Σε ρυθμούς Ράλι Ακρόπολις κινείται η Λαμία - «Τεράστιο το αποτύπωμα του εθνικού μας αγώνα για τον τόπο και τη χώρα μας» σημειώνουν στον “Λ.Τ.” γνωστοί Λαμιώτες οδηγοί

Του Κώστα Ιωάννου

Λίγες μόλις ώρες απομένουν πλέον για να ξεκινήσει το φετινό ΕΚΟ Ράλι Ακρόπολις και η Λαμία είναι πανέτοιμη να υποδεχθεί το τεράστιο αθλητικό γεγονός, αφού το τετραήμερο 5-8 Σεπτεμβρίου, η «καρδιά» του παγκόσμιου μηχανοκίνητου αθλητισμού, θα χτυπά στη φθιωτική πρωτεύουσα, στα βουνά γύρω από αυτή αλλά και στις εγκαταστάσεις της Πανελλήνιας Έκθεσης, που θα φιλοξενήσει το «αρχηγείο» και το Service Park της διοργάνωσης.
Ο εθνικός μας αγώνας, το αθλητικό γεγονός-σημαία που ταξιδεύει τη χώρα μας και ειδικά τον τόπο μας, την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, έρχεται στο 71ο έτος από τότε που έγινε ο αγώνας διεθνής και στην 68η διοργάνωσή του, για να χαρίσει μοναδικές στιγμές στους φίλους του αθλήματος που θα βρεθούν στα «Άγια Χώματα» του, στις ξακουστές Ειδικές Διαδρομές της Στερεάς Ελλάδας (εκτός τριών Ειδικών που θα γίνουν στην Πελοπόννησο και της Υπερειδικής στο «Σείριο») για να απολαύσουν τα μοναδικά περάσματα των κορυφαίων οδηγών του μηχανοκίνητου αθλητισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ειδικές όπως η Παύλιανη, ο «Ταρζάν», το Ελευθεροχώρι, το Οινοχώρι, το Ρεγγίνι, η Θήβα, είναι έτοιμες να υποδεχθούν τους κορυφαίους οδηγούς Σεμπαστιάν Οζιέ, Τιερί Νεβίλ, Οτ Τάνακ, Ντάνι Σόρντο, Έλφιν Έβανς, Τακαμότο Κατσούτα, Αντριάν Φουρμό, Γκρεγκουάρ Μουνστέρ και πολλούς άλλους που θέλουν να καλύψουν τα συνολικά 303,23 χιλιόμετρα του αγώνα μέχρι να ανέβουν στη ράμπα του τερματισμού και να ζήσουν τα μοναδικά συναισθήματα που νιώθει ένας οδηγός που καταφέρνει να τερματίσει στον πολύ σκληρό και δύσκολο εθνικό μας αγώνα, πόσο μάλλον, αν μπορέσει να βρεθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, ισοδυναμεί με ιστορικό αποτέλεσμα.
Ανά τα χρόνια, εκτός από τους πολύ μεγάλους ξένους οδηγούς, τα ελληνικά πληρώματα, δίνουν τη δική τους μάχη για να μπορέσουν να διακριθούν και να πετύχουν τους δικούς τους στόχους και να γευθούν τη χαρά της συμμετοχής στο σπουδαίο αυτό γεγονός.
Ανάμεσα στα ελληνικά πληρώματα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι φυσικά και οδηγοί από τη Λαμία και τη Φθιώτιδα που διαχρονικά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να μπορέσουν κι αυτοί να εκπροσωπήσουν με τον καλύτερο τρόπο τον τόπο τους, να έχουν διακρίσεις και να γράψουν το όνομά τους μια για πάντα στην ιστορία, πράγμα που έχουν καταφέρει και μάλιστα αρκετές φορές με τεράστια επιτυχία για τα δεδομένα του πολύ υψηλού ανταγωνισμού που υπάρχει.
Πολλά τα ονόματα του παρελθόντος που έχουν συνδεθεί με το Ράλι. Από τα πιο παλιά χρόνια οι Σωτήρης Χατζητσοπάνης, Τάσος Γεμενής, Χρήστος Πανουργιάς και ο Γιάννης Ανδρικόπουλος (που δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή) έχουν ταυτίσει το όνομά τους με τη διεξαγωγή του αγώνα στα… ιερά του χώματα, ενώ από το πιο πρόσφατο παρελθόν οι Παναγιώτης Χατζητσοπάνης, Γιάννης Πανουργιάς και ο πολύ έμπειρος συνοδηγός αγώνων, Γιώργος Πολυζώης, παρέλαβαν τη… σκυτάλη για να ακολουθήσουν οι Χρυσόστομος Καρέλης, Πανουργιάς Πανουργιάς κ.α.
Λίγα 24ωρα πριν αντηχήσουν τα αυτοκίνητα του WRC στα βουνά της Στερεάς με το υπέροχο ανάγλυφό τους (σ.σ.: διαβάστε παρακάτω τα λόγια των οδηγών), λίγες στιγμές πριν φτάσουν στα… όριά τους, πληρώματα και μηχανικοί, για να διαλέξουν τη σωστή στρατηγική (λόγω της μορφολογίας του εδάφους) που θα τους φέρει πολύ κοντά στο στόχο τους, ο “Λ.Τ.” επικοινώνησε με ορισμένους οδηγούς από τον τόπο μας, που είχαν πολλά να θυμηθούν, να διηγηθούν και άπαντες να υπογραμμίσουν πως το Ράλι Ακρόπολις είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για τη χώρα, για τη Στερεά, για τη Λαμία…

Βασίλης Κούγιας
«Ο τερματισμός στο Ακρόπολις
είναι ένας άθλος»

