Eδώ Νοσοκομείο ! (Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε ότι το Νοσοκομείο Λαμίας καταρρέει. Δημοσιογραφική αδεία, ο τίτλος αυτός συνηθίζεται κάθε φορά που γίνεται αναφορά στα προβλήματα της δημόσιας υγείας και κυρίως στο πρόβλημα με τις ελλείψεις γιατρών που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στο Νοσοκομείο Λαμίας. Όμως για να μην έχει καταρρεύσει ακόμη, σημαίνει ότι είναι πολύ ανθεκτικό στις πιέσεις που δέχεται. Άλλωστε η ανθεκτικότητα των δημόσιων συστημάτων υγείας ήταν κάτι που ξεχώρισε τον καιρό της πανδημίας. 

Διοτι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το Νοσοκομείο Λαμίας, τα δύο προηγούμενα χρόνια, με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, βρέθηκε στη δίνη ενός σφοδρού υγειονομικού πολέμου και χάρη στις ηρωικές προσπάθειες ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και των διοικούντων, στάθηκε όρθιο αντιμετωπίζοντας με αποτελεσματικότητα την πανδημική κρίση.

Ας σκεφθούμε μόνο πόσο μεγαλύτερο θα ήταν το κόστος και ο πόνος στην περιοχή μας, αν δεν υπήρχε ένα δημόσιο σύστημα υγείας με το Νοσοκομείο Λαμίας να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της υγειονομικής κρίσης. Και μόνο το γεγονός ότι οι γιατροί του Νοσοκομείου με τις μικρές τους δυνάμεις και τα πενιχρά μέσα, κατάφεραν να κρατήσουν όρθιο το σύστημα υγείας στο νομό, εν μέσω της μεγαλύτερης πανδημικής κρίσης που γνώρισε τα τελευταία εκατό χρόνια ολόκληρος ο πλανήτης, θα έπρεπε να μας κάνει περισσότερο επιφυλακτικούς και προσεκτικούς στην άσκηση της οποιασδήποτε κριτικής.

Διότι είναι εύκολη η κριτική όταν σε χωρίζει μια απόσταση από εκεί που μαίνονται οι μάχες για την ανθρώπινη ζωή. Για την κατάσταση όμως του Νοσοκομείου Λαμίας προβληματίζει μια δήλωση του κυβερνητικού βουλευτή Γιώργου Κοτρωνιά ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου στις υπηρεσίες υγείας που παρέχει το νοσηλευτικό ίδρυμα. Ήταν μια δήλωση που έγινε ενώπιον του υπουργού Υγείας Θάνου Πλεύρη και του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Φθιώτιδας Χρήστου Γεωργίου και είναι μια δήλωση απαξιωτική για τη φήμη και την αποστολή του Νοσοκομείου Λαμίας, αλλά και προδήλως προσβλητική για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν καθημερινό αγώνα ζωής.

Είναι μια δήλωση που παραγνωρίζει και αδικεί τις ηρωικές προσπάθειες του ιατρικού κόσμου που εργάζονται μέσα σε ένα αντίξοο περιβάλλον, χωρίς να ξέρουν πως θα ξεκινήσουν και πως θα τελειώσουν την εξοντωτική βάρδιά τους.

Γενικά όταν η συζήτηση γίνεται για τα θέματα της υγείας θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε με μεγαλύτερη ευαισθησία εμείς οι πολίτες, είτε δημοσιογράφοι, είτε πολιτικοί. Η αλήθεια είναι ότι κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς γιατρούς. Είναι επίσης αλήθεια ότι τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας η κυβέρνηση έκανε πολύ περισσότερα πράγματα από ότι είχε κάνει στο παρελθόν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση για την ενίσχυση του συστήματος υγείας. Θα χρειαστεί βεβαίως να γίνουν και άλλα βήματα προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης των νοσηλευτικών ιδρυμάτων καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρουσιάζεται σήμερα είναι οι ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτές.

Όμως όταν οι συνθήκες είναι πολεμικές, τα πάντα είναι σε έλλειψη. Τίποτα δεν πλεονάζει.

Ρωτούσαμε πριν λίγες μέρες ποιος είναι ο λόγος που δεν έρχονται γιατροί στο Νοσοκομείο Λαμίας. Ζητούσαμε από τους αρμόδιους να μας εξηγήσουν, αν αυτή η απροθυμία οφείλεται σε κάποια ιδιορρυθμία της διοίκησης του νοσοκομείου, ή εάν πρόκειται για ένα γενικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα νοσοκομεία της χώρας.

Διαβάζοντας κανείς τα δημοσιεύματα των αθηναϊκών εφημερίδων για τα προβλήματα του ΕΣΥ, το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει είναι ότι οι παραιτήσεις γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων από το εθνικό σύστημα υγείας εξελίσσεται σε μάστιγα για τα περισσότερα νοσοκομεία και δεν έχει να κάνει με το πόσο καλές ή κακές είναι οι διοικήσεις των νοσοκομείων αλλά, όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν τα προβλήματα του Εθνικού συστήματος υγείας, το πρόβλημα οφείλεται στις νομοθετικές ρυθμίσεις που γίνονται βάσει των οποίων συμφέρει έναν γιατρό να παραιτηθεί από το ΕΣΥ και να ανοίξει ιδιωτικό ιατρείο.

Μάλιστα, όπως εξηγούν αυτοί που γνωρίζουν, το κύμα παραιτήσεων που καταγράφεται στα δημόσια νοσοκομεία, αφορά παλιούς μόνιμους γιατρούς άνω των 60 ετών, οι οποίοι δεν αντέχουν τις εξοντωτικές εφημερίες. Aφορά επίσης νέους επιστήμονες, κατά μέσο όρο 45άρηδες.

Το πρόβλημα γιγαντώνεται και εξαιτίας των συνταξιοδοτήσεων σε συνδυασμό με τις προσλήψεις που πάντα υπολείπονται των αναγκών που προκύπτουν στα δημόσια νοσοκομεία. Σίγουρα μία καλή διοίκηση ενός δημοσίου νοσοκομείου μπορεί να κάνει το σύστημα περισσότερο λειτουργικό και αποτελεσματικό όσον αφορά την παροχή των υπηρεσιών υγείας, αλλά υπάρχει και μία άλλη ανάγνωση της σημερινής πραγματικότητας. Ότι όσο κακή κι αν είναι μία διοίκηση από τη στιγμή που το νοσοκομείο έχει τους απαραίτητους γιατρούς και νοσηλευτές σίγουρα θα προσφέρει υψηλή ποιότητα υπηρεσιών.

Ας φροντίσει επομένως η κυβέρνηση και οι κυβερνητικοι βουλευτές να κάνουν πιο ελκυστικό το νομοθετικό πλαίσιο και τις αμοιβές για την προσέλκυση γιατρών στο δημόσιο σύστημα υγείας και ας σταματήσουν ορισμένοι βουλευτές να βλέπουν το Νοσοκομείο ως ... αρένα εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος