Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

Γράφει ο Δημήτρης Λαθούρης
Πρώην Γενικός Διευθυντής
Διανομής ΔΕΗ

Τα στοιχεία από τους ελληνικούς, ευρωπαικούς και διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς, είναι αδιάσειστα και αδυσώπητα: Η Ελληνική Οικονομία από το 1950 μέχρι και το 1980 χωρίς καμιά εξωτερική βοήθεια αναπτυσσόταν με ετήσιο πραγματικό ρυθμό λίγο πάνω από 5% (μέση ετήσια πραγματική αύξηση του ΑΕΠ της χώρας). Όμως, από το 1981 που η χώρα εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ, μέχρι και σήμερα (στοιχεία 2023), η μέση ετήσια αύξηση του ΑΕΠ ήταν κάτι λιγότερο από μόλις 1%!!! Και αυτό παρότι στο ίδιο διάστημα εισέρευσαν στη χώρα από κοινοτικούς πόρους («μεσογειακά προγράμματα», «πακέτο Ντελόρ», «κοινοτικά πλαίσια στήριξης», «Ταμείο ανάκαμψης» κλπ) περισσότερα από 1 τρις ευρώ για έργα και επιδοτήσεις - επιχορηγήσεις σε προιόντα και δράσεις, στα πλαίσια προώθησης συγκεκριμένων κοινοτικών πολιτικών. Αυτονόητος κύριος στόχος υποτίθεται οτι ήταν η επιδίωξη υψηλότερης ανάπτυξης της οικονομίας μας, ώστε να συγκλίνει προς τον μ.ό. της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Βεβαίως, με τις κοινοτικές ενισχύσεις γινόταν και η αυτονόητη μερική αντιστάθμιση της ζημίας που υφίστατο η οικονομία μας λόγω χαμηλής ανταγωνιστικότητας, σε μια ενοποιημένη αγορά όπου δημιουργείται περίσσευμα στις πιό ανεπτυγμένες και έλλειμμα στις λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες). 

Παρά τις σημαντικές κοινοτικές ενισχύσεις λοιπόν, στο διάστημα που είμαστε στην Ευρωπαϊκή κοινότητα η ανάπτυξη του ΑΕΠ της χώρας ήταν λογιστικά αναιμική (και στην πραγματικότητα αρνητική, όπως θα δούμε στη συνέχεια).. Για την ακρίβεια, υπήρχε υποτίθεται (έστω και με δανεικά) ανάπτυξη ως το 2009, και ύφεση στη συνέχεια με την χρεωκοπία και τα μνημόνια, με τελικό αποτέλεσμα κατά μ.ό. ετήσια αύξηση μικρότερη από 1% από 1981 ως 2023. 

Αλλά και το τεράστιο συσσωρευμένο Δημόσιο χρέος της χώρας (δεύτερο στον κόσμο ως ποσοστό του ΑΕΠ!!!) δημιουργήθηκε ΜΕΤΑ την είσοδό μας στην ΕΟΚ, αφού το 1980 ήταν πρακτικά μηδενικό!!! Ξεπουλήσαμε όλα τα «ασημικά» του Κράτους αντί «πινακίου φακής», δήθεν για να μειώσουμε την υπερχρέωση, και το χρέος έχει περαιτέρω αυξηθεί! Μια βολική ρύθμιση έχει προς το παρόν αναστείλει την χρεωκοπία, μεταθέτοντας για μερικά χρόνια, αλλά και φορτώνοντας στα παιδιά και τα εγγόνια μας την δυσβάσταχτη, σχεδόν μή ρεαλιστική υποχρέωση αποπληρωμής. Η δημόσια περιουσία έχει δεσμευτεί στο Υπερταμείο για 100 χρόνια!

Από την είσοδό μας στην ΕΟΚ το 1981 μέχρι σήμερα «συνέπεσε» να έχουν γίνει τα εξής:

Η χώρα  αποβιομηχανοποιήθηκε. Τα εργοστάσια …μετανάστευσαν, ή έκλεισαν και οι ιδιοκτήτες τους έγιναν αντιπρόσωποι και εισαγωγείς ευρωπαϊκών, κινεζικών, ινδικών κλπ προϊόντων (ή και από άλλες χώρες του αδασμολόγητου χώρου του ΠΟΥ- Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου). 

Η εγχώρια σημαντική αμυντική βιομηχανία έκλεισε. Προτιμήθηκε η αγορά έτοιμου στρατιωτικού υλικού από άλλες χώρες. Ελάχιστες επενδύσεις έγιναν σε νέα εργοστάσια ή για εκσυγχρονισμό παλαιών. Η δευτερογενής παραγωγή συμμετέχει πλέον στο ΑΕΠ της χώρας μόνον κατά 18%.

Η πρωτογενής παραγωγή (κυρίως γεωργία και κτηνοτροφία) μειωνόταν κάθε χρόνο με εντυπωσιακούς ρυθμούς, και σήμερα αντιπροσωπεύει μόλις το 4% του ΑΕΠ (!), ενώ και το άμεσο μέλλον φαίνεται πολύ χειρότερο, αφού ο αγροτικός πληθυσμός καθημερινά συνεχίζει να συρρικνώνεται, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες. 

