Γιατί τα ζώα δεν βάζουν ποτέ ανίκανους και ηλίθιους αρχηγούς;

Γράφει ο
 Καρανάσιος Γ.
gkaranasios24@gmail.com

"Το μεγάλο πλήθος έχει μάτια και αυτιά και σχεδόν τίποτε άλλο. Αυτό που κυρίως το διακρίνει, είναι η έλλειψη κριτικού πνεύματος και επίσης η βραχεία μνήμη.
Η μάζα στοχάζεται ελάχιστα, γιατί της λείπει ο χρόνος και η άσκηση. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρεί τις πλάνες της για μεγάλο χρονικό διάστημα..."!
                                                                                                 Άρθουρ Σοπενχάουερ

    Στον κόσμο των ζώων η ηγεσία δεν είναι υπόθεση επικοινωνίας, ούτε θεάματος. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Και εκεί, η ηλιθιότητα δεν έχει καμία τύχη.
  Ο αρχηγός στην αγέλη είναι εκείνος που έχει αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να προστατεύσει. Που ξέρει πώς να εξασφαλίσει τροφή, να προφυλάξει τα μικρά, να καθοδηγήσει στην ασφάλεια. Δεν τον διαλέγουν με εκλογές, ούτε με likes. Τον ακολουθούν μόνο αν αξίζει. Κι αν αποτύχει, τον εγκαταλείπουν. Ή τον σκοτώνουν. Χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς ¨δεύτερες ευκαιρίες¨.
  Γιατί η φύση δεν κάνει εκπτώσεις στην επιβίωση.
  Και εμείς;
  Οι άνθρωποι έχουμε θεσμούς, δημοκρατίες, παιδεία.* Έχουμε και κάλπη. Έχουμε υποτίθεται τα εργαλεία να διακρίνουμε τον άξιο από τον απατεώνα, τον ικανό από τον φανφαρόνο. Κι όμως, ξανά και ξανά επιλέγουμε τους λάθος. Όχι αυτούς που μπορούν, αλλά αυτούς που βολεύουν. Που «ξέρουν κάποιον». Που «είναι δικοί μας».
  Ψηφίζουμε με γνώμονα το ρουσφέτι, τη γνωριμία, τη μίζα που ελπίζουμε να φτάσει και στο δικό μας τραπέζι. Όχι ποιος θα σώσει τη χώρα, αλλά ποιος θα διορίσει τον γιο, θα τακτοποιήσει το αυθαίρετο, θα ¨ξεχάσει¨ υποχρεώσεις προς την πολιτεία.
  Στήνουμε τη ζωή μας πάνω σε προσδοκίες μικροεξυπηρετήσεων και ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε γιατί καίγονται τα δάση, γιατί καταρρέουν τα νοσοκομεία, γιατί χρεοκοπήσαμε, γιατί το χρέος μεγαλώνει, γιατί οι θεσμοί καταρρέουν, γιατί δεν υπάρχει δικαιοσύνη, κ.λ.
  Είναι απλό: Μας κυβερνούν αυτοί που μας κατέστρεψαν, που εμείς επιλέγουμε να  επανέρχονται για να μας κυβερνήσουν με τον τρόπο που επιθυμούμε.

Στην προσωπική ζωή οι περισσότεροι ενεργούν ακριβώς το αντίθετο: δεν επιζητούν ποτέ κάποιον που πλήρωσαν για μία συμφωνημένη υπηρεσία και τους τα διέλυσε. Ο πολιτικάντης που τον χρεοκόπησε και του διέλυσε τη ζωή είναι αλλιώς, μοιράζει δημόσια δώρα.  
  Ο πολιτικάντης δεν μας κοροϊδεύει. Εμείς κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
  Τον ακούμε να υπόσχεται ¨ετοιμότητα για πυρκαγιές¨ και τον επιβραβεύουμε όταν μας αφήνει να καούμε γιατί κάπου στο βάθος ξέρουμε ότι το καμένο δάσος θα δώσει θέση σε εργολαβίες και ¨επενδύσεις¨. Τον βλέπουμε να διαλύει το ΕΣΥ και να χαρίζει τη δημόσια υγεία σε ιδιώτες. Και τον ξαναεκλέγουμε. Μας οδηγεί στη φτώχεια, στη χρεοκοπία, στην παρακμή, αλλά αν μας έκλεισε μια προσωπική δουλίτσα, του το χρωστάμε.

