ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος,

Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

✓ Και πάλι η στήλη ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ χωρίς πρόλογο στη σημερινή της παρουσίαση μπαίνει κατ’ ευθείαν στο κυρίως θέμα, στα της καθημερινότητας.

✓ Και παλαιότερα η στήλη είχε σχολιάσει καταστάσεις απαράδεκτες που είχαν έλθει στη δημοσιότητα για τη ζωή των απόμαχων που βρίσκονται στα γηροκομεί ή για το ευπρεπέστερον σε οίκους ευγηρίας.

Με αφορμή και πάλι την κατάσταση που επικρατούσε σε γηροκομείο της Αθήνας στον Κορυδαλλό, για τη μαρτυρική ζωή των τροφίμων, για πλήρη εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων, για άθλιες συνθήκες διαβίωσης, σίτισης, υγειονομικής περίθαλψης των διαβιούντων θα καταθέσει μόνο δυο απλές σκέψεις, θέσεις, προτάσεις.

α) Δεν υπάρχουν επιτροπές από το αρμόδιο υπουργείο που υπάγονται αυτά τα ιδρύματα, οι οποίες να επισκέπτονται τακτικά – τακτικότατα, να επιθεωρούν, και πολλές φορές χωρίς καμιά προειδοποίηση τα ιδρύματα αυτά,  να παρακολουθούν τα συμβαίνοντα σ’ αυτά, να επιβλέπουν να δίνουν οδηγίες και να λαμβάνουν αυστηρότατα μέτρα σε περίπτωση παραβάσεων, να ακούνε και τις φωνές των τροφίμων και να παίρνουν ανάλογα μέτρα; Αν όχι Ντροπή – ντροπή – ντροπή.

β) Οι συγγενείς των ηλικιωμένων δεν επισκέπτονται αυτούς τους δικούς τους ανθρώπους, να βλέπουν πως διαβιούν, να ακούνε τη γνώμη τους, τα παράπονά τους, να τους δίνουν λίγη χαρά και ανακούφιση; Σίγουρα σε επίσκεψή τους θα έπεφταν στην αντίληψή τους, αυτά που εκεί διαδραματίζονται και θα λάμβαναν κάποια μέτρα. Αν αυτό δεν κάνουν και τους παρατάνε εκεί για να τους ξεφορτωθούν χίλιες φορές ντροπή. Το κατάπτυστοι είναι το λιγότερο. Η στήλη επ’ αυτού του θέματος θα επανέλθει δριμύτερη. 

✓ Πριν λίγες μέρες αποχαιρετήσαμε τον ηθοποιό Νίκο Ξανθόπουλο, λαϊκό πρωταγωνιστή πολλών – πολλών ταινιών τον οποίο απολαύσαμε εμείς οι παλαιότεροι σε ρόλους μετανάστη, εργάτη, σε ρόλους ταπεινού εργαζόμενου, πάντα όμως εμπλουτισμένο με ηθικές αξίες, γεμάτος αγάπη προς το συνάνθρωπό του, τον άνθρωπο της ανάγκης, τον άνθρωπο τον κατατρεγμένο από την ίδια τη ζωή. Αυτόν τον τηλεοπτικό πρωταγωνιστή αποχαιρετήσαμε εμείς οι παλαιότεροι. Αποχαιρετήσαμε στο πρόσωπό του και στους ρόλους του τον παρεξηγημένο, τον κατατρεγμένο, τον απόκληρο, αυτόν που δεν είχε στον ήλιο μοίρα.

Και ο Ξανθόπουλος ενσάρκωνε αυτούς τους ρόλους σκορπώντας ρίγη συγκίνησης σ’ όλους μας, αλλά και πάντα την κατάλληλη στιγμή ερχόταν η ώρα της δικαιοσύνης.

Μας παραδειγμάτιζε, μας δίδασκε ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν πρέπει να χάνει την ελπίδα και ακολουθώντας το δρόμο της καλοσύνης και της προσπάθειας, θα απολαύσει τα αγαθά και τα πρέποντα.

Τα τελευταία χρόνια στα τηλεοπτικά κανάλια δεν ξαναείδαμε κάποια ταινία του. Ενώ άλλες ταινίες μας τις παρουσιάζουν τις ίδιες, δυο και τρεις φορές την εβδομάδα.

Συζητώντας με κάποιον ειδικόν με τα τηλεοπτικά επ’ αυτού του θέματος, μου είπε ότι και στα κανάλια παίζονται διάφορα παιγνίδια, οικονομικά, εταιρειών κλπ, και μην το ψάχνεις παραπέρα.

Εκείνο που θέλει να τονίσει ο γράφων, είναι ότι ο εκλιπών καλλιτέχνης, αυτά που παρουσίαζε στους ρόλους του στις κινηματογραφικές ταινίες τα εφάρμοζε και στη ζωή.

Στην καθημερινή του ζωή πορευόταν με αγάπη ανθρωπιά και όπου μπορούσε βοηθούσε αυτούς που βρισκόταν σε κάποια ανάγκη.

Και επ’ αυτού ο γράφων θα καταθέσει μια προσωπική του εμπειρία.

Πριν πολλά χρόνια είχε έρθει με το θίασό του και έπαιζε στο Δημοτικό Θέατρο Λαμίας.  Λίγο πιο πάνω και πίσω από το Θέατρο έμενε μια θεία μου, που είχε παιδί με ειδικές ανάγκες.

Το παιδί αυτό έβλεπε στην τηλεόραση ταινίες και του άρεσε πολύ ο Ξανθόπουλος. Όταν άκουσε να λένε ότι ο Ξανθόπουλος ήταν εκεί κοντά στο θέατρο, ζητούσε επίμονα και φορτικά να τον δει και να του μιλήσει. Τότε η θεία μου πήγε στο θέατρο, τον βρήκε και τον παρακάλεσε, αφού του εξήγησε περί τίνος πρόκειται να πάει λίγο πιο πάνω στο σπίτι της να τον δει το παιδί που τους το ζητούσε λίαν επίμονα και πιεστικά. Αυτός ευχαρίστως δέχτηκε, πήγε στο σπίτι, μίλησε μαζί του όσο μπορούσε βέβαια να συνεννοηθεί, το αγκάλιασε, το χάιδεψε και συγκινήθηκε πολύ.

Φεύγοντας είπε στη θεία μου αν έχει ανάγκη να τη βοηθήσει και οικονομικά.

Εκείνη βέβαια αφού τον ευχαρίστησε θερμά, του είπε ότι δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, όπως βέβαια και δεν υπήρχε.

Να λοιπόν και μια άλλη πλευρά, η ανθρώπινη πλευρά του σπουδαίου αυτού ηθοποιού, ταυτισμένη με τους ρόλους τους οποίους ενσάρκωνε στις ταινίες του. Ο Θεός ας αναπαύσει τον σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη το Νίκο Ξανθόπουλο που αυτόν τον καιρό έφυγε από κοντά μας.

Ας αναπαύσει δε και εκείνο το παιδί αλλά και τη θεία μου, που αφιέρωσε όλη της τη ζωή στην περιποίηση και την ανακούφιση αυτού αφού η φύση το αδίκησε, δίνοντάς του ορισμένες δύσκολες ιδιαιτερότητες.

✓ Ας κλείσουμε και τη σημερινή μας στήλη πιστεύοντας ότι τα αναφερόμενα θέματα και ενδιαφέροντα είναι και σε σωστά συμπεράσματα οδηγούν.