Τα ΓΡΑΝΆΖΙΑ της ΚΑΤΆΝΤΙΑΣ ΜΑΣ !

Γράφει ο
Γιώργος Καρανάσιος  
gkaranasios24@gmail.com

   Η πνευματική ηγεσία μιας χώρας διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες, παραδοσιακά, θεωρείται ότι έχει χρέος να λειτουργεί ως συνείδηση του έθνους.

   Ωστόσο, στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων παρατηρείται (ιδιαίτερα μετά χρεοκοπίας) συστηματική αδράνεια ή φωνές αποσπασματικές.

   Οι λόγοι είναι πολλοί.

   Η σιωπή της πνευματικής ηγεσίας απέναντι στην καταστροφική πολιτική δεν είναι απλώς απογοητευτική, είναι συνενοχή.

   Όταν η χώρα βυθίζεται σε διαδοχικές κρίσεις, όταν οι θεσμοί αποδομούνται, όταν η κοινωνία διαλύεται από την ακρίβεια, την ανασφάλεια και την απαξίωση της δημοκρατίας η αδράνεια των ανθρώπων που οφείλουν να είναι η «φωνή της συνείδησης» είναι κραυγαλέα.

   Γιατί σιωπά η πλειοψηφία τους;

   Η Ελλάδα καταρρέει, και οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΊ ΤΑΓΟΊ κοιτάνε αλλού.

Δημοκρατία - καρικατούρα, θεσμοί - μαριονέτες, κοινωνία - πειραματόζωο.

Και τι κάνουν οι «φάροι» της σκέψης;

   Σφίγγουν το στομάχι με μπουφέδες υπουργείων και το στόμα με επιχορηγήσεις.

Ούτε ντροπή, ούτε αιδώς. Θυμούνται τη «δημοκρατία» μόνο όταν κόβεται το ΕΣΠΑ τους.

   Γίνονται επαναστάτες μόνο όταν χάνουν την επιχορήγηση.

   Μιλάνε για «ελευθερία» μόνο όταν κινδυνεύει το λάφυρο.

   Μια χορωδία αυλικών που αλλάζει νότες ανάλογα με τον χορηγό.

- ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΊ που το παίζουν προοδευτικοί στα αμφιθέατρα, αλλά συμβουλάτορες υπουργών στα συμβούλια επί χρήμασι (στην Εκπαίδευση έχει χαθεί το τόπι).

Τους μάθαμε χρόνια τώρα:

Οι ίδιοι που βαφτίζουν το ξεπούλημα «μεταρρύθμιση».

Οι ίδιοι που εξηγούν στα δελτία ειδήσεων ότι η φτώχεια είναι «αναγκαία προσαρμογή».

Γιατί;

Επειδή η έδρα πληρώνεται ακριβά και το υπουργικό χαμόγελο έχει αντίτιμο.

- ΣΥΓΓΡΑΦΕΊΣ;

Σιγά μην λερώσουν τα χέρια τους με κοινωνικά θέματα.

Προτιμούν μυθιστορήματα για τον έρωτα στα χρόνια του lifestyle, πάνελ σε φεστιβάλ με κρατικό βραβείο στη γωνία, και φωτογραφίες με υπουργούς Πολιτισμού.

Επαναστάτες στο χαρτί, γλείφτες στην πράξη.

- ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕΣ;

Μην το συζητάμε.

Ο «ριζοσπαστισμός» τους χωράει σε story στο Instagram:

«Στεκόμαστε στο πλευρό των καταπιεσμένων» και μετά συναυλία με χορηγό...

«Κοινωνικά ευαίσθητοι» στις παραστάσεις, και στα καμαρίνια ταμίες του συστήματος.

Όταν το σύστημα τους ανοίγει σαμπάνιες, δεν βρίσκουν τίποτα «καταπιεστικό».

Ποια η πραγματικότητα;

   Το 90% των διανοουμένων είναι οργανικοί υπηρέτες. Σκύβουν, γράφουν, μιλάνε όπως πρέπει.

   Το 9% είναι αναχωρητές, «κουράστηκαν», λέει, και έμειναν στο σπίτι τους να γράφουν για το «τέλος των ιδεολογιών».

   Και το 1% είναι αυτοί που πραγματικά αντιστέκονται. Αυτοί που τους φιμώνουν, τους εξαφανίζουν, τους πετάνε στο περιθώριο.

   Συνοψίζοντας θα λέγαμε :

Η κοινωνία πεινάει, το κράτος καταρρέει, οι ελευθερίες συρρικνώνονται.

Κι οι πνευματικοί ταγοί;

Ένα μείγμα αυλικών, αναχωρητών και επιχορηγούμενων.

Μία «ομάδα βολεμένων» που ντύνεται «ηγεσία», ενώ είναι απλά υπάλληλοι του συστήματος.

Υ.Γ. Όσον αφορά τους δημοσιογράφους, φαίνεται να ισχύει η φράση που αποδίδεται στον δημοσιογράφο Ν. Κακαουνάκη:

«Ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του» – ευτυχώς, όχι όλοι.

   Εντύπωση προκαλεί πως αρκετοί, ενώ αρχικά συμμετείχαν ενεργά στο «έγκλημα», χρειάστηκαν πέντε ή έξι χρόνια για να παραδεχθούν, ότι η χώρα κυβερνάται από μια αγέλη συμφερόντων…

   Το νέο έργο αποτελείωσε ό,τι απέμεινε από την εργολαβία της χρεοκοπίας. Η ζημιά έγινε!