Νομιμοποίηση ομοφυλόφιλων ζευγαριών

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου

Πολιτικές και Νομικές Επιστήμες

Θεσσαλονίκη

Ο γάμος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών υπήρξε ένα θέμα που επί δύο μήνες απασχόλησε την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα και προβλημάτισε και δίχασε το λαό. Κατ’ αρχήν όταν ετοιμάζεται ένα νομοσχέδιο πρέπει τούτο να πληροί ορισμένες προϋποθέσεις:

1. Να έχει νομική βάση, να μην αντίκειται στο Σύνταγμα.

2. Να εξυπηρετεί κοινωνικές ανάγκες και

3. Να είναι πιθανή η αποδοχή του από το κοινωνικό σύνολο.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν πληροί τις προϋποθέσεις διότι ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, αφού το Σύνταγμα αναγνωρίζει μόνο το γάμο ετερόφυλων και όχι ομοφυλόφιλων. Αλλά εκτός αυτού είναι αντίθετο και με τον φυσικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η σωματική έλξη και τεκνοποίηση υπάρχει φυσιολογικά στα ετερόφυλα άτομα και όχι στα ομόφυλα. Δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στο νόμο της φύσης. Ο κατά φύση γάμος είναι νομοτέλεια - επίσης δεν υπάρχει πιθανή αποδοχή από την κοινωνία, γιατί αν γινόταν δημοψήφισμα η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θα ψήφιζε κατά του γάμου. Άλλωστε εάν υπάρχει μια  μειοψηφία (λίγες χιλιάδες) που ζητούσαν τη ρύθμιση του θέματος, το θέμα είχε διευθετηθεί με το σύμφωνο Συμβίωσης από το 2019.

Δυστυχώς η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα παραμερίζοντας όλα τα φλέγοντα και επείγοντα θέματα, εσωτερικά και εθνικά, με πολλή περίσκεψη και φιλοσοφία, αν είναι δυνατό, επέλεξε να θέσει σε προτεραιότητα ως πρώτο και σοβαρό θέμα τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ποια είναι τα θέματα αυτά είναι γνωστά σε όλους μας.

α) Η οικονομική κατάσταση της χώρας με τα σημερινά καυτά προβλήματα της ακρίβειας και της ανεργίας.

β) Η αισθητή μείωση της αγροτικής παραγωγής με την εγκατάλειψη της υπαίθρου με συνέπεια ανεπάρκεια για την εσωτερική κατανάλωση και κάλυψη της διαφοράς με εισαγωγές.

γ) Ιδιωτικοποίηση της υγείας, που θα εξυπηρετεί μόνο την οικονομικά προνομιούχο τάξη

δ) Την Ιδιωτικοποίηση της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια για να έχουν πρόσβαση μόνο τα παιδιά των πλουσίων.

ε) Το μεταναστευτικό είναι μεγάλη πληγή για την Ελλάδα από οικονομικής πλευράς, αλλά και ασφάλειας της χώρας.

στ) Το Δημογραφικό, το υπ’ αριθμ 1ο πρόβλημα για τη χώρα μας, αφού απειλείται η εθνική ύπαρξη της Ελλάδας, με τη διαρκή μείωση του πληθυσμού.

ζ) Η εγκληματικότητα της παιδικής ηλικίας, που έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις τον τελευταίο καιρό.

η) Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, που ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και κινδυνεύουμε να επανέλθουν τα μνημόνια και εμείς συνεχίζουμε να εισάγουμε αγροτικά και βιομηχανικά προϊόντα, αντί να ενισχύεται η παραγωγή, που βρίσκεται σε μαρασμό.

Αύξηση φορολόγησης, εισαγωγές, δάνεια, με συνέπεια συρρίκνωση του εισοδήματος των εργαζομένων και αύξηση του χρέους. Δεν γνωρίζει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ότι όταν μια χώρα εισάγει χωρίς να εξάγει κάποτε μοιραία θα καταλήξει σε χρεωκοπία. πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Βλέπουμε ότι η κυβέρνηση οδηγεί το καράβι σε ναυάγιο, έστω άθελά της, ίσως τα αίτια να είναι εξωγενείς παράγοντες - Πρέπει κάποιος να τη συγκρατήσει - Ποιος; Η αντιπολίτευση; Yπάρχει αντιπολίτευση; Ο γράφων παρακολουθεί την πολιτική εδώ και 60 χρόνια, δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν κυβέρνηση χωρίς έλεγχο από την αντιπολίτευση, χωρίς να αντιδρά κανένα κόμμα, αλλά να υπερψηφίζει και τα πλέον αντιλαϊκά νομοσχέδια και τις πλέον αντεθνικές ενέργειες, να ανέχεται, του κυβερνώντος κόμματος.

Στη συνάντηση της Αθήνας υπογράφηκαν κάποιες συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας - σε τι αφορούν αυτές; γνωρίζει κανείς; Μήπως τις σχέσεις καλής γειτονίας και φιλίας; υπάρχει φιλία με το λύκο; ή μήπως παραχώρηση μέρους του Αιγαίου στους Τούρκους; Ενημερώθηκε ο λαός; Ζήτησε η αντιπολίτευση επίμονα να ενημερωθεί; Για όλα αυτά ποιος φταίει, για να θυμηθούμε και το ρηθέν «τις πταίει» την εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη - Όταν όλα αυτά συμβαίνουν, την ευθύνη έχουν μόνο τα κόμματα;

Όταν τα κόμματα έχουν φθαρεί και βρίσκονται σε παρακμή, ο λαός δεν έχει ευθύνη; Δεν πρέπει να αντιδράσει; και όχι να αδρανεί ως συμβαίνει σήμερα; - Οι καιροί ου μεν ετοί.

Το δικαίωμα για αντίδραση αλλά και υποχρέωση το επιτάσσει το ίδιο το Σύνταγμα - Το ακροτελεύτιο άρθρο 114 του προηγούμενου Συντάγματος καθώς και το αντίστοιχο του παρόντος ορίζει: η τήρηση του Παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων.... δηλαδή όταν κινδυνεύει η Δημοκρατία και η πατρίδα, ο λαός οφείλει να αντιδράσει δυναμικά, αλλά ειρηνικά, με πανελλήνια συλλαλητήρια - που είναι η σημερινή ευαισθησία του λαού, με προβλήματα πιο σοβαρά απ’ ό,τι τη 10ετία του 1960, όταν διαδηλώναμε με το σύνθημα 1-1-4 του Συντάγματος και μάλιστα υπό καθεστώς αστυνομικό - ο λαός καθεύδει και χρειάζεται αφύπνιση.