Χρονογράφημα: Το Γρεβενιώτκο

Του Συνεργάτη μας,
Φοίβου Ιωσήφ

Εγώ έτσι όπως το είδα να μαζεύει φόρα το Γρεβενιώτκο, λέω πάει θα το περάσει το σκάμμα και δεν θα μπορούνε να το μετρήσουνε το άλμα.

Ύστερα, όταν πλησίασε την βαλβίδα φοβήθηκα δυό φορές, λέω πάει, τώρα δεν την γλυτώνουμε με τίποτα,

Θα βγεί έξω από το στάδιο και θα τον κυνηγάει στον δρόμο η Ιταλική Policia stradale, τώρα δεν την γλυτώνει θα τον πάνε μέσα με χειροπέδες για κυκλοφοριακή παρακώληση.

Εν τω μεταξύ δεν το φοβήθηκα μόνον εγώ, φοβηθήκανε και οι θεατές στις κερκίδες απέναντι από το σκάμμα. Σου λέει, μία αν κάνει έτσι ο Γρεβενιώτης θα πέσει απάνω μας, αυτός δεν αμπδάει, αυτός πετάει.

Οι περισσότεροι μαζευτήκανε για να γλυτώσουν, είναι και κοτζάμ παίδαρος ο Μίλτος Τεντόγλου μπορεί και να τους παρέσερνε στον όλεθρο αν έπεφτε απάνω τους. Τελικώς όλα καλά. Μετράγανε και ξαναμετράγανε μ αυτόν τον τσόγλανο τον Γρεβενιώτη.

Το κοίταγαν, το ξανακοίταγαν, το ίδιο έβλεπαν συνέχεια. Δεν μπορεί, κάτι σωστό έγινε, το νούμερο 8,65 παρά τις προσπάθειες των κριτών δεν μίκραινε με τίποτα.

Εκεί, το ίδιο και το ίδιο, μέχρι και κολλύριο έβαλαν στα μάτια τους αλλά το άλμα του Μίλτου δεν άλλαξε τελικά, τα ρολόγια έδειχναν και ώρες μετά σταθερά στα 8, 65Μ. Ούτε η φυσιογνωμία του άλτη από τα Γρεβενά έδειχνε κάτι περισσότερο από σεμνότητα και προσήνεια. Ίδιος κι απαράλαχτος επί ώρες παρά τις βραχνιασμένες θριαμβικές ανακοινώσεις από τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου.

Εκείνος κόσμιος, σιωπηλός χωρίς ίχνος υπεροψίας και κούφιου εγωισμού.

Ένα πρόσωπο αυτοσυγκράτησης συμμετοχής στην βαθιά έννοια του αγωνίσματος και όχι του πρωταγωνιστή. Ένας αδύνατος λεβένταρος γεμάτος αγάπη για τους συναγωνιστές του με μια ολόζεστη αγκαλιά για τον φίλο του άλτη του μήκους επίσης, Ιταλό Ματία Φουρλάνι που ήρθε δεύτερος.

Έτσι όπως αγκαλιάστηκαν οι δύο αυτοί φίλοι συναθλητές και συναγωνιστές αισθανόσουν μέσα σου την ανωτερότητα του κλασικού αθλητισμού, του αλληλοσεβασμού και την κατακρήμνιση κάθε είδους εγωισμού και ποταπότητας.

Έτσι όπως έβλεπες τα πρόσωπά τους δεν μπορούσες να διακρίνεις ποιος ήταν πρώτος και ποιος δεύτερος, μόνον μια απέραντη εκτίμηση διέκρινες από τον έναν αθλητή στον άλλον.

Ο Φουρλάνι νόμιζες πως είχε μεγαλύτερη χαρά από τον Μίλτο μας, τον κοίταζε και τον θαύμαζε με όλη την ψυχή του και ο δικός μας παρακαλούσε μέσα του να είχε βγεί πρώτος ο Ιταλός και μετά ο ίδιος. Αυτή είναι η ανωτερότητα που διδάσκει και υποδεικνύει ο Ελληνικός κλασικός αθλητισμός, μακριά και πέρα από φανατισμούς, αντιζηλίες, έξαλες φωνές και άσχημες γκρίματσες προσώπων από την ηδονή της επικράτησης του ισχυρότερου έστω και πιο απομακρυσμένου από την έννοια της ευγένειας και του

αλτρουισμού.
Ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει να σκεφθεί ξανά αν τα κάθε είδους πρωταθλήματα θα πρέπει να τελούνται στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας ή στο Εθνικό στάδιο των Γρεβενών, ή έστω στα πηγάδια της Ξάνθης.

Εκεί φυτρώνουν από την μάννα γή τα μεγάλα διαμάντια της Πατρίδας μας!!!!!