Ένας από τους Λαμιώτες οδηγούς που συμμετέχει στη φετινή διοργάνωση του Ράλι Ακρόπολις είναι ο Βασίλης Κούγιας. Μόνο που φέτος δεν θα βρίσκεται πίσω από το τιμόνι του Citroen DS3 με το οποίο και αγωνίζεται αλλά θα καθίσει στο διπλανό μπάκετ από τον Κύπριο οδηγό Λοΐζο Παπαγεωργίου, μιας και έχει αναλάβει χρέη συνοδηγού.
Το «σαράκι» για τους αγώνες μπήκε από πολύ μικρή ηλικία όταν είδε τα αγωνιστικά αυτοκίνητα να περνάνε την απλή διαδρομή στην οδό Κύπρου μέσα στην πόλη της Λαμίας με σκοπό να φτάσουν σε κάποια Ειδική.
Γι’ αυτό, ο συγκεκριμένος αγώνας, προκαλεί πολλά συναισθήματα στους Λαμιώτες οδηγούς, σημειώνει: «Σίγουρα για εμάς είναι πολλά τα συναισθήματα γιατί μεγαλώνοντας, βλέπαμε το Ακρόπολις να περνάει ουσιαστικά μέσα από τη Λαμία, τότε που ήμασταν πιτσιρίκια, γιατί μέναμε και κοντά στην οδό Κύπρου και θυμάμαι κάθε χρόνο που γινόταν το ράλι, όλη η Λαμία να μαζεύεται στις οδούς Αθηνών & Κύπρου, για να δει ο κόσμος τα αγωνιστικά αυτοκίνητα που περνούσαν από εκεί κι έτσι μπήκε το “σαράκι” μέσα μας, αυτή η “τρέλα”».
Με δεδομένο ότι το Ράλι Ακρόπολις, ανά τα χρόνια, είναι ένας από τους πιο σκληρούς αγώνας (μαζί με το Ράλι Σαφάρι), τι σημαίνει για έναν οδηγό από τον τόπο μας να καταφέρνει να τερματίσει;
«Σίγουρα ο τερματισμός είναι ένας άθλος και η ευχαρίστηση είναι στο… μέγιστο. Δεν το συζητάμε αυτό. Είναι ό,τι καλύτερο να τερματίσεις κι από εκεί και πέρα αν έχεις καταφέρει και κάποια επίδοση, ακόμη καλύτερα, αν και δύσκολα. Δεν εννοώ σε σύγκριση με τους ξένους αλλά στην κατηγορία μας πάντα. Όπως φέτος τρέχουν μόνο πέντε αυτοκίνητα δικίνητα, τρεις είναι Έλληνες και δύο Κύπριοι που εγώ είμαι συνοδηγός σε έναν εξ αυτών. Το δικό μας έργο είναι ακόμη πιο δύσκολο γιατί εμείς που είμαστε και προς τα τελευταία αυτοκίνητα στα 70, βρίσκουμε και το δρόμο σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι το βρίσκουν οι πρώτοι και ειδικά σε Ειδικές που επαναλαμβάνονται, είναι τραγικά μερικά σημεία και πρέπει να πας πάρα πολύ σιγά, για να φυλάξεις το αυτοκίνητο και να φτάσεις στο τέρμα».
Σχολιάζοντας τις Ειδικές Διαδρομές, ο Βασίλης Κούγιας, είπε: «Νομίζω ότι οι Ειδικές που έχουμε στη Στερεά Ελλάδα δεν υπάρχουν στην Πελοπόννησο.
Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτά τα βουνά μπροστά μας. Φέτος υπάρχουν κάποιες αλλαγές όπως στην Ειδική Διαδρομή της Παύλιανης που θεωρώ ότι η “κλασική” Παύλιανη που κάναμε μέχρι πέρυσι-πρόπερσι, είναι πολύ καλύτερη από τη φετινή. Από τα 18χλμ, τα πρώτα 7-8 είναι πολύ καλά όπως και τα 6 τελευταία όμως τα ενδιάμεσα δεν είναι το ίδιο καλά».
Όσο για το αποτύπωμα του Ράλι Ακρόπολις τόσο σε εθνικό όσο και παγκόσμιο επίπεδο, είπε: «Σίγουρα το όνομα που έφτιαξε ο αγώνας, από εποχές ΕΛΠΑ ακόμα, ότι είναι το πιο σκληρό ράλι μετά το Σαφάρι κι ότι όποιος το τερμάτιζε ήταν άθλος και θεωρούσαν πως μόνο και μόνο ο τερματισμός, ήταν πολύ μεγάλο πράγμα και για τους οδηγούς και για τα εργοστάσια που συμμετείχαν. Αποτελούσε την καλύτερη διαφήμιση για τα εργοστάσια, ότι τα αυτοκίνητά τους, κατάφεραν να τερματίσουν μέσα από τόσο σκληροτράχηλους δρόμους, αποδεικνύοντας πόσο γερά είναι τα αυτοκίνητα. Βέβαια στα 20 τελευταία χρόνια, οι Ειδικές Διαδρομές είναι πολύ καλύτερες, πολύ καλύτερα φτιαγμένες αλλά και από πλευράς οργάνωσης, είμαστε πιστεύω στους 4-5 κορυφαίους αγώνες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα».

