Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Επετειακά : Στα 40 νεότερα χρόνια του “Λαμιακού Τύπου”

Ήταν Αύγουστος το 1982, που μια παρέα καλών φίλων καθόταν στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας. Μεταξύ αυτών ήταν ο (αείμνηστος) Δημήτρης (ή Τζίμης) Ρίζος, που έφερε την είδηση στους άλλους. Είχε πρόταση από τον υπερήλικα τότε (αείμνηστο) Μιλτιάδη Αλεξανδρή (1907-1982), ιδρυτή και διευθυντή της ιστορικής εφημερίδας “Λαμιακός Τύπος”, ότι πουλούσε τον τίτλο και τα μηχανήματα της εφημερίδας. Μας ζήτησε τη γνώμη και το συζητήσαμε. Ο Τζίμης κατείχε άριστα την τυπογραφική τέχνη, εργαζόμενος από νέος, αλλά είχε επιφυλάξεις για να αναλάβει μια εφημερίδα.

Με την παρότρυνσή μας ότι δεν πρέπει να κλείσει η ιστορική εφημερίδα για τον τόπο μας, αλλά να συνεχίσει να προβάλλει τις ανάγκες, όσο και τα πλεονεκτήματά του πήρε τελικά την απόφαση για την αγορά της. Όσο για την αρθρογραφία εκτός των συντακτών. υποσχεθήκαμε να βοηθήσουμε κι εμείς. Από την πλευρά μου ακόμα θεωρώ τον εαυτό μου δεσμευμένο.

Το τελευταίο φύλλο με ιδιοκτήτη-διευθυντή το Μιλτ. Αλ. Αλεξανδρή κυκλοφόρησε την 1 Σεπτεμβρίου 1982, με αριθ. φύλλου 11.972. Στο χώρο του τυπογραφείου των Αφων Ρίζου στην οδό Ροζάκη-Αγγελή 42 μεταφέρθηκαν τα μηχανήματα, οι κάσες με τα στοιχεία, έπιπλα, κλπ. και στις 3 Σεπτεμβρίου 1982 ετοιμάστηκαν οι 2 τυπογραφικές σελίδες μεγάλου σχήματος για την εφημερίδα της επόμενης μέρας. Να θυμίσω ότι τότε η στοιχειοθεσία γινόταν με το χέρι.

Σε λίγους μήνες, το σχήμα της εφημερίδας άλλαξε, σε μικρότερο (έγινε τετρασέλιδη), όπως και η μορφή του λογότυπου. Η προετοιμασία του φύλλου από τη στοιχειοθεσία, πέρασε στις λινοτυπικές μηχανές. Ο περιορισμένος χώρος στην οδό Ροζάκη-Αγγελή 42 όπου ήταν τότε τα γραφεία και τα πιεστήρια της εφημερίδας, έφερε τη μεταφορά τους σε άλλο χώρο στην οδό Αμφικτυόνων (περιοχή Νέα Άμπλιανης).

Αγοράστηκε μεγαλύτερο πιεστήριο και η εφημερίδα έγινε πλέον πολυσέλιδη, αλλά πάντα ασπρόμαυρη. Στο φύλλο τώρα υπήρχαν συχνότερες φωτογραφίες (με ειδικό μηχάνημα για τα κλισέ). Ακολούθησε η αλλαγή τεχνολογίας, με την αγορά φωτοσύνθεσης και ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επιπλέον, αγοράστηκε άλλο μεγάλο νεότερο πιεστήριο, που βελτίωσε την εκτύπωση και την αισθητική του φύλλου.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έγινε το νέο μεγάλο ιδιόκτητο κτίριο στην οδό Ηρώων 3 (περιοχή Ξηριώτισσας), όπου μεταφέρθηκαν οι εγκαταστάσεις της εφημερίδας και του τυπογραφείου. Στις 10 Ιουλίου 1998 έγιναν τα εγκαίνια και έκτοτε αποτελεί το ζωτικό χώρο του ιστορικού καθημερινού φύλλου και φυσικά του καλλιτεχνικού τυπογραφείου.

Η εφημερίδα “Λαμιακός Τύπος” από το 1935 μέχρι σήμερα έχει 87 χρόνια συνολικής ζωής. Από το 1982, οι αδελφοί Δημήτριος και Σπύρος Ρίζος έχουν συμπληρώσει 40 πλήρη χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας. Το σημερινό επετειακό φύλλο έχει τον αριθμό 22.625. Ως συντάκτες της πέρασαν σημαντικοί δημοσιογράφοι. Αποτέλεσε και παραμένει πνευματικό βήμα για τον κόσμο του πολιτισμού (ιστορία, ποίηση, λογοτεχνία, εικαστικά, κλπ.).

Αυτά τα 40 χρόνια ήταν δύσκολα, με την καθημερινή δημιουργική αγωνία της έκδοσης, αλλά παράλληλα και πολύ ενδιαφέροντα, τόσο από το κυνήγι της είδησης, όσο και για την έκφραση γνώμης και προτάσεων. Παραμένει ένα πλουραλιστικό και αδέσμευτο μέσο, όπως πρέπει, μέσα σε καιρούς οικονομικής κρίσης και αξιών.


Πέρυσι, στις 11 Απριλίου έφυγε νωρίς ο Δημήτρης Ρίζος, ο άνθρωπος που ανέλαβε τη συνέχιση της ζωής αυτής της ιστορικής εφημερίδας. Είχε αποχωρήσει λόγω συνταξιοδότησης από τη διεύθυνση, αλλά παρέμενε και βοηθούσε στην καθημερινή έκδοση του φύλλου. Ανέλαβε ο αγαπημένος του αδελφός του Σπύρος, διατηρώντας το έντυπο (αλλά και το ηλεκτρονικό) κανάλι της επικοινωνίας αυτού του μαζικού μέσου.

Οι ευχές που διατυπώνονται είναι ο “Λαμιακός Τύπος” να έχει καλή συνέχεια και αντοχή, με υγεία και δύναμη στα πρόσωπα που τον παράγουν, έτσι ώστε να δίνει την απτή χαρά κάθε πρωί της έντυπης είδησης στους ανθρώπους του τόπου μας, παράλληλα με την ηλεκτρονική μορφή της.

Τούτη η επέτειος αφιερώνεται στη μνήμη του καλού μας Δημήτρη (Τζίμη) Ρίζου.

Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος
φυσικός

    

 

Απόψεις

Το ταξίδι στον  Νομό Έβρου είχε και δυσάρεστα απρόοπτα. Συνάντησα στην Ορεστιάδα τον ιντερνετικό μου φίλο Χρήστο. Η χαρά μεγάλη και από τις δύο πλευρές, μέχρι την...
randomness