Αριθμός Πιστοποίησης: Μ.Η.Τ. 242014
Λάρισα: Η πόλη και οι άνθρωποι που σήκωσαν το δυσθεώρητο φορτίο της τραγωδίας στα Τέμπη
Μέσα σε κλίμα θλίψης αλλά και προσμονής για την αποκάλυψη της αλήθειας και την απονομή δικαιοσύνης, σε όλα τα επίπεδα, η πόλη της Λάρισας συμμετέχει στο συλλογική μνήμη της χώρας, για να τιμήσει τα 57 θύματα της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών, δυο χρόνια μετά τη μοιραία σύγκρουση των δυο αμαξοστοιχιών, λίγα μόλις χιλιόμετρα έξω από την πόλη και ειδικότερα στην περιοχή του Ευαγγελισμού.
Η Λάρισα, εξάλλου, αποτέλεσε τον καμβά που ξεδιπλώθηκαν για πολλές ημέρες, οι πτυχές της ανείπωτης τραγωδίας και οι κάτοικοί της, ήταν οι πρώτοι στους οποίους έμελλε το θλιβερό καθήκον να τις διαχειριστούν από διάφορες θέσεις και καθήκοντα.
Ηταν περίπου μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα της μοιραίας νύχτας της 28ης Φεβρουαρίου του 2023, όταν σειρήνες ασθενοφόρων, πυροσβεστικών οχημάτων και περιπολικών της αστυνομίας, «έσκιζαν» την ησυχία της νύχτας. Οι κάτοικοι των βόρειων συνοικιών της της Λάρισας άκουγαν τα αυτοκίνητα των σωμάτων ασφαλείας, με ιλιγγιώδη ταχύτητα να περνούν από τους δρόμους της πόλης με κατεύθυνση την εφαπτόμενη στον αστικό ιστό εθνική οδό και από εκεί να κατευθύνονται βόρεια προς τα Τέμπη. Οι συνειρμοί στο μυαλό των περισσοτέρων ήταν άσχημοι, Η περιοχή της κοιλάδας, εξάλλου έχει συνδεθεί από το παρελθόν με πολύνεκρα δυστυχήματα. Τον Απρίλιο του 2003, με το φονική σύγκρουση οχημάτων μέσα στη Κοιλάδα με τους 21 νεκρούς μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας, το πλέον πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα στην ελληνική ιστορία και τον Οκτώβριο του 2009, με τους έξι νεκρούς φιλάθλους του ΠΑΟΚ και πάλι σε τροχαίο δυστύχημα.
Λίγη ώρα αργότερα άρχισαν να μεταδίδονται τα πρώτα έκτακτα δελτία ειδήσεων για το συμβάν.
Στον τόπο της σύγκρουσης οι πρώτοι άνθρωποι, που έσπευσαν στο σημείο τη σύγκρουσης, ήταν τα πληρώματα των διασωστών, το προσωπικό της Πυροσβεστικής και Αστυνομίας, από τις υπηρεσίες της Λάρισας. Μαζί τους και ομάδες εθελοντικών οργανώσεων.
Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας που εκείνη την ημέρα εφημέρευε, σήμανε συναγερμός. Γρήγορα άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι τραυματίες. Στη 1 μετά μεσάνυχτα, στο άλλο Νοσοκομείο της πόλης, το «Κουτλιμπάνειο» Γενικό Νοσοκομείο, γιατροί και νοσηλευτές, οι περισσότεροι αυθόρμητα, βρίσκονταν ήδη στις θέσεις τους. Το Τμήμα Επειγόντων είχε ανοίξει και τα χειρουργεία ήταν έτοιμα να διαχειριστούν τους τραυματίες. Ωστόσο, σε σύντομο χρονικό διάστημα η μεταφορά των τραυματιών, είχε ολοκληρωθεί. Και από κάποια ώρα και μετά τα ασθενοφόρα κατέφθαναν χωρίς να ηχούν οι σειρήνες τους, μόνο με τους φάρους αναμμένους και με χαμηλές ταχύτητες. Και οι διασώστες – έμπειροι οι περισσότεροι και με πολλές δύσκολες παραστάσεις στα μάτια τους από τον εργασιακό τους βίο – με σκυμμένο το κεφάλι και τα βλέμματα στο κενό, ως αποτέλεσμα αυτών που είχαν αντικρύσει στο σημείο της σύγκρουσης, άρχισαν να διακομίζουν, σε μαύρους σάκους, σορούς. Και ξανά και ξανά και ξανά.