Χρυσόστομος Καρέλης
«Αισθάνεσαι Εθνική Ελλάδας  –
Τεράστιο το αποτύπωμα του Ακρόπολις»

Έχοντας τρέξει σε 5 Ράλι Ακρόπολις μέχρι στιγμής, ο Χρυσόστομος Καρέλης, έχει αρχίσει να… χτίζει το δικό του μύθο ενώ πέρυσι σημείωσε την τεράστια επιτυχία του να είναι το πρώτο αμιγώς ελληνικό πλήρωμα στην κατηγορία WRC 2!
Στον φετινό αγώνα, δεν θα συμμετέχει, αλλά με νωπές ακόμη τις μνήμες από τις προηγούμενες συμμετοχές, θυμάται για το Ράλι Ακρόπολις: «Από τους καλύτερους και πιο δύσκολους αγώνες που έχουμε συμμετάσχει. Παραδοσιακά είναι ο πιο μεγάλος αγώνας. Έχω τρέξει και σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος οι αγώνες, είναι εξαιρετικοί αλλά το επίπεδο δυσκολίας είναι υψηλό και πρόκειται για έναν από τους πιο ωραίους αγώνες που υπάρχουν στον κόσμο. Γενικότερα χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή διάφορων Ειδικών και εδαφών και από τα εξαιρετικά τοπία που συναντά κανείς».
Ερωτηθείς για τα συναισθήματα που προκαλεί στους Λαμιώτες οδηγούς, ο αγώνας, απάντησε: «Είναι σαν να εκπροσωπείς τον τόπο σου σε ένα Παγκόσμιο Γεγονός. Εκείνη την ώρα αισθάνεσαι σαν Εθνική Ελλάδας! Αν και τα μεγέθη δε συγκρίνονται γιατί εμείς είμαστε ερασιτέχνες και απέναντί μας έχουμε επαγγελματίες οδηγούς, η προσπάθειά μας, είναι να μπορέσουμε να κάνουμε το καλύτερο απέναντι σ’ αυτό το συναγωνισμό. Θέλουμε να ικανοποιήσουμε παράλληλα και τους χιλιάδες φίλους που έρχονται στα βουνά να μας δουν. Κι αυτοί αισθάνονται ότι έχουν ένα δικό τους τοπικό άνθρωπο, που τρέχει σε μια σπουδαία διοργάνωση γιατί είναι σαν να παίρνεις μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή να παίρνεις το Τσάμπιονς Λιγκ στο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα, με το να παίρνεις μέρος στο WRC! Δεν είναι απλό ούτε από προετοιμασία, ούτε από οικονομικής άποψης ούτε από προετοιμασία ομάδας, όλο αυτό θέλει μια τρομερή εμπλοκή. Δεν είναι ένας αγώνας εύκολος που… πάμε να τρέξουμε ένα Σαββατοκύριακο. Θέλει προετοιμασία τουλάχιστον δύο μήνες πριν και σωματική και σε ό,τι αφορά την προετοιμασία του αυτοκινήτου και των δοκιμών και πολύ καλή ομάδα να υποστηρίξει όλο αυτό, από τεχνικής απόψεως».
Όσο για το τι νιώθει ένα πλήρωμα όταν καταφέρνει να τερματίσει, δεδομένης της δυσκολίας του αγώνα, ο Χρυσόστομος Καρέλης, τόνισε: «Το πρώτο καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να φέρει κανείς, είναι σίγουρα ο τερματισμός! Πραγματικά επειδή οι συνθήκες είναι αντίξοες, ο πρώτος στόχος είναι να τερματίσεις. Δε μιλάμε δηλαδή για έναν απλό αγώνα ταχύτητας που κρίνεται μόνο το πόσο γρήγορα μπορείς να οδηγήσεις. Χρειάζεται πολλή σύνεση και μυαλό για να μπορέσεις να φτάσεις στη ράμπα του τερματισμού. Οπότε είναι μεγάλη επιτυχία να μην έχεις κάποια έξοδο ή οτιδήποτε. Εμείς πέρυσι καταφέραμε και ήμασταν το πρώτο αμιγώς ελληνικό πλήρωμα στην κατηγορία WRC 2  με μια πάρα πολύ καλή στρατηγική».
Σχολιάζοντας το αποτύπωμα αγώνα, στάθηκε στο τεράστιο brand name του θεσμού: «Αρχικά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το να φιλοξενούμε τέτοια αθλητικά γεγονότα ως χώρα κι έπειτα ως πόλη είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Προσωπικά – επειδή ασχολούμαι με το μηχανοκίνητο αθλητισμό – πιστεύω ότι είναι μεγάλη μας τιμή που το έχουμε στη Λαμία και γενικότερα το αποτύπωμα ενός τέτοιου αγώνα είναι πολύ μεγάλο και σημαντικό. Θεωρώ μάλιστα ότι μπορούμε, σαν τόπος, να κερδίσουμε ακόμη περισσότερα από τη διεξαγωγή ενός τόσο μεγάλου γεγονότος παγκοσμίου εμβέλειας. Μέσω του ράλι μπορούμε να αναδείξουμε τον μηχανοκίνητο αθλητισμό και μετά το πέρας του αγώνα, μπορούμε να πάρουμε τα αποτελέσματά του και να κρατήσουμε κόσμο εδώ. Άρα έχουμε πολλή κουβέντα που μπορούμε να κάνουμε. Πραγματικά θεωρώ ότι το Ράλι Ακρόπολις δεν είναι μόνο ένας θεσμός που θα δαπανηθούν κάποια χρήματα για να το φιλοξενήσουμε για δέκα περίπου μέρες. Μπορούμε αυτό το Brand Name και αυτή τη φιλοξενία, να την εκμεταλλευθούμε για πολύ μεγαλύτερο διάστημα, είτε με δράσεις στα Σχολεία, είτε με Εκθέσεις, είτε με τη δημιουργία ενός μουσείου για το Ράλι Ακρόπολις! Υπάρχουν ιδέες και πραγματικά μπορεί να έρθει ένας επισκέπτης στη Λαμία μόνο και μόνο γι’ αυτό».

Πανουργιάς Πανουργιάς
«Η “πρώτη νίκη” στο Ακρόπολις
ο τερματισμός!»

