Πραγματική ιστορία : «Η αναγνώριση»

Γράφει ο
Δημήτριος Θ. Νάτσιος
Φιλόλογος

Εικοσάχρονος ήταν ο γιος του, όταν η πατρίδα καλούσε τα παιδιά της, γιατί τα χρειαζόταν. Ήθελε να την κάνουν μεγαλύτερη και ισχυρότερη.

Τότε o γιος, αφού αποχαιρέτησε τους γονείς του, τ΄αδελφάκια του, τους συγγενείς του, το χωριό του, τα προβατάκια του, αλλά και το σκύλο του, έφυγε για τον πόλεμο. Η πατρίδα βρισκόταν στις παραμονές των Βαλκανικών πολέμων. Επακολούθησε σκληρός και μακροχρόνιος πόλεμος. Ο νεαρός έλαβε μέρος σ΄όλες τις μάχες. Είδε πράματα, τα οποία ούτε καν είχε φανταστεί το αγνό χωριατόπαιδο απ΄ τις πλαγιές της Οίτης. Εκεί βρισκόταν το χωριό του.

Μετά απ΄τους Βαλκανικούς ακολούθησαν κι΄άλλοι πόλεμοι. Δεν έλειψε από κανέναν. Έτσι, συμπληρώθηκε μια ολόκληρη δεκαετία.

Ο άλλοτε εικοσάχρονος, τώρα έγινε ώριμος άντρας, σιμά στα τριάντα του. Το πρόσωπό του άλλαξε, όπως και η φωνή του. Είχε αφήσει και γένια. Ψήλωσε και λίγο. Έγινε αλλοιώτικος. Άλλαξε πολύ.

***

Αφού τελείωσε ο πόλεμος, «σώος και αβλαβής», αν και πολεμούσε δέκα χρόνια, επέστρεψε στο χωριό του και, όταν έφτασε, κατευθύνθηκε προς το κοπάδι του.

Εκεί στα πατρικά του χώματα, στα παιδικά του στέκια. Είδε τον πατέρα του, που είχε γεράσει κατά δέκα χρόνια, το κοπάδι του το εύρισκε μικρότερο, ενώ η άγρια φύση δεν είχε αλλάξει.

Το σκυλί, που είχε αποχαιρετήσει πριν από δέκα χρόνια, άρχισε να γαυγίζει, αλλά, πριν το «μαλώσει» ο γερο-βοσκός, κάτι του «είπε» το ένστικτό του και σταμάτησε απότομα, «μίλησε» λίγο η ουρά του και μετά ηρέμησε.

Αφού οι δύο άντρες αντάλλαξαν χαιρετισμό, άρχισαν την κουβέντα, είπαν πολλά. Ο γέρος είπε για τους συγχωριανούς του, για τις καλλιέργειες στο χωριό του, για το κρύο νερό, που είχε η περιοχή τους, για τη Λαμία, που απλωνόταν απέναντί τους. Είπε ακόμη ότι είχε το γιο του στον πόλεμο και τον περίμενε να επιστρέψει εκείνες τις ημέρες, αφού είχε τελειώσει ο πόλεμος.

Δεν παρέλειψε να πει ότι ο τόπος τους «κρατάει ζ’ λάπ’» (είχε δηλαδή λύκους). Στους τσοπάνηδες ο λύκος είναι το πιο μισητό άγριο ζώο. Ακόμη και ο άκακος γερο-βοσκός του Ζαχαρία Παπαντωνίου, ο οποίος «μύρμηγκα δε ζημίωσε κι΄ άνθρωπο δε θύμωσε», όμως «με το λύκο μάλωσε», διότι, προφανώς, του είχε κάνει... «ζημιά».

Είπαν πολλά. Οι βοσκοί, συνήθως, είναι φλύαροι, ιδιαίτερα τα παλιότερα χρόνια, λόγω της μοναξιάς τους. «Ψοφάν» για κουβέντα. «Συνομιλούν» με τους ανέμους και με τα ζωντανά τους, όπως λέει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του: «Υπηρέτρα», για τους ναυτικούς, οι οποίοι διηγούνται τα παράπονά τους στους ανέμους και στα κύματα.

Αφού είπαν πολλά, ο γερο-βοσκός λέει: «Λεβέντη μου, δε σε ρώτησα: Από πού είσαι; Είναι μακρυά το χωριό σου; Ζουν οι γονείς σου; Σε περιμένει κανείς;»

Έπειτα απ΄τα λόγια αυτά του γερο-βοσκού, ο γιος του σηκώθηκε όρθιος και με βουρκωμένα μάτια απάντησε: «Ρε πατέρα, το σκυλί με γνώρισε, εσύ δε με γνώρισες;»

Τα όσα επακολούθησαν ούτε λέγονται… ούτε γράφονται, έπειτα από μια τέτοια «αναγνώριση».



Υ.Γ. Την ιστορία μου τη διηγήθηκε προ ετών ένα αξιόπιστο πρόσωπο απ΄τα χωριά της περιοχής του Γοργοποτάμου. Δ.Θ.Ν.