Αριθμός Πιστοποίησης: Μ.Η.Τ. 242014
Πάνος Γεραμάνης: Αγώνας κόντρα στη φτήνια
Πάθος και μεράκι για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι
Ένας σύμμαχος. Ένας φίλος. Ένα στήριγμα. Ένα απάγκειο. Ένα αποκούμπι. Αυτό ήταν ο Πάνος Γεραμάνης, ο δημοσιογράφος και ποιητής ήχου, λόγου και κυρίως πάθους και μερακιού για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Για το «γνήσιο κι ανόθευτο λαϊκό τραγούδι», όπως επέμενε να γράφει, πιστός σ’ έναν αγώνα κόντρα στη φτήνια που γέμισε γύρω τους αρμούς ενός μουσικού συστήματος, το οποίο έμπασε νερά από τα κιτάπια των λογιστών στις πολυεθνικές δισκογραφικές (αγαπημένη του επωδός).
«ΤΑ ΝΕΑ», 3.5.2005, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Αυτόν τον σύμμαχο, το αποκούμπι, το καταφύγιο έχασαν οι άνθρωποι του «παλιού καλού» λαϊκού τραγουδιού (ακούγεται «παλιακό», αλλά δεν ήταν ποτέ για τον Πάνο Γεραμάνη. Ήταν προμαχώνας και μετερίζι για αγώνες ήθους και αισθητικής).
«ΤΑ ΝΕΑ», 10.6.1989, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Ποιος θα φροντίζει πια για όλους εκείνους που αναδείχτηκαν σε «μεγάλους ερμηνευτές» ή «μεγάλους συνθέτες» (κι ας είναι καταχρηστικοί οι όροι) στη χρυσή εικοσαετία του λαϊκού τραγουδιού, το ’50, το ’60; Ποιος δεν θα παραδίδει στη λησμονιά άκριτα μεγάλες στιγμές δημιουργίας ή μουσικής σύμπραξης, που γέννησαν ήχους και λόγια που τραγούδησαν τους καημούς ενός έθνους, που είχε γνωρίσει την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την ανέχεια, και τραγουδούσε τους πόθους, τις λύπες και τις χαρές του, ακόμη κι όταν έρχονταν σιγά σιγά λίγο καλύτερες μέρες;
«ΤΑ ΝΕΑ», 24.11.2000, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»
Ο Πάνος Γεραμάνης είχε πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά, ένα στοργικό αυτί, φιλικό, για όλους εκείνους που έγραψαν την ιστορία των μουσικών καημών ενός έθνους, που δεν μεγαλουργούσε πάντα στα σαλόνια. Και αυτό το θυμόταν πάντα. Όσα χρόνια κι αν είχαν περάσει. Ήταν ζυμωμένος μ’ αυτή την αγάπη, μ’ αυτό το πάθος, μ’ αυτό το μεράκι.
Ποιος θα το νοιαστεί πια το «γνήσιο κι ανόθευτο λαϊκό τραγούδι», όσο κι αν είναι «παλιό»; Εκείνο που δεν εισπράττει εκατομμύρια στα νυχτερινά κέντρα και δεν κάνει «κατανάλωση» και «λουλουδικό». Που δεν έχει καν δει τους κόπους και τις μεγάλες στιγμές του να αμείβονται, έστω τιμητικά, με μία τιμητική σύνταξη. Η ελληνική Πολιτεία δεν δείχνει να νοιάζεται για τόσα άλλα του εκ-Πολιτισμού μας. Πόσο μάλλον γι’ αυτό το κομμάτι λαϊκού —μουσικού— πολιτισμού, που το έχει αφήσει στη μοίρα του (γιατί δεν έχει «καλές δημόσιες σχέσεις»).
Ποιος θα μας θυμίζει πόσα έκαναν —κάποτε έστω— όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Δίχως τον Πάνο Γεραμάνη —φευ— θα αφεθούμε (και οι νεώτεροι) να λησμονήσουμε. Και αυτή η λησμονιά θα ανοίξει τον δρόμο στο μεγάλο ψέμα που πουλιέται ασύστολα από τα πολυεθνικά μουσικά «καταστήματα»…
*Κείμενο αφιερωμένο στον αείμνηστο Πάνο Γεραμάνη. Έφερε την υπογραφή της «Φοίβης Αθηναίου» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα» την Τρίτη 3 Μαΐου 2005, λίγες ημέρες μετά το θάνατο του Γεραμάνη.
Ο Πάνος Γεραμάνης, με καταγωγή από το Βασιλικό Ευβοίας, έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή στις 30 Απριλίου 2005, βράδυ Μεγάλου Σαββάτου, σε ηλικία 60 ετών.
Ο Γεραμάνης υπήρξε διακεκριμένος δημοσιογράφος (εργάστηκε επί μακρόν και στα «Νέα» του ΔΟΛ), συγγραφέας, παραγωγός και επιμελητής ραδιοφωνικών εκπομπών.