Ένας ακόμη οδηγός από τον τόπο μας που έχει τις δικές του διακρίσεις στον εθνικό μας αγώνα, είναι ο Πανουργιάς Πανουργιάς από τη γειτονική Αγία Μαρίνα, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τους αγώνες ταχύτητας και με σημαντικές διακρίσεις στο Ράλι Ακρόπολις.
Από τις μέχρι τώρα συμμετοχές του, θυμήθηκε ότι: «Ως το 2018 που ήταν ευρωπαϊκό (ERC), έχουμε κατακτήσει την 1η θέση στους Έλληνες και την 1η θέση στους Έλληνες και Ευρωπαίους στην Κατηγορία F2 που είναι κάτι που δε θυμάμαι να έχει κάνει κάποιος άλλος. Αυτό είναι ένα highlight το οποίο μου έχει μείνει πολύ και μιλάμε ίσως για την καλύτερη στιγμή της καριέρας μας».
Σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλεί σε οδηγούς από τη Φθιώτιδα, ανέφερε: «Εμείς οι Φθιώτες θέλουμε να νιώθουμε ότι ο αγώνας έρχεται… σπίτι του. Έτσι λέμε και η αλήθεια είναι πως επειδή έχει μια παράδοση στην περιοχή και η περιοχή έχει πάρα πολύ ανάγκη το Ακρόπολις, γιατί δυστυχώς, είναι η μοναδική τουριστική ένεση που γίνεται στην περιοχή. Οπότε περιμένουμε κάθε χρόνο ανυπόμονα και με χαρά τον αγώνα είτε συμμετέχουμε είτε όχι».
Όσο για το πώς νιώθει ένα πλήρωμα αν τερματίσει στο Ακρόπολις, λόγω της δυσκολίας του, περιέγραψε: «Για κάθε μη επαγγελματία οδηγό, η πρώτη νίκη σε ένα Ακρόπολις, είναι ο τερματισμός! Αυτό από μόνο του λέει πολλά και δείχνει τη δυσκολία του. Από εκεί και πέρα όντως είναι από τους δυσκολότερους αγώνες σε όλο το πρωτάθλημα, αυτό το επιβεβαιώνουν κάθε χρόνο και οι επαγγελματίες οδηγοί που έρχονται. Είναι αγώνας τεχνικής και τακτικής περισσότερο παρά ωμής ταχύτητας».
Σχετικά με το αποτύπωμα του Ράλι Ακρόπολις, σχολίασε: «Έχει να κάνει με την ομορφιά της ελληνικής φύσης. Με τη φιλοξενία των Ελλήνων που ανέκαθεν είχαμε και από εκεί και πέρα το γεγονός ότι έρχονται και τρέχουν ένα δύσκολο αγώνα, σίγουρα έχει μια μεγαλύτερη βαρύτητα από έναν πιο εύκολο ή “βατό” αγώνα».

Σωτήρης Χατζητσοπάνης
«Ωραίο πράγμα το Ράλι Ακρόπολις –
Μακάρι να έκανα ένα ακόμα»

Ένας από τους θρύλους των Λαμιωτών οδηγών, ο Σωτήρης Χατζητσοπάνης, έχοντας καταγράψει στο παλμαρέ του, συμμετοχή σε 19 Ράλι Ακρόπολις (!), έχει πολλές και μοναδικές αναμνήσεις από τον εθνικό μας αγώνα: «Περίμενα πως και πώς να έρθει το Ράλι Ακρόπολις! Έχω κάνει 19 Ακρόπολις! Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Πηγαίναμε Πελοπόννησο, χαμηλά στον Πάρνωνα περίπου και πηγαίναμε μετά βόρεια Ελλάδα, μέχρι τη Βέροια και τη Νάουσα! Και το σέρβις μας ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν ήταν όπως είναι τώρα το Service Park. Κάναμε στο δρόμο! Μας βοηθούσε και η ΕΛΠΑ τότε. Τώρα βέβαια έχουν αλλάξει τα πράγματα. Είναι πιο “μαζεμένο”, πιο ωραίο, πιο λίγα χιλιόμετρα Ειδικών Διαδρομών, γίνεται το Service Park σε ωραίο χώρο στην Έκθεση. Είναι πολύ μεγάλο γεγονός, αυτό που γίνεται φέτος στη Λαμία, που ξεκινάει το Ράλι από εδώ. Άλλο πράγμα. Να έρθουν όλοι αυτοί οι μεγάλοι ξένοι οδηγοί για να τους απολαύσουν οι θεατές στο “Ράλι των Θεών”. Θέλει όμως και μεγάλη προσοχή. Η αστυνομία βέβαια και οι Λέσχες, λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα για να μην μπορεί να εισέλθει ο κόσμος, πολύ κοντά στις στροφές γιατί είναι επικίνδυνο. Παλιά εμείς κοντεύαμε να χτυπήσουμε τον κόσμο, τους θεατές γιατί έβγαιναν μπροστά μας να μάς χειροκροτήσουν. Τώρα απαγορεύονται αυτά τα πράγματα γιατί τα αυτοκίνητα είναι πιο γρήγορα, πιο δυνατά και είναι επικίνδυνο».
Τα συναισθήματα για τον Λαμιώτη οδηγό, τρέχοντας στα… δικά του εδάφη, είναι μοναδικά: «Ήμασταν τρεις Λαμιώτες οδηγοί που πηγαίναμε κάθε χρόνο. Ο Πανουργιάς, ο Γεμενής κι εγώ. Ήμασταν “μόνιμοι”. Ο καθένας είχε τον τρόπο του. Ο Γεμενής είχε σαν στόχο τον τερματισμό. Εγώ στην αρχή πήγαινα να κάνω το κέφι μου αλλά είχα φτάσει να είμαι 18ος Γενικής Κατάταξης, απέναντι σε “θηρία” (σ.σ.: εννοεί τους πολύ μεγάλους ξένους οδηγούς του παρελθόντος). Ξεκινάγαμε από την Αθήνα, από την Ακρόπολη και ο κόσμος κόντευε να… μπει μέσα στο αυτοκίνητό μας σε σημείο που αναγκαζόμασταν να κλείσουμε τα παράθυρα! Είναι ωραίο πράγμα το Ράλι Ακρόπολις. Ο κόσμος ενθουσιάζεται πάρα πολύ. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο θέαμα κι ένα υπέροχο συναίσθημα. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να κάνω ένα ακόμη!», θα εξομολογηθεί χαρακτηριστικά για να συμπληρώσει σχετικά με την ικανοποίηση που υπάρχει όταν καταφέρνεις να τερματίσεις σε ένα τόσο δύσκολο αγώνα: «Η χαρά και η ικανοποίηση που νιώθεις στην απονομή όταν τερματίζεις είναι μεγάλη. Στα ελληνικά πληρώματα ήμουν 2ος, 3ος, 4ος, αναλόγως».
Σε σχέση με το αποτύπωμα του αγώνα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, ο Σωτήρης Χατζητσοπάνης επισήμανε ότι μεγάλο ρόλο παίζει η μορφολογία του εδάφους: «Η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια που έχει πολύ σκληρά κομμάτια και οι περισσότερες Ειδικές γίνονται μέσα στο δάσος και μέσα στα έλατα κάτι που είναι πολύ ωραίο πράγμα. Εγώ παρακολουθώ και τα ράλι που γίνονται σε άλλες χώρες, όπως της Φινλανδίας ή και αλλού και τα χώματα είναι τελείως… flat. Εδώ είναι σκληρά τα χώματα γι’ αυτό και το Ακρόπολις χαρακτηρίζεται ως ο πιο σκληρός αγώνας. Χρειάζονταν ειδική προετοιμασία για τους ξένους! Είναι ωραίος ο αγώνας μας και το πιο ωραίο είναι ότι γίνεται στη Λαμία. Μακάρι να ξαναγίνει και θα γίνει, γιατί είναι καλό για την πόλη. Είναι πολύ ευχάριστο που γίνεται εδώ στην περιοχή μας ο αγώνας και το ότι το Service Park βρίσκεται στην Πανελλήνια Έκθεση Λαμίας που είναι πάρα πολύ ωραίος χώρος. Ξενοδοχεία, μαγαζιά, δουλεύουν τις ημέρες του Ράλι. Η πληρότητα από τον κόσμο σε καταλύματα είναι σε μεγάλα ποσοστά κι αυτό είναι καλό για τη Φθιώτιδα. Για τη Λαμία, για τα Καμένα Βούρλα, για την Υπάτη…».
Όσο για το πώς ένιωσε τις 2-3 φορές που έτρεχε τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του, στο Ράλι Ακρόπολις; «Έχουμε τρέξει 2-3 φορές με τον γιό μου, τον Παναγιώτη. Ο ένας με Subaru ο άλλος με Mitsubishi. Ήμουν και πιο νέος τότε, περίπου το 2004 ή το 2005. Τότε ο αγώνας ξεκινούσε από την Ακρόπολη και θυμάμαι ότι ήμασταν αγκαλιά με τον Παναγιώτη, στην αφετηρία, βγάζαμε φωτογραφίες, παίρναμε την εκκίνηση… έχει πολλές αναμνήσεις το Ακρόπολις. Είναι ιστορία μεγάλη…».    

