Καμία ανοχή! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Το φάντασμα της ακροδεξιάς πλανάται πάνω από τη χώρα και συνιστά μία πραγματική απειλή για το πολιτικό σύστημα τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία ; Υπερβολές που κάνει τους Γάλλους και τους Ιταλούς να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Η ακροδεξιά δεν είναι πλέον υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στη χώρα μας. Δεν ζούμε ούτε στο 2012, ούτε στο 2015. 

Στο μέλλον όλα μπορεί να αλλάξουν. Σήμερα όμως δεν κινδυνεύουμε από τη γιγάντωση της ακροδεξιάς.

Φυσικά δεν αμφιβάλλουμε ότι υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες θυμωμένοι και οργισμένοι με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα και όπως φαίνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις θέλουν να μετατρέψουν το θυμό και την οργή τους σε ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας ενός πολιτικού συστήματος που δεν τους εκφράζει.

Γι’ αυτό και λανθασμένα πιστέψαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τη “Χρυσή Αυγή” κλείνοντας τους υμνητές του ναζισμού στη φυλακή μετά την ομόφωνη καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου. Δεν είναι τυχαίο ότι το “κόμμα Κασιδιάρη” κάνει και πάλι σήμερα άνω-κάτω την πολιτική ζωή του τόπου και προκαλεί τον πανικό στην κυβέρνηση που ετρεξε την ύστατη ώρα να κλείσει όλα τα παράθυρα και να αποκλείσει κάθε πιθανότητα στις εκλογές που έρχονται να εκπροσωπηθεί και πάλι στο ελληνικό κοινοβούλιο ένα μόρφωμα που καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση.

Παρακολουθήσαμε επί μέρες την αντιπαράθεση που ξέσπασε για την τροπολογία της κυβέρνησης. Θέλουμε να πούμε καθαρά και ξάστερα τη γνώμη μας. Καμία πρωτοβουλία των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, από την ημέρα που εμφανίστηκε ως απειλή το “κόμμα Κασιδιάρη”, δεν ήταν απαλλαγμένη κομματικών σκοπιμοτήτων.

Το σίγουρο είναι ότι έχουμε αφήσει πίσω μας την περίοδο που η χώρα απέκτησε την “πληγή” ενός εκλογικά ισχυρού ακροδεξιού κόμματος. Σίγουρα έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από την περίοδο που ένας πρώην υπουργός της κυβέρνησης δεν απέκλειε μία συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας με τη “Χρυσή Αυγή”, ισχυριζόμενος ότι η τελευταία δεν αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία. Και βεβαίως μας χωρίζει μεγάλη απόσταση απο την περίοδο που η Νέα Δημοκρατία με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, λοξοκοίταζε προς την άκρα δεξιά, με στενότατο συνεργάτη του πρωθυπουργού να κάνει ανοίγματα προς την οργάνωση σε μια προσπάθεια αφαίμαξης ψηφοφόρων.

Ολα αυτά, πριν φυσικά η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου υιοθετήσει την πολιτική ποινικοποίησης του κόμματος Κασιδιάρη. Και φυσικά απέχουμε αρκετά και από την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ, που ένας πρώην πρόεδρος της Βουλής από το βήμα του Ελληνικού κοινοβουλίου, δηλωνε ότι όλοι οι ψήφοι είναι χρήσιμοι.

Ήταν η περίοδος του κατευνασμού του φαινομένου.

Με έκδηλη ανησυχία σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου διαπιστώνουν ότι η πληγή που άνοιξε με την έκρηξη της οικονομικής κρίσης παραμένει ανοιχτή, παρά το γεγονός ότι το “κόμμα Κασιδιάρη” δικάστηκε και καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση.

Με αφορμή όμως την ψήφιση της τροπολογίας στη Βουλή για τον αποκλεισμό του κόμματος αυτού από τις εκλογές, αποκαλύφθηκε εσχάτως και η υποκριτική στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στο ακροδεξιό μόρφωμα. Οι διαφωνίες, οι ενστάσεις και οι αντιρρήσεις που προβλήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του στην τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση μπορεί να είναι θεμιτές και λογικές.

Κακώς, κάκιστα όμως κατά τη γνώμη μας, δεν ψήφισε την τροπολογία. Ενώ η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν επιθυμούν με κανέναν τρόπο τη συμμετοχή του κόμματος Κασιδιάρη στις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε μία διαφορετική στάση. Αλήθεια, είναι τόσο δύσκολο να συμφωνήσουν τα κόμματα σε κάτι ; 

Καμία ανοχή στο φασισμό, είναι ζήτημα Δημοκρατίας.

Και τη Δημοκρατία δεν πρέπει να τη σκεφτόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει. Στο σημείο αυτό εχουμε και μια ένσταση για όλους αυτούς του φιλοκυβερνητικού στρατοπέδου (πολιτικούς και δημοσιογράφους) που παριστάνουν σήμερα τους υπερευαίσθητους στο θέμα της Δημοκρατίας, αλλά δεν τους είδαμε να έχουν τις ίδιες ευαισθησίες στο ζήτημα των υποκλοπών.

Θέμα Δημοκρατίας ήταν και σε αυτή την υπόθεση, αλλά τότε μας έλεγαν ότι δεν ενδιαφέρει τους πολίτες το αν μια κυβέρνηση παρακολουθεί πολιτικούς αρχηγούς και αρχηγούς ενόπλων δυνάμεων, χωρίς να συντρέχει λόγος εθνικής ασφάλειας.

Πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο από τους εχθρούς της, κινδυνεύει και από την εσωτερική της φθορά !


Χρήστος Αλεξανδρής