Στην εποχή των ακροτήτων !

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Στην εποχή των ακροτήτων και των διαρκών συγκρούσεων, σημειώναμε σε παλαιότερο άρθρο από αυτή εδώ τη στήλη, το ερώτημα δεν είναι αν θα ξανάρθει ο Χίτλερ αλλά αν θα μπορέσουμε αυτή τη φορά να τον αναγνωρίσουμε.

Οι ογκωδέστατες διαδηλώσεις κατά της ανόδου της ακροδεξιάς που έλαβαν χώρα το Σαββατοκύριακο που πέρασε, στη Γερμανία, οπλίζει τους δημοκράτες όλου του κόσμου με ελπίδα και αισιοδοξία ότι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τις φιλελεύθερες κοινωνίες στις οποίες ζουν αυτοί και τα παιδιά τους. Και οτι είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τους κινδύνους που εγκυμονεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.

Πέραν πάσης αμφισβήτησης και διαφωνίας, το μάθημα της ιστορίας, όπως διαβάζεται απ’ όλους τους λαούς, είναι ότι η πολιτική του ναζισμού και του φασισμού ήταν μια μαύρη σελίδα της ανθρώπινης εξέλιξης που ξεκίνησε με ένα ουρλιαχτό και αποδείχτηκε η πιο βάναυση, η πιο θηριώδης, η πιο απάνθρωπη περίοδος της ιστορίας. Ένα πραγματικό ολοκαύτωμα ! Έτσι την αφηγήθηκαν όσοι κατάφεραν να επιζήσουν.

Με το σύνθημα “Ποτέ Ξανά”, η ιστορία ευτύχησε να γνωρίσει πραγματικούς ηγέτες που κατάφεραν να αντισταθούν, να συντρίψουν και να νικήσουν τις δυνάμεις του κακού. Να τερματίσουν μια εποχή ολοκληρωτικής καταπίεσης και μαζικών δολοφονιών και να ανοικοδομήσουν με πολύ κόπο και θυσίες μια μακρά περίοδο ειρήνης, αλλά και το πιο επιτυχημένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα στον κόσμο, εξασφαλίζοντας ευημερία και ελευθερία στους λαούς.

Η ιστορία, όμως, φαίνεται πως δεν τελειώνει ποτέ και θέτει διαρκώς καινούρια ερωτήματα. Για παράδειγμα στα μέτωπα της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης, πόσο αίμα αθώων ανθρώπων, αμάχων, μικρών παιδιών και γυναικών μπορεί να αντέξει ο πολιτισμένος κόσμος της Δύσης ;

Και οι ηγέτες του δυτικού κόσμου, αν πράγματι υπάρχουν, τι ακριβώς κάνουν ;

Πως αλήθεια αντιδρούν στα σχέδια του Αμερικανού προέδρου για τον βίαιο εκτοπισμό δύο εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους ;

Δεν νομίζουν ότι πρόκειται για σχέδιο βάναυσο, καταπιεστικό, απάνθρωπο ;

Με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία οι διαπρύσιοι κήρυκες της δημοκρατίας, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξαρτησίας κρατών και λαών δεν σταμάτησαν να αποκαλούν τον Πούτιν δικτάτορα και δολοφόνο, υπερασπιζόμενοι και ορθώς τον αμυνόμενο απέναντι στη βαναυσότητα της ρωσικής εισβολής.

Αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε αιτία για τον εκτοπισμό ένός αμαχου πληθυσμού εκατομμυρίων ανθρώπων από την πατρίδα τους, προκειμένου να γλιτώσουν από τον εισβολέα.

Βλέποντας τα πράγματα πάντα από «τη σωστή πλευρά της ιστορίας», οι ηγέτες της Δύσης καταδίκασαν με όλη τη δύναμη της φωνής τους την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ που είχε ως αποτέλεσμα την δολοφονία άμαχου πληθυσμού και την μετατροπή ενός φεστιβάλ νεολαίας για την ειρήνη σε εκατόμβη νεκρών αθώων ανθρώπων. Και σωστά έπραξαν.

Με ποιό ηθικό ανάστημα, όμως, σήμερα οι ηγέτες της Δύσης ανέχονται τα απάνθρωπα σχέδια του Τραμπ ;

Τι νόημα έχει σήμερα να μιλάμε για διεθνές δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα ; Για διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς συμφωνίες όταν δεν υπάρχει αντίλογος απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τα καταργήσουν όλα ;

Πως, αλήθεια, μπορούμε σήμερα να ξεχωρίσουμε τους υπερασπιστές του διεθνούς δικαίου από τους πολέμιους αυτών των θεσμών για να μπορούμε να διακηρύξουμε ότι “δεν είμαστε όλοι ίδιοι”;

Ότι εμείς είμαστε «στη σωστή πλευρά της ιστορίας», αν δεν τολμούμε να καταδικάσουμε τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας ;

Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κατάφερε να ενώσει τους ηγέτες της Δύσης σε ένα ενιαίο μέτωπο αντίστασης και υπεράσπισης του δικαιώματος της Ουκρανίας να υπάρχει ως ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος.

Με σεβασμό στο απαραβίαστο των συνόρων, στην εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία των κρατών.

Με λίγα λόγια με σεβασμό στις συμφωνίες και τους κανόνες που απορρέουν από τις αρχές της διεθνούς ειρήνης και της διεθνούς νομιμότητας. Όσο όμως ο δυτικός κόσμος δεν αντιδρά στα σχέδια Τραμπ για εκτοπισμούς λαών και προσαρτήσεις εδαφών, η διεθνής νομιμότητα διασύρεται και πετιέται στο καλάθι των αχρήστων. Οι δημοκρατικοί ηγέτες της Δύσης δεν απειλούνται μόνο από την ραγδαία άνοδο μιας ακροδεξιάς συμμαχίας, αλλά κινδυνεύει γενικά η αξιοπιστία τους. Να πιστέψει δηλαδή ο κόσμος την προπαγάνδα ότι οι δημοκρατίες της Δύσης δεν διαφέρουν και πολύ από τα αυταρχικά και απολυταρχικά καθεστώτα.

Ότι όλοι ίδιοι είναι και ότι η στάση και η συμπεριφορά μας απέναντι σε πράξεις βίας και στις παραβιάσεις των κανόνων του διεθνούς δικαίου εξαρτάται κάθε φορά από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί η κάθε πλευρά.

Τα θεμέλια της Ελευθερίας μας αλλά και της υπεροχής της Δημοκρατίας δυτικού τύπου, έναντι όλων των άλλων συστημάτων ήταν πάντα οι απλοί άνθρωποι και η ηθική χρεοκοπία των αρχών και των αξιών της δυτικής φιλελεύθερης Δημοκρατίας θα συντελεστεί από τη στιγμή που οι απλοί άνθρωποι θα χάσουν τη πίστη τους στη μεγάλη διεθνή συμμαχία και δεν θα είναι σε θέση να διακρίνουν τις διαφορές ανάμεσα στη Δημοκρατία και την απολυταρχία.