Παναγιώτης Χατζητσοπάνης
«Όνειρο των Ελλήνων οδηγών
να τρέξουν στο Ράλι Ακρόπολις»

Ο Παναγιώτης Χατζητσοπάνης, γιός του Σωτήρη Χατζητσοπάνη, συμμετείχε στον εθνικό μας αγώνα για μια δεκαετία (1998-2008) και θυμάται πολλά. Από τον κόσμο που συγκεντρωνόταν για να απολαύσει τα μοναδικά περάσματα των οδηγών μέχρι την ανυπομονησία των οδηγών να συμμετάσχουν: «Θυμάμαι ότι είχε πάρα πολύ κόσμο στις Ειδικές Διαδρομές. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα και για τους θεατές και για τους αγωνιζόμενους και εξελισσόταν σε καλύτερες Ειδικές απ’ ότι φέτος. Δεν έκανες “άσκοπα” χιλιόμετρα όπως φέτος που φεύγεις από τη Λαμία να πας Κόρινθο ή Λουτράκι και μετά να ξαναγυρίσεις Λαμία μέσω Εθνικής Οδού. Αυτά τα πράγματα είναι μεγάλη ταλαιπωρία και γίνονται μόνο για την τηλεόραση. Δε γίνεται ούτε για τους θεατές ούτε για τους διαγωνιζόμενους. Πλέον το Ακρόπολις έχει “χαλάσει” λίγο. Επίσης θυμάμαι ότι περιμέναμε πως και πώς να έρθει το Ακρόπολις και να συμμετέχουμε. Γενικώς ήταν “όνειρο” των Ελλήνων οδηγών τότε, το να τρέξουν στο Ράλι Ακρόπολις και να καταφέρουν να τερματίσουν ασχέτως θέσης».
Σχετικά με τα συναισθήματα που προκαλεί ο συγκεκριμένος αγώνας σε οδηγούς από τη Λαμία και τις γύρω περιοχές, σημειώνει: «Υπερηφάνεια πρώτα απ’ όλα γιατί γίνεται στο Δήμο μας! Οι περισσότεροι θεατές είναι Λαμιώτες αλλά και το γεγονός ότι έρχεται όλος αυτός ο κόσμος να μας δει και δουλεύουν και όλες οι επιχειρήσεις της Λαμίας, είναι ένα πράγμα, που για έναν τοπικό οδηγό, όπως εμείς που ήμασταν από εδώ, είναι πάρα πολύ δυνατό συναίσθημα».
Το συναίσθημα της χαράς και της ικανοποίησης είναι βέβαιο όταν ανεβαίνεις στη ράμπα του τερματισμού, έχοντας καταφέρει να βγεις αλώβητος από ένα τόσο δύσκολο και σκληρό ράλι, υπογραμμίζει ο Πάνος Χατζητσοπάνης: «Σίγουρα νιώθεις χαρά και ικανοποίηση, τερματίζοντας στο Ακρόπολις. Ήταν ένας αγώνας ο οποίος γινόταν πάντοτε στις αρχές Ιουνίου με διαφορετικές θερμοκρασίες και εντελώς διαφορετικές Ειδικές Διαδρομές. Τώρα που γίνεται Σεπτέμβριο, είναι λίγο περίεργα τα πράματα, συνήθως έχει βροχές και τώρα ο αγώνας είναι “sprint”. Τότε ήταν αγώνας αντοχής. Έχει μεγάλη διαφορά».
Όσο για το αποτύπωμα του Ράλι Ακρόπολις σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, σημειώνει: «Είναι ένας πολύ δυνατός αγώνας που μετράει πάρα πολύ παγκοσμίως και οι Έλληνες, θεατές και αγωνιζόμενοι, το περιμένουν πως και πώς να γίνει κάθε χρόνο. Κι αυτό το πράγμα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια που δεν ξέρουμε πότε και πως θα γίνει είναι λίγο άσχημο. Τα προηγούμενα χρόνια γνωρίζαμε ότι το Ράλι Ακρόπολις είναι πάντοτε τον Ιούνιο, ξεκινάει από την Ακρόπολη, γι’ αυτό και λέγεται έτσι και γινόταν κάθε χρόνο. Τώρα πάντα υπάρχει μια μικρή αμφιβολία που δεν ξέρουμε πως θα γίνει, αν θα γίνει, αν θα μπορέσουμε να πάμε στις Ειδικές… Έχουν δυσκολέψει πολύ τους δρόμους και τον τρόπο πρόσβασης στις Ειδικές. Σιγά-σιγά προσπαθούν να αποκόψουν τον κόσμο να πηγαίνει στις Ειδικές και να το βλέπουν στην τηλεόραση επί πληρωμή και αυτό είναι κάτι άσχημο. Δεν ήταν έτσι παλιά. Ο κόσμος παλιότερα, μαζευόταν από όλη την Ελλάδα, ερχόταν ειδικά εδώ στην περιοχή μας, έμενε πάνω στα βουνά, έμενε σε κάμπινγκ, ήξερε ότι τρεις μέρες θα είναι πάνω στα βουνά και θα παρακολουθεί αγώνα. Τώρα δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις αυτό».

