Το σύνδρομο του «Αντί» επηρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις

Αθ. Δ. Γκίκας,
Μαθηματικός

✎   Από τη μια πλευρά έχουμε τη δεξιά συντηρητική ή νεοφιλελεύθερη παράταξη και από την άλλη τις αντί δεξιές – αριστερές δυνάμεις.
Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους μεγαλώνει τις αντιθέσεις, ενώ ταυτόχρονα νοθεύει κάθε έννοια γνήσιας ιδεολογικής αναζήτησης.
• Η συντηρητική – φιλελεύθερη αστική παράταξη διαμόρφωσε έναν ιδεολογικό οπλισμό βασικά αμυντικό:
Βαθιά καχύποπτη απέναντι στις ιδέες και τις προτάσεις της «εχθρικής» αριστεράς, η συντηρητική πολιτική ήταν, θα λέγαμε, μια αντίθεση.
Κάθε πολιτική παρεμβολή από την αντίπερα πολιτική όχθη ήταν απ’ την αρχή καταδικασμένη και αυτό όχι τόσο γιατί το περιεχόμενό της είχε ανατρεπτικές προοπτικές, όσο επειδή ή προέλευσή του ήταν το αντίπαλο στρατόπεδο.
• Από την άλλη πλευρά παρόμοια βιώματα λειτουργούν και στο χώρο των αντι-δεξιών δυνάμεων. Η καχυποψία απέναντι στο Κράτος και σε οτιδήποτε το αντιπροσωπεύει, χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές τους στάσεις.
Η αντιπάθεια προς το σύστημα και τους εκπροσώπους του, η αυθόρμητη αντίδραση σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία, η εύκολη και χωρίς έλεγχο πίστη σε σκοτεινές συνωμοσίες, από απροσδιόριστους ξένους κύκλους, που κινούν τα νήματα της πολιτικής ζωής, συνθέτει την πολιτική τοποθέτηση της Ελληνικής Αριστεράς.
Με προτάσεις και ιδέες για καινούργια μέτρα και πολλά οράματα, η αριστερά αμφισβητεί κάθε πρωτοβουλία, προς τη σωστή κατεύθυνση, της δεξιάς.
Έτσι κινήθηκε και φοβούμενη ότι εξακολουθεί να κινείται η πολιτική σκηνή του τόπου μας:
Με το σύνδρομο του «Αντί» και τη νόθευση των ιδεολογιών.
Διέξοδος σήμερα είναι οι θέσεις και όχι οι αντιθέσεις των κομματικών σχηματισμών, ιδιαίτερα σήμερα που η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό.
Λείπουν από την παγκόσμια πολιτική σκηνή εκείνα τα σπουδαία πρόσωπα που θα δρούσαν ως πυροσβέστες διεθνών κρίσεων. Δυστυχώς όψιμοι που θέλουν να χαρακτηρίζονται ως μεγάλοι δεν δρουν ως πυροσβέστες κρίσεων αλλά ως επιταχυντές.
Ως Έλληνες θα επιβιώσουμε μόνο ενωμένοι. Πολλές φορές οι αντιπαλότητες μας οδήγησαν στα τελευταία σκαλιά της σκάλας του κακού.
Ο Κωστής Παλαμάς στο «δωδεκάλογο του Γύφτου» αισιοδοξεί:

«Για το ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αισθανθείς να φυτρώνουν ω χαρά
τα πρωτινά, τα μεγάλα σου φτερά»

Δεν συμμερίζεται αυτή την αισιοδοξία ο νεότερός του Κατσιγιάννης:

«Έλληνες είμαστε διάολε
θα βρούμε τρόπο
να φτιάξουμε και άλλα σκαλιά
πιο κάτω απ’ του κακού τη σκάλα !»