Λήθη, μνήμη και τιμή !

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Όταν το παρόν αρνείται να προχωρήσει στο μέλλον τότε το παρελθόν αμείλικτο παίρνει την εκδίκησή του. Δεν θυμάμαι ποιός είχε πει αυτή τη φράση αλλά σημασία έχει ότι αυτό ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.

Αναμοχλεύουμε το παρελθόν γιατί αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε μια κουβέντα για το μέλλον αυτού του τόπου. Δεν είναι τυχαία η αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει τελευταία σε κεντρικό επίπεδο για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο για το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στη Λαμία. Εμείς ξέρουμε από τα σχολεία ακόμη ότι τα μνημεία και τα μουσεία υπάρχουν σε κάθε χώρα και σε κάθε τόπο για να ενώνουν τους λαούς και όχι για να τους διχάζουν. Υπάρχουν για να παραμένουν άσβεστες στους αιώνες οι ιστορικές μνήμες, οι θυσίες των προγόνων μας για ελεύθερες από κατακτητές και δυνάστες κοινωνίες. Υπάρχουν για να θυμίζουν στις νεότερες γενιές ότι οι δημοκρατικές κοινωνίες στις οποίες ζούμε σήμερα απολαμβάνοντας τα αγαθά της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της λαϊκής κυριαρχίας, των πολιτικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων δεν χαρίστηκαν από κανέναν. Αντίθετα χύθηκαν ποταμοί αίματος για να κερδηθούν στα πεδία των μαχών. Η χώρα μας είχε την τύχη, την ικανότητα και την διορατικότητα πολιτικών ηγετών να βρίσκεται πάντα με την πλευρά των νικητών στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Διχάζεται όμως σε καιρό ειρήνης ακόμη και για πράγματα που θα έπρεπε να ήταν σε όλους αυτονόητα. Ο σεβασμός στα σύμβολα του έθνους. Και όμως μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα εξελίχθηκε το προηγούμενο διάστημα, η σφοδρότερη μάχη πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων, μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Και ενώ δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας πολίτης αυτής της χώρας που να διαφωνεί με την ανάγκη προστασίας και σεβασμού του πιο εμβληματικού μνημείου της δημοκρατίας μας, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση μετέτρεψαν το μνημείο σε πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης για να εξυπηρετήσουν το στενό κομματικό τους συμφέρον. Η κυβέρνηση για να χαϊδέψει τα αυτιά του συντηρητικού της ακροατηρίου και η αντιπολίτευση για να κλείσει το μάτι στους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Ευελπιστώντας και οι δύο σε μια επόμενη μέτρηση των διαθέσεων της κοινής γνώμης, να δουν τα ποσοστά τους να ''τσιμπάνε '' στις δημοσκοπήσεις. Ας μην γελιόμαστε. Περί αυτού πρόκειται.

Την κυβέρνηση δεν την πήρε τώρα ο πόνος για την προστασία του μνημείου. Τα προηγούμενα χρόνια τι έκανε όταν οι μπαχαλάκηδες των διαδηλώσεων έκαιγαν και κατέστρεφαν ; Ούτε τα κόμματα της αντιπολίτευσης πείθουν κανέναν όταν υποδύονται κάθε μέρα τους ''συγκλονισμένους '' με την τραγωδία των Τεμπών.

Το δράμα που περνάνε οι γονείς κανένα κόμμα και κανένας πολιτικός δεν είναι σε θέση να το εκφράσει. Την ίδια ώρα στη πόλη μας τη Λαμία, ξέσπασε μια άλλη εμφυλιοπολεμική σύγκρουση για το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης με αφορμή την εντελώς αψυχολόγητη και αιφνιδιαστική απόφαση της Δημοτικής Αρχής να μεταφέρει το Μουσείο από την Πλατεία Λαού σε μια εγκαταλελειμμένη αίθουσα Νηπιαγωγείου στο Γοργοπόταμο. Ξεχνώντας ότι η ενότητα ενός λαού σφυρηλατείται πάντα μέσα από ομόφωνες αποφάσεις. Δυστυχώς σήμερα και πριν ακόμη καταλαγιάσει η σύγκρουση για το πάρτι της νεολαίας στη γέφυρα του Γοργοποτάμου μια νέα εμφυλιοπολεμική διαμάχη φάνηκε να αναρριπίζει τα οξυμένα πάθη και μίση. Είναι θετική εξέλιξη ότι έστω και την τελευταία ώρα επικράτησε η λογική.

Εν κατακλείδι, είμαστε λίγοι για να μπορούμε να διχαζόμαστε. Γι αυτό και τα μνημεία και τα μουσεία ιστορίας και πολιτισμού, υπάρχουν για να θυμίζουν σε όλους εμάς τις μεγάλες κατακτήσεις του έθνους μας. Για να θυμόμαστε, να θαυμάζουμε και να τιμούμε τα επιτεύγματα της αδάμαστης ελληνικής ψυχής και τους αγώνες διαχρονικά όλων των Ελλήνων που κατάφεραν μια μικρή επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να την μετατρέψουν μέσα σε 200 χρόνια σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.