Όσο για το γεγονός ότι σε 2-3 Ράλι Ακρόπολις, έχει τρέξει με τον πατέρα του, με διαφορετικά αυτοκίνητα βέβαια, μόνο με συγκίνηση μπορεί να το θυμάται αλλά επίσης σημείωσε ότι υπήρχε: «Αγωνία πολλή. Ο ένας για τον άλλον. Αν θα καταφέρουμε να τελειώσουμε την Ειδική».  

Γιάννης Πανουργιάς:
«Η περιοχή εδώ γνωρίζει τον αγώνα και τον περιμένει -
Όταν δεν γινόταν εδώ, υπήρχε ένα μεγάλο κενό»

Μπορεί να έχει τρέξει μόλις σε ένα Ράλι Ακρόπολις και λόγω της τεράστιας δυσκολίας που είχε τότε ο αγώνας να μην είχε καταφέρει να τερματίσει, όμως ο Γιάννης Πανουργιάς, έχει πάρα πολλές αναμνήσεις, τόσο από τη δική του εμπειρία αλλά και ακόμη περισσότερες, από τότε που ακολουθούσε τον πατέρα του, Χρήστο.
Σχετικά με τις αναμνήσεις του, ανέφερε: «Σε όλα τα Ράλι Ακρόπολις που έτρεχε ο πατέρας μου και ξεκίνησε το 1973, τον ακολουθούσα υποστηρικτικά. Από μικρό παιδί και αργότερα, ήμουν μαζί του. Ήταν από τους πρώτους εδώ στη Λαμία μαζί με τον Γεμενή και τον Χατζητσοπάνη. Αυτοί οι τρεις έχουν περισσότερες συμμετοχές και ο Οδυσσέας Ντότσικας. Θυμάμαι ότι τότε οι αγώνες, ήταν πέντε μέρες και ήταν πολύ πιο σκληρός ο αγώνας, γινόταν “αγώνας” ακόμα και στις απλές διαδρομές. Στην οδό Κύπρου, πέρναγαν τα αγωνιστικά με πάρα πολλά χιλιόμετρα και θυμάμαι τον κόσμο να μαζεύεται για να δει τα αυτοκίνητα και τους τότε μεγάλους οδηγούς ακόμα και μέσα στη Λαμία! Τότε ακόμα και στις “απλές ειδικές” αν δεν πήγαινες να μπεις στο χρόνο σου, “έτρωγες καπέλο” (σ.σ.: εννοεί καθυστέρηση). Ήταν ένας αγώνας… δρόμου θα μπορούσαμε να πούμε και κέρδιζε αυτός που “έστηνε” σωστά το αυτοκίνητο, έκανε σωστή προετοιμασία στις αναρτήσεις για να αντέξει το αυτοκίνητο και δεν κοίταγαν να φτιάχνουν άλογα πολλά και να έχουν ταχύτητα. Ήταν περισσότερο, αγώνας αντοχής. Ξεκίναγε από την Ακρόπολη, ανέβαινε μέχρι τα Μετέωρα, Δεσκάτη στα Γρεβενά, Ασπροκκλησιά (πίσω από τα Μετέωρα), κατέβαινε από τον Όλυμπο και έκανε Ειδικές προς τη Σκοτίνα, Αγιόκαμπο, Πήλιο, κατέβαινε πάλι προς τα κάτω περνώντας ξανά από Λαμία και έφτανε μέχρι κάτω, στην Πελοπόννησο. Ήταν αγώνας πέντε ημερών και αντοχής! Καμία σχέση με τώρα. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν πολλές συμμετοχές, συμμετείχαν πολλοί ιδιώτες που ήταν και αυτοί που στήριζαν τον αγώνα. Και οι μεγάλοι, οι εργοστασιακές συμμετοχές δηλαδή, στήριζαν τον αγώνα, όμως οι πραγματικοί ήρωες ήταν οι πιο “μικροί”. Αυτοί που κατάφερναν να τερματίσουν με ένα αυτοκίνητο που το είχαν να… πηγαίνουν βόλτα. Ήταν το προσωπικό τους αυτοκίνητο. Ο πατέρας μου είχε επιμονή σε αυτούς τους αγώνες και είχε καταφέρει να τερματίσει σε αρκετά Ακρόπολις και στους τελευταίους 4 αγώνες είχε συνοδηγό τη μητέρα μου! Στους προηγούμενους είχε τον Βασίλη Χαϊμάνη».
Ερωτηθείς για τα συναισθήματα που προκαλεί σε Λαμιώτες οδηγούς το Ράλι Ακρόπολις, αφού κατά ένα μεγάλο μέρος του, γίνεται στα εδάφη του Δήμου Λαμιέων και των γύρω Δήμων της Φθιώτιδας, απάντησε: «Ο αγώνας γίνεται και γινόταν πάντα, κατά ένα μεγάλο μέρος του εδώ, γιατί είναι από τις καλύτερες διαδρομές εδώ. Είναι μοναδικό το τοπίο. Όλη η Στερεά Ελλάδα μέχρι κάτω στη Θήβα και στην υπόλοιπη Βοιωτία, έχει μοναδικές Ειδικές Διαδρομές που ευτυχώς έχουν μείνει με χώμα και δεν έχουν στρωθεί με άσφαλτο. Τα συναισθήματα είναι πάρα πολύ δυνατά γιατί όλη η περιοχή εδώ γνωρίζει τον αγώνα και τον περιμένει πως και πως. Όταν μας τον πήραν και δεν γινόταν εδώ, υπήρχε ένα μεγάλο κενό. Βοηθάει πολύ και την οικονομία της περιοχής και πρέπει να βρίσκεται εδώ αυτός ο αγώνας. Δεν είναι όμως όλοι που το θέλουν και τους ενδιαφέρει. Ευτυχώς είναι κάποιοι και ενδιαφέρονται και γίνεται συνέχεια ο αγώνας εδώ. Γίνεται βέβαια γιατί υπάρχει και η Πανελλήνια Έκθεση Λαμίας, ένας πολύ σημαντικός χώρος που βοηθάει πολύ στην τωρινή μορφή του αγώνα που έχει γίνει… sprint. Πας δηλαδή κάνεις 2-3 Ειδικές κι επιστρέφεις να κάνεις το service. Είναι στο κέντρο και γύρω-γύρω οι Ειδικές και ο κόσμος έχει πολλές επιλογές, κάτι που δεν έχει το Λουτράκι για παράδειγμα. Είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την περιοχή μας και πρέπει να στηριχθεί από τους τοπικούς φορείς και πρέπει όλοι να βοηθήσουμε».