  Η ανθρώπινη αγέλη, αντί να αντιδράσει, επιβραβεύει τους κλέφτες. Όσο πιο βαθιά το χέρι στο δημόσιο ταμείο, τόσο πιο ¨ικανός¨ θεωρείται. Το θύμα ταυτίζεται με τον θύτη. Και αν τύχει να βρεθεί κάποιος άξιος, τίμιος, ικανός, όχι απλώς δεν τον στηρίζουμε. Τον πολεμάμε. Τον εξοντώνουμε πολιτικά, τον διασύρουμε, τον ¨δολοφονούμε¨.
  Ο Ελ.  Βενιζέλος μας έδωσε την Ελλάδα των δύο Ηπείρων και πέντε θαλασσών. Κι εμείς του απαντήσαμε με απόπειρες δολοφονίας και ήττα στις εκλογές. Γιατί δεν ήταν αρκετά “βολικός”. Όποιος δεν υπόσχεται λάφυρα, δεν χωράει, πεθαίνει και στην ψάθα (αρκετά παραδείγματα).
  Η ανθρώπινη αγέλη δεν συγχωράει την ηθική…το ¨δυστυχώς, επτωχεύσαμεν¨ για την πατρίδα.
  Τα ζώα επιβιώνουν γιατί ξέρουν πως αν ακολουθήσουν τον λάθος αρχηγό, θα πεθάνουν. Εμείς όχι μόνο ακολουθούμε τους λάθος, αλλά τους χτίζουμε και αγάλματα. Και το τίμημα δεν είναι ατομικό. Το πληρώνει όλη η κοινωνία. Το πληρώνουν τα παιδιά μας. Το πληρώνουμε με μια χώρα που αδειάζει, πονάει, καίγεται, ληστεύεται.
   Γιατί, λοιπόν, τα ζώα δεν βάζουν ποτέ ηλίθιους ή απατεώνες για αρχηγούς;

   Επειδή δεν λένε ψέματα στον εαυτό τους.
   Επειδή δεν παίζουν με τη ζωή τους.
   Επειδή δεν ψηφίζουν με το στομάχι και την τσέπη, αλλά με το ένστικτο της επιβίωσης.
   Επειδή είναι σοφότερα. Σε αντίθεση με εμάς, που για λίγα ρουσφέτια και δημόσια λάφυρα, επιβραβεύουμε τους ίδιους που μας καταστρέφουν.
   Η φύση δεν έχει κόμματα, δεν έχει φανατισμό, δεν έχει συμφέροντα. Έχει καθαρή κρίση.
  Εμείς; Έχουμε κάλπη, αγώνες...
  Και όσο δεν θυμόμαστε τι σημαίνει αξιοκρατία, όσο δεν απορρίπτουμε τους φαφλατάδες και τους πολιτικάντηδες, όσο συνεχίζουμε να δίνουμε εξουσία σε εκείνους που μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα, τόσο θα πληρώνουμε το τίμημα.
  Όχι επειδή είμαστε χαζοί.
  Αλλά επειδή ξεχάσαμε να σεβόμαστε την ίδια μας την αγέλη.

* Για να κρύψουν την έλλειψη πραγματικών σκέψεων, κάποιοι πολιτικάντες έχουν εφεύρει μια εντυπωσιακή μηχανή που κατασκευάζει μεγάλες σύνθετες λέξεις, περίπλοκες κοινοτοπίες, ατέλειωτες προτάσεις, νέες και ανήκουστες εκφράσεις. Στην ουσία δεν λένε τίποτα: όποιος τους ακούει, δεν γίνεται αποδέκτης σκέψεων, δεν νιώθει τη γνώση του να αυξάνει, αλλά αισθάνεται την ανάγκη να αναστενάξει: “Ακούω τον μύλο να γυρίζει, αλεύρι όμως δεν βλέπω”!