“...Δεν με νοιάζει κι αν τρακάρω” (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Το κυκλοφοριακό στη Λαμία θυμίζει μεγαλούπολη. Έχει πολλαπλασιαστεί ο στόλος των οχημάτων και έχουν σχεδόν μηδενιστεί οι λύσεις αποσυμφόρησης. Οι θέσεις πάρκινγκ, για όσους θέλουν να επισκεφτούν το κέντρο της πόλης, ανύπαρκτες.

Όσο δεν λαμβάνονται μέτρα το πρόβλημα θα μεγαλώνει και η κατάσταση θα γίνεται αφόρητη για μία πόλη μεσαίου μεγέθους, όπως η Λαμία.

Όλες οι μελέτες που έχουν εκπονηθεί μέχρι σήμερα μια λύση προτείνουν. Τη μείωση των ΙΧ αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλης με παρεμβάσεις που θα απελευθερώσουν χώρους και θα δημιουργήσουν θέσεις στάθμευσης για αυτούς που θέλουν να επισκεφθούν το εμπορικό της κέντρο.

Σύμφωνα με έναν από τους πολλούς μελετητές δεν έχει κανένα νόημα να δημιουργούμε θέσεις στάθμευσης και αυτές να καταλαμβάνονται στη πλειοψηφία τους από τους μόνιμους κατοίκους του κέντρου.

Αυτή είναι η μία πτυχή του προβλήματος. Το μποτιλιάρισμα όμως στους δρόμους και η καθυστέρηση που συνεπάγεται σίγουρα είναι πρόβλημα αλλά μπορούμε να το αντέξουμε με λίγη περισσότερη υπομονή.

Το πρόβλημα όμως έχει και άλλες σοβαρότερες διαστάσεις και δεν έχει να κάνει μόνο με τα μέτρα που δεν παίρνουν ή πρόκειται να πάρουν οι τοπικές αρχές (Δήμος και Αστυνομία).

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά την παιδεία, την κυκλοφοριακή αγωγή των οδηγών, την αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας εν τέλει. Και αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει.

Οι παλιοί και έμπειροι οδηγοί λένε ότι αν μάθεις σωστά να οδηγείς από μικρός αυτό θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, αν μάθεις το τιμόνι λάθος, λάθος θα πορεύεσαι σε όλη σου τη ζωή. Είναι μία αλήθεια που φαίνεται να ισχύει παρατηρώντας το πόσο συχνά είναι τα τροχαία ατυχήματα, εκ των οποίων πολλά με σοβαρούς τραυματισμούς, που σημειώνονται στους κεντρικούς αλλά και περιφερειακούς δρόμους της πόλης.

Δεν κάνουν λάθος οι μελέτες που λένε ότι τα πιο σοβαρά τροχαία ατυχήματα σημειώνονται πλέον μέσα στις πόλεις. Απλά υπάρχουν πολλοί νέοι οδηγοί που θεωρούν την οδήγηση μαγκιά αλλά υπάρχουν και πολλοί μεσήλικες που παριστάνουν τον Σουμάχερ κάθε φορά που πιάνουν στα χέρια τους το τιμόνι.

Το ζήσαμε εντονα αυτό το φαινόμενο στη Λαμία τις ημέρες του Ράλυ Ακρόπολις. Δεν ήταν λίγοι οι νεαροί οδηγοί που περνούσαν γκαζωμένοι από τις γειτονιές επιδεικνύοντας τις «ικανοτητές» τους στην οδήγηση. Φαίνεται πως δεν τους έχει πει κάποιος για τα ελάχιστα όρια ταχύτητας όταν οδηγούμε μέσα στην πόλη. Δεν έχουν ακούσει από κανένα ότι η ταχύτητα σκοτώνει.

Το τελευταίο τροχαίο στην Πλατεία Ελευθερίας θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Από καθαρή τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια τα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής που διδάσκονται στα σχολεία βοηθούν στην αλλαγή νοοτροπίας, να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι οδηγοί και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εκπαιδευτικοί και οι δάσκαλοι στις σχολές οδηγών κάνουν καλά τη δουλειά τους ενημερώνοντας τους μαθητές και τους νέους οδηγούς για το πόσο σημαντικό ζήτημα είναι η οδική ασφάλεια.

Όταν, όμως, κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ακόμα και τραγούδια με στίχους που υμνούν την ταχύτητα, (“δεν γουστάρω να φρενάρω δεν με νοιάζει κι αν τρακάρω”), τότε εύλογα αναρωτιέται κανείς πόσο παραλογισμό και τρέλα είναι διατεθειμένη να δεχτεί η κοινωνία μας.

Δεν είναι μαγκιά σήμερα να παίρνεις το αυτοκίνητο του μπαμπά και να οδηγείς σαν τρελός στο κέντρο της πόλης. Μαγκιά είναι να ξέρεις να οδηγείς σωστά. Να είσαι πραγματικός ιππότης της ασφάλτου !

Χρήστος Αλεξανδρής