Σχετικά με το μεγάλο βαθμό δυσκολίας που έχουν τα πληρώματα για να τερματίσουν στο Ράλι Ακρόπολις, ο Γιάννης Πανουργιάς τόνισε: «Το Ράλι Ακρόπολις ήταν πολύ δύσκολο. Τώρα πλέον τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα αυτοκίνητα έχουν γίνει πολύ πιο γρήγορα, έχουν μπει πολλά ηλεκτρονικά συστήματα, είναι υβριδικά πλέον, τελείως άλλη εποχή. Οι Ειδικές Διαδρομές δεν είναι τόσο σκληρές όσο παλιά. Ακόμα και τότε που έτρεξα εγώ, το 2001, η Δρυμαία που ξεκίναγες από το Ρεγγίνι, ανέβαινες Ελευθεροχώρι και τερμάτιζες στη Δρυμαία, η διαδρομή από τις λίμνες για να πας Δρυμαία ήταν τέτοιο “σπαστήρι” που όταν μπήκα και ήταν η πρώτη Ειδική του αγώνα, βγήκα με δύο σπασμένα αμορτισέρ (!) κι έλεγα “πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο;”. Δηλαδή κατέβαινα επί 15 λεπτά, “τακαρισμένος” στην πραγματικότητα γιατί είχαν περάσει όλα τα μπροστινά αυτοκίνητα που ήταν όλα 4Χ4 και είχαν χαράξει δυο “χαρακιές” στο δρόμο και μέσα ήταν “φυτεμένες” πέτρες τις οποίες δεν μπορούσες να αποφύγεις γιατί αν έβγαινες από αυτό το “αυλάκι” θα έπεφτες στο γκρεμό και πήγαινα και… κοπάναγα το αυτοκίνητο επί ένα τέταρτο στις πέτρες με 20 χλμ και προσπαθούσα να βγω από αυτή την… κόλαση! Έτσι ήταν παλιά. Ο “Ταρζάν”, o Πάρνωνας, ο Άγιος Ιωάννης στη Βοιωτία, όλες οι Ειδικές… Έλεγες “Να βγω από την Ειδική”! Ήταν και Μάιος με αρχές Ιουνίου που γινόταν τότε το Ακρόπολις και είχε και ζέστη και ήταν όλα πολύ διαφορετικά σε σχέση με τώρα. Καμία σχέση. Τώρα είναι πιο… flat οι Ειδικές».
Μετά από τόσες «κακουχίες» στο δρόμο, αν έφτανες στη ράμπα του τερματισμού, ήταν μοναδικό το συναίσθημα: «Η χαρά και η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Εγώ ένιωσα μεγάλη χαρά και στην εκκίνηση του Ράλι Ακρόπολις που είχε γίνει στο Ζάππειο. Ο παλμός του κόσμου ήταν μοναδικός. Το συναίσθημα αυτό δεν το έχω ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου. Από τόσο κόσμο και τόσο ενθουσιασμό, τόσο κατεβαίνοντας τη ράμπα όσο και στις Ειδικές που έβλεπες πάρα πολύ κόσμο. Ήτανε τελείως διαφορετικό το συναίσθημα από έναν άλλο αγώνα. Είχε πάρα πολύ κόσμο, ήταν διαφορετικά και ήταν ένας αγώνας αντοχής. Και τότε που έτρεξα εγώ ήταν το ίδιο μέχρι και το 2004 με 2005 ήταν έτσι οι αγώνες. Μετά άλλαξαν εντελώς και πλησιάσανε τη… Formula 1. Δηλαδή “Sprint”. Γρήγορες, μικρές και επαναλαμβανόμενες Ειδικές και όχι να φεύγεις μακριά. Το συναίσθημα όμως είναι μοναδικό να μπορέσεις να συμμετάσχεις και να τερματίσεις σε έναν τέτοιο αγώνα. Εγώ δεν είχα αυτή τη χαρά γιατί έμεινα στην τελευταία Ειδική, από φλάντζα κεφαλής επειδή χτύπησα σε ένα βράχο κι έφυγε από το ψυγείο το κολάρο, άδειασε το νερό και έμεινε το αυτοκίνητο εντελώς».
Όσο για το αποτύπωμα του αγώνα αυτού που τον κάνει τόσο ξεχωριστό ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Γιάννης Πανουργιάς τόνισε: «Οφείλεται στην ποικιλία Ειδικών Διαδρομών και στο μοναδικό τοπίο που δέντρα εναλλάσσονται με βράχια ακόμα και με θάλασσα. Ήταν πολύ καλή η φιλοξενία του ελληνικού λαού που και οι ξένοι και οι Έλληνες οδηγοί την έχουν βιώσει. Είναι όλα αυτά μαζί. Τελείως διαφορετικό από έναν άλλο αγώνα για παράδειγμα όπως ήταν το Ράλι Σαφάρι, που ήταν μέσα στην έρημο. Εξίσου σκληρός αγώνας αλλά εδώ ήταν κάτι το μοναδικό. Άρεσε σε όλους τους οδηγούς, αυτό που ζούσαν εδώ. Αυτή η φύση, η μοναδική που έχει η Ελλάδα. Και τη συναντάς σε όποια Ειδική και να πας. Είτε στο Ελευθεροχώρι είτε στον “Ταρζάν” να κατεβαίνεις αυτή τη διαδρομή μέσα στα έλατα, στα δέντρα και στα ποτάμια, είτε στην Παύλιανη πάνω στις “Καταβόθρες” που βγαίνεις πίσω στην Καστριώτισσα. Αυτά είναι μοναδικά μέρη που τα βλέπεις και… ξεφεύγει το μάτι σου… Δεν υπάρχουν αυτά σε άλλους αγώνες. Επίσης είναι ξεχωριστή και η ελληνική φιλοξενία. Το μόνο μελανό σημείο είναι ότι δεν υπάρχει σωστή προβολή στην Ελλάδα. Ακόμα και μεγάλα κανάλια, γίνεται ένας μεγάλος διεθνής αγώνας εδώ και δεν τον παρουσιάζουν ούτε στα αθλητικά… Ενώ παλιά δεν υπήρχε αυτό, έδιναν βάρος».

