“Να σκοτώσουμε τον Χίτλερ μέσα μας”! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Με αφορμή τις επετειακές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου που ξυπνούν μνήμες Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τις βόμβες να πέφτουν στη γειτονιά μας, θα ήθελα να θέσω προς όλους μας ένα ερώτημα.

Μπορούμε να φανταστούμε έστω για μια στιγμή πως θα ήταν ο κόσμος σήμερα χωρίς τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, που ήταν μετεξέλιξη της Κοινωνίας των Εθνών και συμβολίζει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί τα τελευταία 80 χρόνια ;

Μπορούμε να φανταστούμε πως θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την ύπαρξη θεσμών που να θέτουν κανόνες σεβασμού του διεθνούς δικαίου ; Η απάντηση είναι απλή.

Θα ήταν ο κόσμος που ζούμε σήμερα στα μέτωπα του πολέμου.

Ένας κόσμος ατελείωτης βίας με τον κύκλο του αίματος να μην κλείνει ποτέ. Με τις φρικαλεότητες και τις θηριωδίες να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας. Μέσα από αυτές τις εικόνες προκύπτει αβίαστα και ένα άλλο ερώτημα.

Τι χρειάζεται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών που ιδρύθηκε για να μας προστατεύει από την κόλαση και όχι για να μας πάει στον παράδεισο, όπως είχε πει ο πρώτος γενικός γραμματέας του Οργανισμού, αν τελικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν και να φέρουν αποτέλεσμα οι αρχές και οι αξίες αυτών των οργανισμών και των διεθνών θεσμών για να αποτρέψουν το αδιανόητο ;

Τι νόημα έχει να συντηρούμε πολυδάπανους οργανισμούς με στρατούς διπλωματών και γραφειοκρατών αν αυτοί οι οργανισμοί που δημιουργήθηκαν για να φέρουν την ειρήνη δεν μπορούν να αποτρέψουν με τις αποφάσεις τους το αδιανόητο επιβάλλοντας τον σεβασμό στο διεθνές δίκαιο ;

Τι νόημα έχει να επικαλούνται οι ηγέτες αυτές τις αρχές, αφού υπάρχουν μόνο στα χαρτιά ; Δεν ξέρω αν είναι γραπτό στις πλάκες του Μωϋσή τα πράγματα να χειροτερέψουν πριν καλυτερεύσουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ούτε που φανταζόμασταν πως θα φτάναμε σε αυτό το σημείο.

Στην εποχή δηλαδή της τεχνολογικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης η ανθρώπινη βλακεία να καθορίζει για μια ακόμη φορά στην ιστορία, τις εξελίξεις.

Επιλύοντας και πάλι τις διαφορές μας εκτοξεύοντας η μία χώρα στην άλλη βόμβες, ρουκέτες και πυραύλους. Ζούμε την αφύπνιση όλων των δαιμόνων που λανθασμένα είχαμε πιστέψει πως έχουμε θέσει οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ο εθνικισμός, η τρομοκρατία, ο αντισημιτισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός βγάζουν στην επιφάνεια τα αγριότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης και οδηγούν τους ηγέτες σε παρανοϊκές αποφάσεις.

Τα προηγούμενα πολλά χρόνια εμείς στην Ευρώπη είχαμε καταφέρει “να σκοτώσουμε τον Χίτλερ μέσα μας” και η λευκή περιστερά αναδύθηκε μέσα από αιματοβαμμένες χώρες της Ευρώπης οικοδομώντας την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο ανθρωπισμός εναντίον της βαρβαρότητας. Το ζήσαμε και εξακολουθούμε να το ζούμε με τη συνέχιση του Ρωσο-Ουκρανικού πολέμου.

Το ζούμε και πάλι με έναν νέο πόλεμο Ισραηλινών - Παλαιστίνιων. Παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν μακριά από εμάς, όντας συνειδητοποιημένοι από κάθε άλλη φορά για τις επιπτώσεις που θα έχουν τα πράγματα στη ζωή μας.

Ανάμεσα σε δύο πολέμους ανακαλύπτουμε άραγε ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η συνεργασία, οι κανόνες του διεθνούς δικαίου, ο ανθρωπισμός, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η διεθνής ειρήνη, ένα σύνολο αρχών και αξιών που έκαναν τον κόσμο μας καλύτερο, παραμερίστηκαν ;

Και ότι κάθε λαός, κάθε φιλειρηνική χώρα, όπως είναι η Ελλάδα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει έναν κόσμο όπου σταδιακά αλλά σταθερά ξηλώνεται το πουλόβερ της σταθερότητας, της ασφάλειας, της ειρήνης και της μακροβιότερης περιόδου ανάπτυξης και ευημερίας που είχε δημιουργηθεί μετά τις τραγωδίες των δύο παγκοσμίων πολέμων.

Κάθε λαός αναγκάζεται να εγκαταλείψει άραγε και τις ψευδαισθήσεις που είχε, ότι υπάρχει στον κόσμο μια στοιχειώδης ευαισθησία και δικαιοσύνη, ένα σύστημα νόμων και αρχών που προστατεύουν τους αδύναμους ;

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος