ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Γράφει ο Γεώργιος Χρ. Ράπτης

Δικηγόρος,  φανατικός οπαδός του ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ

Πιστεύω, ότι αρκετοί από εσάς, θα έχουν διαβάσει ένα από τα αριστουργήματα, του μέγα Ρώσου συγγραφέα, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, το «Έγκλημα και Τιμωρία».

Ας μου επιτραπεί «ποιητική αδεία», μία μικρή παράθεση της πλοκής, του εν λόγω έργου, για την οικονομία του θέματος, που αναπτύσσω.

Σε αυτό του το έργο, ο Ντοστογιέφσκι, μας ιστορεί τη ζωή και τα έργα, του νεαρού ιδεολόγου φοιτητή Νομικής, Ρόντιον Ρασκόλνικωφ, ο οποίος παίρνει το Νόμο στα χέρια του και διαπράττει διπλή δολοφονία, μίας γριάς τοκογλύφου, παραπλεύρως του εξ’ αμελείας φόνου, της αδερφής της, καλύπτοντας το εν λόγω φονικό, με το ιδεολογικό  περίβλημα της απονομής μίας ιδιότυπης δικαιοσύνης(αυτής, του ήρωα Ρασκόλνικωφ).

Ο ιδεολόγος φοιτητής, ερωτεύεται μία νεαρή πόρνη, τη Σόνια, ανακρίνεται από τις Αρχές και δη από τον Πορφύρη Πετρόβιτς, έρχεται σε αντιπαράθεση με την οικογένεια του και διάφορους «σκοτεινούς τύπους», που τον καταδιώκουν και βασανίζεται από εσωτερικούς δαίμονες.

Παραδίδεται, ομολογεί και καταλήγει στην παγωμένη Σιβηρία, για να εκτίσει την ποινή του.

Μετανιώνει για το έγκλημα του.

Η αγαπημένη του Σόνια, τον ακολουθεί και υπομένει καρτερικά την έκτιση της ποινής του.

Η αληθινή τιμωρία δεν είναι αυτή, που του επιβάλλεται από το Νόμο, ΑΛΛΑ η ψυχική κόλαση, που επιβάλλει ο ίδιος, στον εαυτό του.

Πολλά έτη πριν, ο Cesare Beccaria, το μακρινό 1764, αναφέρει τα κάτωθι για την ποινή:

«Κάθε ποινή, για να μην γίνεται καταδυναστεία ενός ή πολλών, κατά ενός συγκεκριμένου πολίτη, πρέπει πάντα να είναι δημόσια, ταχεία, αναγκαία, μετριώτατη, όσο το δυνατόν σύμφωνα με τις συγκεκριμένες περιστάσεις, ανάλογη με το αδίκημα και ορισμένη ρητώς από τους νόμους».  

Αναφέρομαι στα ανωτέρω, με αφορμή την απόφαση της Κυβέρνησης, να απαγορεύσει στο φίλαθλο κοινό, μέχρι τουλάχιστον την 12-2-2024, να παρακολουθεί αγώνες ποδοσφαίρου της SUPER LEAGUE, συνεπεία σοβαρότατου τραυματισμού αστυνομικού,  κατά την εκτέλεση υπηρεσίας του, σε αγώνα volley ball, από ενέργεια 18 χρόνου οπαδού.

Φρονώ, ότι με την εν λόγω απόφαση, της Κυβέρνησης, θα διαφωνούσε, ο Ρώσος συγγραφέας, ο ήρωας του, Ρασκόλνικωφ, ο διαπρεπής Ιταλός νομικός, Cesare Beccaria, αλλά και οποιοσδήποτε κοινωνικός άνθρωπος, ανεξάρτητα σε ποιο τόπο και σε πιο χρόνο ζεί.

Από όποια πλευρά και αν δει κανείς την εν λόγω απόφαση, συνταγματική, κοινωνική, οικονομική, ακόμη και πολιτική είναι μία πέρα ως πέρα, λανθασμένη απόφαση και εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ.

Πρώτιστα και πάνω από όλα, η επιβολή τιμωρίας, με οριζόντιο τρόπο, είναι κάτι, που πρέπει όλους μας, ως πολίτες, να μας βρίσκει αντίθετους, καθέτως, οριζοντίως και διαγωνίως, διότι κατά τη λαϊκή ρήση «κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά», σε μία οριζόντια απόφαση, τιμωρούνται και αυτοί, που δεν πρέπει να τιμωρηθούν.

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη, από το φορολογικό νομοσχέδιο???

Πιστεύω πως όχι.

Υπάρχει δε μεγαλύτερη αντίφαση, από το γεγονός, ότι οι  ομάδες μας, αυτή την εβδομάδα, πλην του Ολυμπιακού, θα αγωνιστούν με φιλάθλους, στα ευρωπαϊκά τους παιχνίδια και σε τρεις (3) ημέρες, στο εγχώριο πρωτάθλημα, θα αγωνιστούν κεκλεισμένων των θυρών.

Ποια η διαφορά του ευρωπαϊκού από τον αγώνα του πρωταθλήματος???

Όσο και αν σκέφθηκα, δε βρήκα καμία!!!