* Ένας από τους Λαμιώτες οδηγούς που το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το Ράλι Ακρόπολις, είναι αυτό του Χρήστου Πανουργιά, πατέρας του Γιάννη Πανουργιά, που διαβάσατε νωρίτερα.

Λόγω του ότι η άμεση επικοινωνία, με τον πατέρα του, Χρήστο, δεν κατέστη δυνατή, ο Γιάννης, μάς βοήθησε πολύ από τις δικές του αναμνήσεις βλέποντας τον πατέρα του να αγωνίζεται αλλά και με διηγήσεις εκείνης της εποχής.
«19 συμμετοχές στο Ράλι Ακρόπολις άλλωστε, είναι ένα πολύ μεγάλο επίτευγμα για Λαμιώτη οδηγό, ειδικά εκείνα τα χρόνια των δεκαετιών του ’70 και του ’80», θα μας πει.
Από τις 19 αυτές συμμετοχές, ο Χρήστος Πανουργιάς, μπορεί περήφανα και με πολύ μεγάλη ικανοποίηση να πει ότι έχει τερματίσει 10 φορές έχοντας ως σημείο σταθμό στην αγωνιστική του πορεία, τον τερματισμό στην πρώτη θέση του Group 1 το 1982 στο Ράλι Ακρόπολις με συνοδηγό τον Κώστα Φερτάκη.
Ξεκίνησε τους αγώνες το 1971 με NSU TT και αργότερα με AUDI 80 GT & AUDI 100 LS, ενώ αργότερα οδήγησε πολλά μοντέλα της RENAULT και τους σταμάτησε 22 χρόνια αργότερα, το 1993.
Με το πέρασμα των ετών όπως έχει ομολογήσει και ο ίδιος, το ενδιαφέρον του έχει αρχίσει να μειώνεται μιας και οι αγώνες πλέον έχουν χάσει κάτι από τον ρομαντισμό των εποχών τότε που συμμετείχε εκείνος, μιας και τα ποσά έχουν ξεφύγει από την ελληνική πραγματικότητα και μπορούν να συμμετέχουν αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Ωστόσο, πάντα, αν έχει τον απαραίτητο χρόνο, παρακολουθεί από κοντά το Ράλι Ακρόπολις αφού είναι ένας αγώνας που ξεχωρίζει από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και είναι σημαντικό να πραγματοποιείται για τον τόπο.
Εκτός από το Ράλι Ακρόπολις, ο Χρήστος Πανουργιάς, έχει αγωνιστεί σε πολλούς ελληνικούς και διεθνείς αγώνες ενώ βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του είναι η συμμετοχή του και κατάκτηση του πρωταθλήματος ΟΤΟ ΚΡΟΣ, θεσμός που δεν υπάρχει πλέον.