ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΚΡΥΝΙΩΤΗ

Ονομάζομαι Κατερίνα Μακρυνιώτη. Γεννήθηκα το 1965 στην Μαριολάτα Φωκίδας. οι γονείς μου αγρότες, βιοπαλαιστές και αγωνιστές της αριστεράς. Σπούδασα στην Πράγα Τσεχοσλοβακίας Χημικός Μηχανικός και εργάζομαι στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας Στερεάς Ελλάδας στον τομέα ελέγχου ποιότητας δημοσίων έργων. Έχω σύντροφο στην ζωή και σε όλους τους αγώνες τον Ιωσήφ Βάσωφ Χημικό Μηχανικό- ελεύθερο επαγγελματία και δύο παιδιά την Άννα καταξιωμένη εικαστικό καλλιτέχνη, καθηγήτρια στην σχολή καλών τεχνών ANGEWANDTE στην Βιέννη και τον Θανάση Προγραμματιστή - Μηχανικό Υπολογιστών. 

Μετά την καταστροφική πλημμύρα στην κοιλάδα του Σπερχειού τον Δεκέμβρη του 2021 μπήκα μπροστά στον αγώνα των πλημμυροπαθών του χωριού Κόμμα και της γύρω περιοχής για την αποζημίωση των πληγέντων και για την αποτροπή νέων καταστροφών. Για τις εκλογές της 8ης Οκτώβρη συμπορεύτηκα με την Λαϊκή Συσπείρωση και ζητώ την ψήφο του Φθιωτικού λαού.

Θέλω να αποτελέσω  μέλος του επόμενου Περιφερειακού Συμβουλίου Στερεάς για να προσφέρω τις δυνάμεις μου, τις γνώσεις και την εμπειρία μου ώστε οι αποφάσεις να στοχεύουν μόνο στο καλό και το συμφέρον του λαού της Στερεάς και να αποτελέσει  ο θεσμός της Περιφέρειας ασπίδα προστασίας των δικαιωμάτων  όλων των πολιτών και κυρίως του δικαιώματος της ασφάλειας μέσα στις εστίες και στον τόπο τους.

Παρακάτω μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου με τους αναγνώστες.

Το σπίτι

Το σπίτι αποτελεί πρωταρχική ανάγκη για κάθε άνθρωπο. Το σπίτι είναι το άσυλο, το καταφύγιο, ο χώρος που ο καθένας φυλάει ότι πολυτιμότερο έχει: την ζωή του, τον σύντροφό του, τα παιδιά του, τα ζώα του, τις στιγμές του. Το σπίτι είναι οι αναμνήσεις, είναι οι χαρές και οι λύπες, οι απογοητεύσεις και οι επιβραβεύσεις, οι ήττες και οι νίκες. Η απόκτηση του σπιτιού, είναι για τους περισσότερους, άθλος ή και στόχος ζωής.

Πόσο μεγάλη τραγωδία είναι λοιπόν για κάθε άνθρωπο η απώλεια του σπιτιού του; Η απώλεια δεν είναι μόνο όταν το σπίτι καταστρέφεται (καίγεται, γκρεμίζεται ή βουλιάζει στην λάσπη), η απώλεια δεν είναι μόνο όταν χάνονται κατοικίδια ζώα, πολύτιμα αντικείμενα, οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής. Απώλεια είναι και όταν χάνεται το αίσθημα ασφάλειας που πρέπει να νιώθει ο καθένας μέσα στο σπίτι του, όταν το καταφύγιο είναι πια επισφαλές και στις μνήμες κυριαρχεί ο κίνδυνος που έζησε κάποιος μέσα στο άσυλό του και οι εικόνες της καταστροφής που αντίκρισε.

Κανένα σπίτι δεν στέκει μόνο του στο πουθενά. Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον φτιάχνει το σπίτι του κοντά σε άλλους ανθρώπους, έτσι γίνονται τα χωριά, οι πόλεις, οι περιφέρειες, οι χώρες, οι κοινωνίες των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος έχει γείτονες, φίλους, συναδέλφους, συντρόφους. Όταν λοιπόν η απώλεια χτυπάει την γειτονιά, το χωριό ή και ολόκληρες περιοχές τότε ο πόνος πολλαπλασιάζεται. Πολλαπλασιάζεται όμως και η οργή όταν συνειδητοποιείς ότι για όλο αυτό τον πόνο υπάρχουν υπεύθυνοι που τις περισσότερες φορές δεν τιμωρούνται και συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια εγκληματικά λάθη. Δεν προλαβαίνει να ξεχαστεί μια καταστροφή και έρχεται η επόμενη. Οι εποχές δεν χαρακτηρίζονται πλέον από τις όμορφες εικόνες της φύσης, όπως τις βλέπαμε στα παλιά σχολικά βιβλία.

