Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου
Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Ζωή σε μια ρυτίδα.
Ξάφνιασμα.
Φόβος που έγινε θυμός!
Λησμονημένες αναμνήσεις,
Έγιναν πέταλα μαύρης πεταλούδας.
Στο κίτρινο δωμάτιο
Με το σιδερένιο κρεβάτι.
Άγρια θηρία δίψασαν γι' αγάπη!
Πνιγμένοι κολυμπήσαμε
Και βγάλαμε
Φτερά για να σωθούμε.
Ζωές μες το λιοπύρι!
Και το ’δείξες και το ’πες
Μα ούτε εσύ δεν το άκουσες,
Μα ούτε εγώ δεν το ’δα.
Μια ρυτίδα η ζωή.
Σπαθί να κόψω τη σιωπή...
Σπαθί να κόψω την κλωστή...
Στη μάχη πριν χαθούμε.
Στο κίτρινο δωμάτιο
Με το σιδερένιο κρεβάτι
Απομείναμε μόνοι.
Να μετράμε πληγές...
Σαν να ήταν χαρές!!!