποτα να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.

Δυστυχώς δύο και πλέον χρόνια μετά, γύρω από αυτή την τραγωδία, συμπέρασμα στέρεο και ξεκάθαρο δεν βγαίνει. Η εικόνα παραμένει θολή και η πλάστιγγα γέρνει προς εκείνους που πιστεύουν τη θεωρία της συγκάλυψης, το ποσοστό των πολιτών που πιστεύουν αυτή τη θεωρία υποχωρεί από το 80% στο 65%, όπως φαίνεται σε μια από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Παραμένει πλειοψηφική η άποψη της κοινωνίας περί συγκάλυψης με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να την επικαλούνται συνεχώς στις δημόσιες τοποθετήσεις τους και την κυβέρνηση να προσπαθεί εναγωνίως να απαλλαγεί από αυτή την μομφή !

Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε πει κάποτε ότι «η μεγαλύτερη πρόκληση που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια είναι το κατά πόσο θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε μία πολιτισμένη συζήτηση μεταξύ των πολιτών, όπου όταν λέω ότι αυτό είναι μία καρέκλα θα συμφωνούμε όλοι ότι αυτό είναι μία καρέκλα. Μπορεί να διαφωνούμε για το αν είναι ωραία η καρέκλα, για το αν πρέπει να την τοποθετήσουμε κάπου αλλού ή να την αντικαταστήσουμε με μία άλλη, δεν θα μπορεί κανείς όμως να πει ότι είναι ελέφαντας». Με αλλά λόγια, στις δημοκρατίες ο κάθε πολίτης δικαιούται να έχει τη δική του γνώμη, δεν δικαιούται όμως να έχει τα δικά του δεδομένα και τα δικά του γεγονότα.

Με όλο το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών και συμμεριζόμενος τον πόνο των συγγενών, γνώμη μου είναι ότι όλη η συζήτηση που γίνεται για το σιδηροδρομικό δυστύχημα λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και δεν επιτρέπει να επικεντρωθούμε στις πραγματικές ευθύνες που υπάρχουν για την τραγωδία.

Αντί να συζητάμε για αυτά που δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια ώστε να έχουμε έναν ασφαλή σιδηρόδρομο, εμείς παρακολουθούμε τα “τοξικά ουρλιαχτά” του κάθε ψεκασμένου στο διαδίκτυο. Αντί η συζήτηση να επικεντρωθεί στις ευθύνες αυτών που δεν προστάτεψαν ως όφειλαν το δημόσιο συμφέρον, αξιοποιώντας τα ευρωπαϊκά χρήματα προς όφελος των φορολογουμένων πολιτών, δίνοντας βάση στις θεωρίες συνωμοσίας για το παράνομο φορτίο, ρίχνουμε νερό στο μύλο των αρνητών της δικαιοσύνης. Όταν όμως οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους δικαστές ότι θα αποδώσουν δικαιοσύνη.

Απογοητευτικά για μια συντεταγμένη Πολιτεία είναι τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης για το αν οι πολίτες εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη. Το 79% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η δικαιοσύνη είναι πολιτικά ελεγχόμενη, το 76% πιστεύει ότι είναι οικονομικά ελεγχόμενη και μόνο το 27% πιστεύει ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Όταν οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα πορίσματα επιστημόνων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων υψηλού κύρους που ερευνούν το σιδηροδρομικό δυστύχημα, όταν δεν εμπιστεύονται τους αντιπροσώπους που οι ίδιοι εξέλεξαν για να διασφαλίσουν ότι θα υπάρξει διαφάνεια και λογοδοσία, όταν δεν εμπιστεύονται τους δικαστές ότι θα αποδώσουν δικαιοσύνη, τότε ένα τσουνάμι δυσπιστίας απειλεί την ίδια την Δημοκρατία.