Και μέσα στο βαθύ σκοτάδι, ξεκινούσε να εξελίσσεται μια άλλη πράξη του δράματος, στα Επείγοντα των δυο νοσοκομείων. Γονείς, συγγενείς και φίλοι επιβατών της μοιραίας επιβατικής αμαξοστοιχίας έφταναν αλλόφρονες, αναζητώντας πληροφορίες για τη τύχη των ανθρώπων τους, που δεν περιλαμβάνονταν στις λίστες με τους διασωθέντες επιβάτες που είχαν φτάσει νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι από τους συγγενείς είχαν βρεθεί ήδη και στο σημείο της σύγκρουσης, χωρίς βεβαίως να μπορέσουν να πάρουν απαντήσεις για τη τύχη των παιδιών τους. Ρωτούσαν γιατρούς, νοσηλευτές, όποιον άνθρωπο μπορούσε να δώσει κάποια απάντηση. Στις εισόδους των Νοσοκομείων βρίσκονταν ήδη εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού και στελέχη των Κοινωνικών Υπηρεσιών των Νοσοκομείων και του Δήμου Λάρισας με το καθήκον να βρίσκονται δίπλα στους συγγενείς των ανθρώπων που εκείνη την ώρα αγνοούνταν και μερικές ώρες αργότερα θα συγκαταλέγονταν στη μακάβρια λίστα των θυμάτων. Για αρκετές ημέρες μετά τη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών, το Γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας, αποτέλεσε το σκηνικό μια άλλης πράξης της τραγωδίας. Η ταυτοποίηση των θυμάτων από τους ιατροδικαστές, η ενημέρωση των συγγενών και οι νεκροφόρες που αναχωρούσαν από το νεκροτομείο.
Η πόλη της Λάρισας, εκείνο το πρωί της 1ης Μαρτίου ξύπνησε βουβή. Ένα πέπλο σιωπής είχε σκεπάσει την πρωτεύουσα της Θεσσαλίας, με τους περίπου 200.000 κατοίκους. Ολοι ειχαν μείνει άφωνοι από το μέγεθος της τραγωδίας και τον πόνο που προκάλεσε. Ακόμα και στις πολύβουες πλατείες και τους πεζοδρόμους στο εμπορικό και ιστορικό κέντρο επικρατούσε η σιωπή του θρήνου. Στους κατοίκους της πόλης, που έμελλε στο κατώφλι της να συμβεί μια ανείπωτη τραγωδία, επικρατούσαν η θλίψη και η απόγνωση. Αλλά και αισθήματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης
Νωρίς το μεσημέρι, της επόμενης ημέρας, εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στην Κεντρική Πλατεία. Ο Ερυθρός Σταυρός είχε καλέσει τις Λαρισαίες και του Λαρισαίους, σε έκτακτη εθελοντική αιμοδοσία. Ουρές ανθρώπων σχηματίστηκαν. Υπομονετικά, βουβά και με ένα πελώριο γιατί περίμεναν ώρες, μέχρι να φτάσει η σειρά τους να δώσουν λίγο αίμα. Οι άνθρωποι του Ερυθρού Σταυρού, σάστισαν από την προσέλευση. Εσπευσε και άλλο συνεργείο αιμοληψίας στην πλατεία. Το αρχικά προγραμματισμένο ωράριο επεκτάθηκε μέχρι αργά το απόγευμα. Και οι άνθρωποι εκεί. Δεν έφευγαν. Ούτε σκέφθηκαν πως η προσφορά τους ήταν μάταιη, όσο ο αριθμός των νεκρών αυξάνονταν. Εμεναν στη θέση τους, στην ουρά της αλληλεγγύης. Και την επόμενη ημέρα το ίδιο σκηνικό.
Η Λάρισα παρέμεινε βουβή για πολλές ημέρες. Στα πολυσύχναστα καφέ και μπαρ της πόλης ξανακούστηκε μουσική μετά από πολλές ημέρες. Οσοι εκείνο τα βράδυ και τις επόμενες ημέρες βρέθηκαν στο σημείο της σύγκρουσης, το υγειονομικό προσωπικό και όλοι όσοι ενεπλάκησαν, τις πρώτες ώρες στη διαχείριση του συμβάντος δεν ήταν εύκολο να διαχειριστούν τα αισθήματα τους. Δεν μπορούσαν να ηρεμήσουν και μαζί με αυτούς όλη η πόλη.
Η Λάρισα και οι άνθρωποι της που κλήθηκαν να σηκώσουν ένα δυσθεώρητο άγος. Η πόλη δεν θα ξεχάσει ποτέ. Και την Παρασκευή στην θλιβερή επέτειο των δυο χρόνων από την τραγωδία των Τεμπών θα είναι στους δρόμους για να τιμήσει τους νεκρούς, να ζητήσει Δικαιοσύνη και να απαιτήσει «ποτέ ξανά».
