Μια πόλη με εξωστρέφεια!

Γράφει ο Παναγιώτης Ιακωβής

 
Η παρακμή μιας πόλης, δεν είναι ένα φαινόμενο που αναστρέφεται εύκολα. Και αυτό διότι συνοδεύεται συνήθως από παγιωμένες αντιλήψεις, διαπροσωπικές σχέσεις, δομές, δικτυωμένα πρόσωπα και εξυπηρετήσεις. 

Αυτές, δίκην δικτύου, δεν επιτρέπουν την εκ βάθρων αλλαγή του κοινωνικού οραματισμού και των τεχνικών μέσων που απαιτούνται για την ανατροπή του καθοδικού σπιράλ της παρακμής.

Το υπάρχον Κοινωνικοτεχνικό Φαντασιακό μιας πόλης, ως όραμα για το μέλλον και τα απαιτούμενα μέσα για την επίτευξή του, είναι ενίοτε συντηρητικό βαρίδι για την πρόοδό της.

Ας σημειωθεί δε, ότι το ιλιγγιώδες καθοδικό σπιράλ αν το βλέπει κανείς από πάνω ή από κάτω, νομίζει ότι είναι συντηρητική ή και ανώδυνη κυκλικότητα: «Όλοι ίδιοι είναι».

Παρά ταύτα, τέσσερα σημαντικά εργαλεία διαθέτει μεταξύ άλλων η διοίκηση ενός Δήμου για να αποδεσμευτεί από αυτό το Δίχτυ που δένει χειροπόδαρα μια πόλη και δεν την αφήνει να ανασάνει σε κοσμοπολίτικους ρυθμούς Ανοιχτής Κοινωνίας.

Πρώτον, την Εξωστρέφεια, δηλαδή την επαφή του κοινωνικού ιστού με την παγκόσμια κοινωνία των Πολιτών, τα Γράμματα, τις Τέχνες, τις Επιστήμες και τις Διεθνείς Πρωτοπορίες. Προφανώς, τέτοιου είδους προοδευτικές μεταστροφές απαιτούν υψηλού επιπέδου και οράματος, ανθρώπινο δυναμικό.

Δεύτερον, την Αξιοκρατία και την Διαφάνεια, που εν πολλοίς επιτρέπουν την εισροή νέων δυνάμεων που αναζητούν αναγνώριση της αξίας και της εντιμότητας σε μια χώρα που βυθίζεται υπό το βάρος του ρουσφετιού, των «κολλητών» και του νεποτισμού.

Τρίτον, την χρήση της ιδέας της «Πρότυπης Πόλης», δηλαδή την δημιουργική μίμηση μιας ομάδας Δήμων με κοινά χαρακτηριστικά στα οποία απαιτείται μετρήσιμα και ορθολογικά να πλησιάσει ο επίμαχος Δήμος. Επί παραδείγματι, το Πρότυπο της Συνηθισμένης Ευρωπαϊκής Πόλης. Μιας και δεν καλούμαστε να ανακαλύψουμε την Αμερική, θα ήταν επί παραδείγματι χρήσιμο να αναλυθούν δημιουργικά και ευπροσάρμοστα οι δομές, οι δράσεις και η διοίκηση πρότυπων ευρωπαϊκών πόλεων. Ορισμένες Σκανδιναβικές πόλεις, αποτελούν τέτοια πρότυπα.

Τέταρτον, η γενναία δημοκρατική αποκοπή από παρελθοντικές πολιτικές και τα πρόσωπα που τις εκφράζουν. Επί παραδείγματι, τις «οπισθοδρομικές κομπανίες» του ρουσφετιού, της αδιαφάνειας, της απαιδευσιάς και των ανύπαρκτων τυπικών προσόντων.

Οι ίδιοι οι Πολίτες, παρά ταύτα, δεν θα ήταν ορθό να αναμένουν παθητικά οποιαδήποτε αλλαγή σε μια πόλη, εάν οι επιλογές τους παραμένουν διαλεκτικά μονότονες και διαχρονικά αμετάβλητες.

Δεν χτίζει κανείς σύγχρονες κοινωνικές δομές προόδου, με τεχνικές και τεχνίτες της εποχής των Γκόρτσων. Δεν χτίζει κανείς ουρανοξύστες με πλίνθους λάσπης.