Royal Brompton Hospital

Του Συνεργάτη μας,
Φοίβου Ιωσήφ

Μεγάλο και γνωστό Νοσοκομείο. Ε, εγώ σας λέω πως στην πόλη της Λαμίας υπάρχει ένα καλλίτερο.
Ήταν τέσσερις και μισή το πρωί της 21ης Μαΐου όταν μου ξεκίνησε μια βαριά δύσπνοια που από στιγμή σε στιγμή γινόταν χειρότερη. Η κόρη μου τηλεφώνησε ανήσυχη στο ΕΚΑΒ και σε 12 ακριβώς λεπτά το ασθενοφόρο σταματούσε στο χωριό Φρατζί έξω από το σπίτι μου. Ο ευγενέστατος τραυματιοφορέας Σπύρος μου πρότεινε το φορείο για να με επιβιβάσει.
Ευτυχώς τα κατάφερα μόνος μου. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου το ΕΚΑΒ είχε ξεκινήσει για το νοσοκομείο, ενώ η Γυναίκα μου μου ομολόγησε αργότερα ότι έχασε το ασθενοφόρο και δεν μπορούσε να το ακολουθήσει με το δικό της αυτοκίνητο.
Μέσα στην καμπίνα ο Σπύρος μου έβαλε μάσκα οξυγόνου που με ανακούφισε αρκετά, ενώ ταυτόχρονα τελείως ανεπαίσθητα μου έβαλε στο χέρι μία πεταλούδα παροχής φαρμάκων για να διευκολύνει τους γιατρούς που ήδη με περίμεναν. Στα εξωτερικά ιατρεία με υποδέχτηκαν δύο ειδικευόμενοι γιατροί που τελείως ανώδυνα μου τοποθέτησαν ορό και καθετήρα. Η ταχύτητά τους συναγωνιζόταν την ταχύτητα του φωτός.
Μετά μια μικρή αναμονή κατέφθασε η γλυκυτάτη  καρδιολόγος κυρία Κλεοπάτρα Εμμανουήλ.  Μου ζήτησε συγγνώμην για την μικρή καθυστέρηση και άρχισε να με ρωτάει και να με ψάχνει χιλιοστό με το χιλιοστό. Σε λίγο καταφθάσαν οι αιμοληψίες  και οι αξονικές τομογραφίες. Κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο νοσοκομείο για τέσσερις ημέρες μου έκαναν τρείς αξωνικές και άπειρες αιματολογικές εξετάσεις.
Εκεί πάνω έπεσα και στον ειδικευόμενο καρδιολόγο Ζώη Πάνο. Με αντιμετώπισε με ενδιαφέρον γυιού προς Πατέρα. Είχα μείνει εμβρόντητος με όσα γιγάντια ψεύδη λένε για το καρδιολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Λαμίας. Θα ήταν ύβρις προς τον εαυτό μου αν έλεγα κάτι λιγώτερο.
Τώρα, πάνω από τους αναφερθέντες γιατρούς  αντιμετώπισα και τους Μεγάλους γιατρούς της καρδιολογίας του Νοσοκομείου.  Τους Αθανάσιο Καρανάσο και Στέργιο Θεοδώρου. Κάθε πρωί που ερχόνταν στον θάλαμό μας ένοιωθα πως τώρα, πάει, δεν πεθαίνουμε όσο είναι αυτοί παρόντες. Δυό γιγαντάρες γιατράρες, που σε κοίταζαν και ήξερες πως από κάπου γερά κρατιέσαι. Νόμιζα, όταν τους έβλεπα πως είμουνα ο Κολοσσός της Ρόδου που πατάει απάνω σε δύο ακλόνητα βάθρα.
Σε κοίταζαν με μια σοβαρή εμβρίθεια και οι λέξεις τους ήταν μετρημένες όπως μετριούνται τα έμβολα της μηχανής. Τους έβλεπα και δεν φοβόμουνα τον χάρο, ήξερα πως με στήριζαν Έλληνες. Δεν είναι λίγο, ένοιωθα πως πίσω τους στεκόταν μπροστά ο  Ιπποκράτης και ακολουθούσαν ο Πλάτωνας με τον Δημόκριτο. Πως ήταν δυνατόν να διαφύγει η υγεία. Την ήλεγχαν με τις πανεπιστημιακές τους γνώσεις και την μακραίωνη ιστορία των Ελλήνων.
Όμως στο συγκεκριμένο νοσοκομείο υπήρχαν ακόμη και κάποιες Ελληνίδες πιστές στον όρκο που έδωσαν και τον τηρούσαν κάθε δευτερόλεπτο.
Όταν χτυπούσαμε το κουδούνι εγώ και οι τρείς άλλοι ασθενείς του θαλάμου, έβαλα πολλές φορές στοίχημα αν θα καθυστερούσαν οι αδελφές νοσοκόμες πέραν των δέκα πέντε δευτερολέπτων, και πάντα το έχανα.
Νόμιζα πως επίτηδες στέκονταν πίσω από την πόρτα και την άνοιγαν σαν από μηχανής θεές.
Δεν πρόκειται ποτέ να τις ξεχάσω, μου ανέβασαν τον δείκτη εκτίμησης των Ελλήνων. Ήταν νη προϊσταμένη κυρία Βάγια Παπαδημητρίου, η κυρία Γεωργία Σταμέλου, η κυρία Αναστασία Ρετζή, η κυρία Χρυσούλα Κιούση, η κυρία Ζαφειρούλα Μπαμπαγινέ, η κυρία Δέσποινα Βλάσση και η κυρία Βασιλική Κουραβάνα. Ποια ήταν γρηγορότερη και ευγενέστερη σας παρακαλώ θερμά μην με βάλετε σε αυτή την δοκιμασία.
Τα αστέρια δεν μπορείς να τα συγκρίνεις μεταξύ τους.
Δεν πρέπει να ξεχάσω και την καταπληκτική και φιλότιμη Ιωάννα Μπρέκη. Νομίζαμε ότι η τουαλέτα μας ετοιμαζόταν τετράκις καθημερινά να χρησιμοποιηθεί ως χειρουργείο.
Έμαθα πως γίνονται πλέον στεφανιογραφίες στο Νοσοκομείο μας. Σε λίγο ελπίζω να γίνoνται και εγχειρήσεις By pass.
Μην ξαναπάτε στο Royal Brompton Hospital, το Νοσοκομείο Λαμίας είναι ανώτερο. Και το βρίσκω φυσικό, έλληνες γιατροί και νοσοκόμοι το χειρίζονται, δεν είναι λογικό?