ΡΩΓΜΕΣ
Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου
Κοιτώ το τραπέζι,
τις ατελείωτες μαύρες γραμμές
του καρφωμένου ξύλου
τις σχισμές
που ουρλιάζουν μοναξιά,
σ' ενα κόσμο που χαίρεται,
που τραγουδά,
που βαριέται
και κουνά το κορμί
στον ρυθμό της ελπίδας.
Κι όταν οι στιγμές,
σαν τις μαύρες γραμμές,
τις σκιές
μας κυνηγούν,
μας τρομάζουν
και μας ακολουθούν...
Μας ξερνούν!
Σαν από μεθύσι, που δεν κάναμε!
Σαν από πιοτό, που δεν ήπιαμε!
Ένας άνθρωπος τραγουδά,
ένας άνθρωπος μας μιλά-
κι εγώ στο τραπέζι,
αφοσιωμένη στις μαύρες γραμμές,
στις σκιές,
που ποτέ δεν γίναμε φίλοι.
Δεν θέλω ν' ακούσω,
λόγια ανούσια-
κλείνω τ' αυτιά!
Θέλω να φύγω!!