Έτι περαιτέρω, ο συνταγματικός νομοθέτης, με το άρθρο 5, του Συντάγματος, αναφέρεται στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, με ποια νομική λοιπόν και ιδεολογική προσλαμβάνουσα, η Κυβέρνηση, στερεί από το λαό, το «όπιο της» το ποδόσφαιρο, χωρίς μάλιστα να έχει προηγηθεί, οιαδήποτε συζήτηση, αλλά λειτουργώντας, ως απόλυτη δικτατορία, ως αυτές, των πλέον σκληρών δικτατοριών, της Λατινικής Αμερικής, αποφασίζει και διατάσσει για εμάς, χωρίς εμάς.

Αναλογίζομαι τους πολύ εύστοχους στίχους του τραγουδιού του κ. Ιωάννη Ζουγανέλη

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα χωρίς εμένα», οι οποίοι δυστυχώς επαληθεύονται.

Εν προκειμένω, η επιβολή της ως άνω απόφασης, στερεί στο 98% και πλέον, του φιλάθλου κόσμου, να απολαύσει την αγαπημένη ομάδα του, μάλιστα σε εορταστική περίοδο, ειρήσθω εν παρόδω στην Γηραιά Αλβιόνα, οι αγώνες πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, διεξάγονται ακόμη και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, (boxing day), διότι πέρα από έθιμο είναι και γιορτή, ένας αθλητικός αγώνας και δη ποδοσφαίρου.

Στερεί σε ανθρώπους, που έχουν δαπανήσει χρήματα, για την αγορά εισιτηρίου διάρκειας, να παρακολουθήσουν από κοντά την ομάδα τους, περιοριζόμενοι στους τηλεοπτικούς δέκτες αν και εφόσον, έχουν τη δυνατότητα αυτή.

Στερεί από τους πρωταγωνιστές του αθλήματος, (αθλητές- προπονητές), την παρουσία του φίλαθλου κοινού τους, φανταστείτε κάτι ανάλογο, μία θεατρική παράσταση, με πρωταγωνιστές, χωρίς όμως θεατές!!!!

Στερεί από τις ομάδες, τη φυσική τους έδρα και προσβάλει βάναυσα την ισονομία και το αδιάβλητο του πρωταθλήματος, διότι αρκετές ομάδες, λόγω προγράμματος, δεν θα έχουν για πολλούς αγώνες, τον κόσμο στο πλευρό τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε σχέση με τη βαθμολογική τους συγκομιδή.

Θλίβομαι βαθύτατα, βλέποντας τη συντεταγμένη Ελληνική Πολιτεία να αντιμετωπίζει το ζήτημα της αθλητικής βίας, με τη λογική, «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», δυστυχώς όμως σε αυτή την περίπτωση, ο ασθενής, δε βρίσκει ίαση, αλλά το θάνατο.

Έχω εδραία την πεποίθηση, ότι η Κυβέρνηση και οι δράσεις της, σε όλες τις εκφάνσεις τους, το τελευταίο χρονικό διάστημα, δεν θέλει θεατές, αλλά υποκείμενα, που δέχονται αδιαμαρτύρητα, τις όποιες αποφάσεις της.

Θέλω να πιστεύω, ότι δεν είναι αποτέλεσμα της αλαζονείας της, αλλά λανθασμένος χειρισμός, ο οποίος δύναται και επιβάλλεται να διορθωθεί.

Έχω την αίσθηση, ότι η Κυβέρνηση με τους ερασιτεχνικούς χειρισμούς της, δεν αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα του αθλητισμού, εν προκειμένω του ποδοσφαίρου, για αυτό ακριβώς το λόγο και δεν αντιμετωπίζει τα ανακύπτοντα ζητήματα, με τη δέουσα επιμέλεια, προσοχή, σύνεση, συνέπεια και σύνθεση, αλλά λειτουργεί απολυταρχικά - αφοριστικά, δημιουργώντας περισσότερα ζητήματα προς επίλυση.

Υπάρχουν τρόποι επίλυσης της βίας και δη της αθλητικής, ας δουν οι αρμόδιοι, για παράδειγμα, πως λειτούργησε η Αγγλία στο εν λόγω ζήτημα και ας μην λαμβάνει αστείες και άνευ περιεχομένου αποφάσεις.

Όσο υπάρχει ο άνθρωπος θα υπάρχει και το έγκλημα. Αυτό είναι μοιραίο δυστυχώς. Αυτό που δεν είναι μοιραίο είναι η έκταση, που θα επιτρέπουμε ως κοινωνία να αναπτύσσεται.

Ας λάβουμε λοιπόν σοβαρά υπόψη μας, την έννοια της ποινής του Cesare Beccaria.

Αυτόν το στόχο πρέπει να επιτύχουμε.

Παράλληλα όμως με αυτό, θα πρέπει να καταγράψουμε σημαντικές επιδόσεις στους τομείς της πρόληψης και του σωφρονισμού.  

Με την ελπίδα, επανεξέτασης του ζητήματος, μετά την καθολική διαμαρτυρία όλων των εμπλεκομένων, εύχομαι να τα πούμε σύντομα στο γήπεδο και να ενώσουμε τις φωνές μας, για την αγαπημένη μας ομάδα.

Δεν πηγαίνουμε στο γήπεδο γιατί περιμένουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, πολύ δε περισσότερο, για να δημιουργήσουμε φασαρίες, πηγαίνουμε γιατί «γουστάρουμε την ομάδας μας, τον ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ και το άθλημα».

Τελειώνοντας θα ήθελα να επαναλάβω, τη ρήση του πάλαι ποτέ, σκωτσέζου προπονητή της Λίβερπουλ, Bill Shankly.

«Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.

Είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό».