Η μητέρα όλων των μαχών!

Κάπου διάβασα οτι στην Ινδία οι νόμοι της χώρας για τα εργασιακά είναι τόσο αποτρεπτικοί για οποιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα, ωστε είναι αδύνατο να συμμορφωθείς με τους μισούς απο αυτούς, χωρίς να παραβιάσεις τους αλλους μισούς. Το θυμήθηκα αυτό με αφορμή την δημόσια αντιπαράθεση που εχει ξεσπάσει ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα συνδικάτα για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο.   

Χωρίς να είμαι ειδικός υποθέτω οτι η εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα δεν είναι τόσο προβληματική οσο αυτή της Ινδίας. Πιστεύω ομως οτι ενας καλοπροαίρετος συνομιλητής δεν μπορεί παρα να αναγνωρίσει οτι η εργατική νομοθεσία στην Ελλάδα φτιάχτηκε για να ρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις μιας αλλης εποχής που σήμερα μοιάζει να εχει ξεπεραστεί απο τις νέες οικονομικές συνθήκες. Στην οικονομία αλλωστε τίποτα δεν είναι στατικό, ολα αλλάζουν με το πέρασμα απο τη μια εποχή στην αλλη. Για παράδειγμα οταν συζητάμε  για τις εργασιακές σχέσεις και το ωράριο , δεν μπορούμε να παραβλέπουμε ή να μην βάζουμε στην κουβέντα που γίνεται και  τη νέα πραγματικότητα της εργασίας απο το σπίτι.

Δυστυχώς  τα προηγούμενα χρόνια δεν φροντίσαμε να δημιουργήσουμε το κατάλληλο περιβάλλον, ωστε και οι νόμοι για τα εργασιακά να θεσπίζονται και να εφαρμόζονται κατα τέτοιον τρόπο που να ενθαρρύνουν τους επιχειρηματίες να επενδύσουν σε εργοστάσια και αλλες δραστηριότητες.

Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Τα εργοστάσια εκλεισαν το ενα μετά το αλλο, επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν σε αλλες χώρες πιο φιλικές σε επενδύσεις και στην Ελλάδα εμειναν τα κουφάρια, τα λουκέτα, η θηριώδης ανεργία του ιδιωτικού τομέα, και τα πανίσχυρα συνδικάτα του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα να κυνηγούν προνόμια και κεκτημένα σε μια αιμορραγούσα οικονομία που δεν αντεξε και κατέρρευσε το 2010.

Οι βιομηχανίες που εμειναν στην Ελλάδα κρατικές και ιδιωτικές αποδείχθηκαν ανεπαρκείς απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό και ενας απο τους λόγους ηταν και το υψηλό κόστος λειτουργίας τους Φαντάζομαι πως ολοι θα συμφωνήσουμε οτι μόνο τυχαίο δεν ηταν το ατύχημα της χρεοκοπίας σε μια χώρα που ηταν τελευταία στην Ευρώπη σε επενδύσεις και πρώτη σε δημόσιο χρέος και ελλείμματα.

Επομένως θεωρώ οτι η ολη συζήτηση για τις εργασιακές σχέσεις γίνεται σε εντελώς λάθος βάση. Δεν είναι οι εργασιακές σχέσεις ''η μητέρα ολων των μαχών '' οπως αρέσκονται να τονίζουν τα συνδικάτα και τα κόμματα της αριστεράς.

Για να μιλήσεις για τις εργασιακές σχέσεις απαραίτητη προυπόθεση είναι να υπάρχει εργασία. Και για να υπάρχει εργασία πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις που θα δημιουργήσουν τις θέσεις απασχόλησης. Και για να υπάρχουν επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν επενδύσεις απο τον επιχειρηματικό κόσμο, απο τους ανθρώπους δηλαδή που θα πάρουν το ρίσκο να ανοίξουν μια επιχείρηση οχι γιατί απαραιτήτως τυχαίνει να είναι καλοί ανθρωποι, αλλά γιατί διαβλέπουν μια προοπτική κερδοφορίας. Για να γίνουν ομως επενδύσεις πρέπει το κράτος να δημιουργήσει ενα φιλικό επενδυτικό περιβάλλον. Διαφορετικά αυτοί που σκέφτονται να κάνουν μια επένδυση, δεν θα σκεφτούν να ερθουν στην Ελλάδα, αλλά θα πάνε εκεί που παρουσιάζονται καλύτερες ευκαιρίες.

Στην Ελλάδα με το ενα εκατομμύριο ανέργους, τα χιλιάδες λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους 500 χιλιάδες νέους ανθρώπους να εχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας και καλύτερων συνθηκών ζωής και την τεράστια φυγή κεφαλαίων που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια είναι πολυτέλεια να συζητάμε για το 8ωρο και τις γονικές αδειες. Αυτό που θα επρεπε κανονικά να μας απασχολεί πρωτίστως και πάνω απ'ολα είναι πως θα δημιουργήσουμε μια ανθεκτική παραγωγική βάση με βιώσιμες επιχειρήσεις που δεν θα σβήνουν σε λίγα χρόνια.

Μόνο ετσι μπορούμε να ξεκολλήσουμε απο την στασιμότητα και το τέλμα. Και φυσικά είναι ευθύνη της κυβέρνησης να φέρει επενδύσεις. Μόνο ετσι μπορεί να συζητάμε για την αρχή ενός ενάρετου κύκλου στην οικονομία.

Χρήστος Αλεξανδρής