Η ανώριμη και με χαλκευμένα στοιχεία  είσοδός μας στην ΟΝΕ και το σκληρό νόμισμα επέτεινε περαιτέρω το πρόβλημα της μειωμένης ανταγωνιστικότητας. 

Με όλα αυτά, η χώρα από την 31η θέση το 1973 στην παγκόσμια κατάταξη βάσει συνολικού ΑΕΠ, έπεσε το 2023 στην 54η, και μάλιστα σε κατά κεφαλήν αγοραστική δύναμη είναι τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και κάτω πλέον και από την Τουρκία! 

Την ίδια περίοδο η Τουρκία, εκτός ΕΕ, οικονομικά εκβιομηχανίστηκε, ανέπτυξε πανίσχυρη δική της αμυντική βιομηχανία και γιγαντώθηκε οικονομικά, στρατιωτικά και γεωπολιτικά. Την ίδια περίοδο επίσης, η Νορβηγία, εκτός ΕΕ, εκμεταλλεύθηκε τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της και έγινε η δεύτερη μετά την Ρωσία παραγωγός φυσικού αερίου στην Ευρώπη, φιγουράροντας κάθε χρόνο στις πρώτες θέσεις της υφηλίου από πλευράς κατά κεφαλήν ΑΕΠ και ποιότητας ζωής. 

Οι Νορβηγοί δεν είναι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι; Και είμαστε εμείς, γι αυτό αρνηθήκαμε τόσα χρόνια να ερευνήσουμε και αξιοποιήσουμε τα δικά μας κοιτάσματα; Και γι αυτό, εθελοντικοί μπροστάρηδες στις δογματικές εμμονές και επιταγές της ΕΕ, της «πράσινης μετάβασης» (της «πολιτικής ορθότητας», της «woke ατζέντας», της «μεγάλης επανεκκίνησης» και της εν γένει «σωστής πλευράς της ιστορίας»), μεταξύ άλλων εγκαταλείψαμε (με αναλογική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων) ως «ιδανικοί αυτόχειρες»άκαιρα και «άρον άρον» τον δικό μας μαύρο χρυσό, τον λιγνίτη; (Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει αυτή τη στιγμή κίνδυνος στην ασφάλεια τροφοδοσίας της χώρας με ηλεκτρική ενέργεια, καθώς εξαρτόμαστε πλέον σχεδόν αποκλειστικά από το εισαγόμενο φυσικό αέριο, με φυσική ροή ή υγροποιημένο! Οι ΑΠΕ, όσες και να βάλεις, θα υπάρχουν ώρες όπου δεν παράγουν τίποτε).

Συναφές και το θέμα των τιμών ηλεκτρικής ενέργειας που έχουν εκτοξευθεί ανάμεσα στις υψηλότερες της Ευρώπης, προκαλώντας ακρίβεια σε όλα τα προϊόντα και βλάπτοντας καίρια την ποιότητα ζωής και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, ενώ μέχρι πριν λίγα χρόνια, κυρίως λόγω του λιγνίτη, είχαμε από τις χαμηλότερες τιμές!

Γενικά, μετά από 35 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 15 στην ΟΝΕ, η χώρα έμεινε πίσω χάνοντας πολλές θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη, με κριτήριο το ΑΕΠ και όχι μόνο! Τώρα εργοστάσια δεν υπάρχουν, αμυντική βιομηχανία δεν υπάρχει, παιδιά δεν υπάρχουν, εργάτες δεν υπάρχουν, τεχνίτες δεν υπάρχουν, η επαρχία ερημώνει ραγδαία, σπουδαγμένοι νέοι μεταναστεύουν, χάθηκε ο δυναμισμός της χώρας!  (Μόνη εξαίρεση  η τουριστική ανάπτυξη κυρίως στις νότιες παραθαλάσσιες περιοχές, που όμως δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις απώλειες σε όλους τους άλλους τομείς).

Αυτή η εντυπωσιακή κατάρρευση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, από το 5% ετησίως (με δικές μας αποκλειστικά δυνάμεις) στο διάστημα 1950 -1980, στο 1% ετησίως στο διάστημα 1981 ως σήμερα, ταυτίζεται χρονικά με την ένταξη και συμμετοχή μας στην ΕΕ από το 1981, γι αυτό η ΕΕ ( με τον τρόπο λειτουργίας, τις πολιτικές, τις οδηγίες, τις κατευθύνσεις και τους ελέγχους της) ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ  γι αυτήν την κατάρρευση και τα συνεπακόλουθα δεινά.

Βεβαίως δεν είναι η μόνη που έχει ευθύνη. Η περίοδος συμμετοχής μας στην ΕΕ αποτελεί χρονικά το μεγαλύτερο τμήμα της λεγόμενης μεταπολίτευσης, σχεδόν ταυτίζεται με αυτήν. Μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας και ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης, που εκ των αποτελεσμάτων κρίνονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων!

