Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει με έναν πρωτογενή τομέα γονατισμένο

Γράφει η Βασιλική Λάζου

Οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανό τον πρωτογενή τομέα βιώνουν σήμερα την τέλεια καταιγίδα: εκτοξευμένο κόστος παραγωγής, έλλειψη ρευστότητας, αγροτικά χρέη που πνίγουν, διάλυση του εργατικού δυναμικού, υποδομές που καταρρέουν και μεσάζοντες που θησαυρίζουν εις βάρος τους.
Και πάνω σε όλα αυτά, δύο καίρια πλήγματα:
– ένα τεράστιο σκάνδαλο στις επιδοτήσεις, που έχει αφήσει χιλιάδες παραγωγούς ξεκρέμαστους,
– μια επιδημία που κατέστρεψε κοπάδια και εισοδήματα, χωρίς ουσιαστικές αποζημιώσεις.
Η αξιοπιστία των θεσμών έχει τρωθεί. Οι πληρωμές παγώνουν. Οι υποσχέσεις δεν τηρούνται. Οι παραγωγοί δεν ξέρουν πότε – ή αν – θα λάβουν τα χρήματα που δικαιούνται. Και όταν διαμαρτύρονται; Αντί για διάλογο, βρίσκουν απέναντί τους καταστολή. Από τη μία τους στερούν το εισόδημα και από την άλλη τους αντιμετωπίζουν ως αντίπαλο.
Κι όμως, η ύπαιθρος δεν είναι μια «παρένθεση» της οικονομίας.
Χωρίς ύπαιθρο δεν υπάρχει χώρα.
Χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει τροφή.
Χωρίς αγρότες δεν υπάρχει μέλλον.
Οι αγρότες κινητοποιούνται γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Γιατί όταν λείπει το εισόδημα, όταν χάνονται ζώα χωρίς αποζημίωση, όταν δεν μπορείς να στείλεις τα παιδιά σου στο σχολείο, η διαμαρτυρία δεν είναι «πίεση» – είναι επιβίωση.
Η λύση δεν θα έρθει με επικοινωνιακά τρικ ούτε με μισές ενισχύσεις.
Χρειάζεται σχέδιο, δικαιοσύνη και πολιτική βούληση:
Ρήτρα μηδενικού ελλείμματος: πλήρης κάλυψη ζημιών από φυσικές καταστροφές, ασθένειες και κρίσεις που δεν ευθύνονται οι παραγωγοί.
Σταθερό, καθαρό και αξιόπιστο σύστημα επιδοτήσεων, που πληρώνει στην ώρα του.
Αναβάθμιση των υποδομών, από το αρδευτικό μέχρι το οδικό δίκτυο.
Πολιτική που θα κρατήσει τους νέους στον τόπο τους, συνδέοντας τις ενισχύσεις με την πραγματική παραγωγή.
Αποκατάσταση της νομιμότητας και τέλος στην ασυδοσία που λεηλατεί τον κόπο των αγροτών.
Οι αγρότες δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν το αυτονόητο: να μπορούν να ζουν από τη δουλειά τους.
Όσοι σήμερα στέκονται στο πλευρό τους – στα χωράφια, στα μπλόκα, στη Βουλή, στην κοινωνία – δεν υπερασπίζονται έναν κλάδο.
Υπερασπίζονται το δικαίωμα ολόκληρης της χώρας να έχει παραγωγή, ποιότητα, τροφή και ζωή στην ύπαιθρο.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει με έναν πρωτογενή τομέα γονατισμένο.
Και όσοι οδήγησαν την κατάσταση εδώ, όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα, δεν μπορούν πλέον να αποφύγουν την κρίση της κοινωνίας.
Η λύση θα έρθει από αυτούς που παλεύουν – όχι από αυτούς που υπόσχονται και εξαπατούν.