ΛΑΡΚΟ: Ένας Χρόνος Σιωπής, Ένας Χρόνος Πίκρας

 

«Ένας χρόνος πέρασε. Ένας χρόνος από τότε που η ΛΑΡΚΟ, η περήφανη βιομηχανία του νικελίου, έπαψε να ζει και να αναπνέει. Ένας χρόνος από τότε που 1.200 εργάτες βρέθηκαν στο δρόμο. Άλλοι στα προγράμματα, άλλοι στην ανεργία, και άλλοι αναγκάστηκαν να γίνουν εσωτερικοί μετανάστες, να πάρουν την οικογένειά τους και να κυνηγήσουν το μεροκάματο μακριά από τη γη τους.

 

Μια ολόκληρη περιοχή ερημώθηκε. Καταστήματα έβαλαν λουκέτο. Δρόμοι που κάποτε έσφυζαν από ζωή, τώρα είναι σιωπηλοί. Άνθρωποι σκυθρωποί, που δεν γελούν πια όπως παλιά. Πρόσωπα κουρασμένα, που κουβαλούν μέσα τους την αδικία και την εγκατάλειψη.

 

Η ΛΑΡΚΟ δεν ήταν απλώς μια επιχείρηση. Ήταν κομμάτι της ψυχής του τόπου. Ήταν αγώνας, ήταν ιστορία, ήταν περηφάνια. Η μεγαλύτερη βιομηχανία νικελίου στην Ευρώπη. Η πέμπτη στον κόσμο. Και την άφησαν να σβήσει.

 

Και τώρα; Τι θα υποσχεθεί ο Σταϊκούρας; Τι θα πει ο Οικονόμου; Πώς θα αντικρίσουν τους ανθρώπους που άφησαν πίσω;

 

Η αλήθεια είναι πως μπορεί να ξέχασαν τη ΛΑΡΚΟ. Εμείς όμως δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τους εργάτες, τους αγώνες, τα δάκρυα, την αδικία. Δεν ξεχνάμε τους τοπικούς βουλευτές που σιώπησαν όταν έπρεπε να φωνάξουν. Δεν ξεχνάμε πως η ΛΑΡΚΟ έπεσε θύμα ενός κρατικού σχεδίου εγκατάλειψης, σε μια εποχή που τα σκάνδαλα πνίγουν τη δημόσια ζωή.

 

Η ΛΑΡΚΟ ήταν σταγόνα στον ωκεανό της διαφθοράς. Αλλά ήταν η δική μας σταγόνα. Η δική μας πληγή. Και πονάει ακόμα.

 

Ένας χρόνος μετά, μέσα στην ψυχή μας βασιλεύει το απόλυτο κενό. Αλλά η μνήμη είναι ζωντανή. Και ο αγώνας δεν τελείωσε».