Αλλά μήπως στα εθνικά μας θέματα είδαμε όφελος από την ΕΕ; Είναι αλήθεια οτι ελπίζαμε σε μεγαλύτερη ασφάλεια στους κόλπους της ΕΕ, έναντι του διαρκούς και ανερχόμενου κινδύνου της Τουρκίας. Όμως η ΕΕ δεν έχει αμυντικό βραχίονα (και αν είχε, φοβούμαι θα φύλαγε τα σύνορα της …Ουκρανίας, και όχι τα δικά μας ή της Κύπρου), και οι εταίροι μας δεν αισθάνθηκαν ποτέ τα δικά μας σύνορα ως και δικά τους, για να τα υπερασπισθούν θεωρητικά και πρακτικά. Αντίθετα, κρατούν ίσες αποστάσεις, και ερωτοτροπούν με την γείτονα, όπου εγκατέστησαν χιλιάδες εργοστασιακές μονάδες , πωλούν σύγχρονο οπλισμό, και συνεργάζονται και στην αμυντική της βιομηχανία, την ίδια στιγμή που ανοιχτά και παράλογα  η Τουρκία απειλεί την κυριαρχία μας!

Δυστυχώς, από τα αποτελέσματα αποδεικνύεται οτι ατυχήσαμε με την επιλογή μας να συμμετάσχουμε ως ισότιμο μέλος στην ΕΕ! (Με αυτή την ΕΕ και αυτούς τους κυρίαρχους πολιτικούς, εγχώριους και Ευρωπαίους, σαστισμένους πλέον και αμήχανους ηγετίσκους μπροστά στην αναπάντεχη ξαφνική οβιδιακή μετατόπιση της «σωστής πλευράς της ιστορίας»!).

Η Ελλάδα ίσως έπρεπε να παραμείνει εκτός ΕΕ, όπως η Νορβηγία και η Ελβετία, διεκδικώντας ένα παγκόσμιο μοναδικό ρόλο προώθησης της ειρήνης, του αθλητισμού, του πολιτισμού, των τεχνών, των επιστημών και της φιλοσοφίας, ανάλογο με την πανθομολογούμενη μακρά και σπουδαία συμβολή της στην παγκόσμια ιστορία και εξέλιξη του πολιτισμού. 

Τυχόν απόπειρα διόρθωσης του λάθους (δηλαδή εξόδου από την ΕΕ) φαίνεται οτι θα ήταν πλέον πολύ οδυνηρή, και θα χρειαζόταν σοβαρή και πολύπλευρη μελέτη και προετοιμασία από ειδικούς, εκτός αν συνέβαινε στα πλαίσια διάλυσης της ΕΕ. 

Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να βλέπουμε και να συζητούμε την πραγματικότητα που μας έχει συμβεί και εξακολουθεί να προκαθορίζει το μέλλον μας. Δεν είναι απλά δικαίωμά μας. Είναι υποχρέωσή μας, ειδικά εφόσον έχουμε τόσο καταστροφικά αποτελέσματα για την πατρίδα μας. Η ΕΕ δεν είναι «ταμπού»!!!

Χρειάζόμαστε επειγόντως εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων, με επικέντρωση στα ιδιαίτερα εθνικά προβλήματα του δημογραφικού, της οικονομίας και της ενέργειας. Πρέπει να προτάξουμε το άμεσο εθνικό συμφέρον και γενικά τις εθνικές προτεραιότητες, έναντι των συχνά αλλοπρόσαλλων, γραφειοκρατικών, ιδεοληπτικών  και βλαπτικών κοινοτικών προτεραιοτήτων, προσαρμοζόμενοι και στη νέα πραγματικότητα που ανέλπιστα διαμορφώθηκε στην πέραν του Ατλαντικού ηγέτιδα δύναμη. Είναι επείγον θέμα εθνικής επιβίωσης!

Για παράδειγμα, στα εθνικά θέματα όπου έχουμε τις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας, πρέπει να πείσουμε (και να απαιτήσουμε) για αποφασιστική και καθαρή υπέρ μας παρέμβαση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας και των εθνών -εταίρων μας, καθώς αμφισβητούνται με το δίκαιο της ισχύος ευρωπαϊκό έδαφος, ευρωπαϊκή κυριαρχία και ευρωπαϊκά κυριαρχικά δικαιώματα. (Μιά διακήρυξη εγγύησης των σημερινών συνόρων των χωρών - μελών της ΕΕ, έστω και χωρίς ακόμα μηχανισμό επιβολής, θα είχε την αξία της). 

Αφού οικονομικά η πατρίδα μας δεν οφελήθηκε στη διάρκεια της συμμετοχής της στην ΕΕ (αντιθέτως, μακροπρόθεσμα έχασε και συνεχίζει να χάνει πολλά και σε πολλούς τομείς), τουλάχιστον ας  κερδίσει κάτι από την ΕΕ στο μείζον θέμα της ασφάλειας έναντι του εξ ανατολών ολοφάνερου κινδύνου!

Δημήτρης Λαθούρης