Ο χειμώνας σημαίνει αποκλεισμό από τα χιόνια, η άνοιξη και το φθινόπωρο καταστροφικές πλημμύρες και το καλοκαίρι πυρκαγιές. Η δικαιολογία κοινή και τόσο χιλιοειπωμένη, που παύει πια να γίνεται πιστευτή, όσο και να προσπαθούν τα κάθε λογής ΜΜΕ να ορίσουν την σκέψη μας και να θολώσουν την κρίση μας, “φταίει η κλιματική κρίση και τα ακραία καιρικά φαινόμενα”.

Η κλιματική κρίση δεν είναι κάτι που έγινε εντελώς ξαφνικά χωρίς κανείς να το περιμένει ούτε είναι κάτι μοιραίο που αξίζει στον αμαρτωλό άνθρωπο να πάθει. Δεκαετίες ολόκληρες είναι γνωστό ότι τα δεδομένα του πλανήτη έχουν αλλάξει, χιλιάδες επιστήμονες σε όλο τον κόσμο έχουν προειδοποιήσει και έχουν προτείνει λύσεις ώστε να προστατευτεί ο άνθρωπος και το περιβάλλον. Είναι λοιπόν απαράδεκτο οι κυβερνήσεις όχι μόνο να μην παίρνουν μέτρα πρόληψης των καταστροφών από την κλιματική αλλαγή αλλά να ευνοούν όλους αυτούς που με μόνο γνώμονα, το όλο και μεγαλύτερο κέρδος, συνεχίζουν να βιάζουν την φύση και να καταστρέφουν ότι ακόμα έχει μείνει από το πολυτιμότερο αγαθό μας, το περιβάλλον.

Όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης, η κυρίαρχη λέξη, που είναι στο στόμα όλων αυτών, που ζητούν την εντολή των πολιτών για να τους εκπροσωπήσουν είτε στην κυβέρνηση είτε στους δήμους και στις περιφέρειες, είναι η ανάπτυξη!

Ωραία λέξη και εύηχη. Δεν μπαίνει όμως κανείς στον κόπο να εξηγήσει τι ακριβώς θα αναπτυχθεί και με πιο κόστος. Είναι έργα ανάπτυξης οι δρόμοι και οι σιδηρόδρομοι; Φυσικά και είναι.

Αναπτύσσεται ο τουρισμός και το εμπόριο. Πως όμως πρέπει να κατασκευάζονται; Πρέπει να κατασκευάζονται με γνώμονα το λιγότερο κόστος και το περισσότερο και γρηγορότερο κέρδος για τους κατασκευαστές; ή πρέπει να γίνονται έτσι ώστε η κατασκευή και η λειτουργία τους να έχει τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στους κατοίκους των περιοχών από όπου διέρχονται; Πρέπει οι άνθρωποι να μπορούν να ταξιδεύουν γρήγορα και με ασφάλεια αλλά πρέπει επίσης να συνεχίζουν να ζουν ασφαλείς στα σπίτια τους και να καλλιεργούν την γη τους!

Πως μπορεί όλα αυτά τα πρέπει, που δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά τα βασικά δικαιώματα του κάθε πολίτη και όχι όμορφα ουτοπικά τσιτάτα, να γίνουν πράξη; Η απάντηση είναι στον συλλογικό αγώνα και στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων όλων των πολιτών. Έχει δικαίωμα ο κάθε πολίτης στις δημόσιες παροχές, υψηλού επιπέδου στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην εργασία, στον πολιτισμό. Πάνω από όλα όμως έχει δικαίωμα στην ασφάλεια της ζωής του και της περιουσίας του!

Στις εκλογές που έρχονται έχει την ευκαιρία ο λαός να επιλέξει εκείνους που έχουν υιοθετήσει τα προβλήματά του για δικά τους και δεν θα διστάσουν να τα βάλουν με όλους, όσο ψηλά και αν στέκονται, προκειμένου να βρεθούν λύσεις προς όφελος όλων των πολιτών.       

Στα δημοτικά και στα περιφερειακά συμβούλια πρέπει να συμμετέχουν εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να προσφέρουν με όλες τους τις δυνάμεις ώστε οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα να είναι για το καλό όλων των πολιτών. Πρέπει οι σύμβουλοι να ψηφίζουν και να γνωμοδοτούν ότι συμφέρει τον τόπο και τους ανθρώπους του και όχι ότι αποφασίζει η κεντρική εξουσία ή ότι είναι γραμμή της κάθε παράταξης.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπερασπίζεται κατά προτεραιότητα τα συμφέροντα των μεγαλοκατασκευαστών και προσπαθεί να δικαιολογήσει όλες τις επιλογές τους στις κατασκευές των μεγάλων έργων ακόμα και όταν αυτές αποδεικνύονται καταστροφικές για ολόκληρες περιοχές. Τους υπερασπίζονται ακόμη και τώρα μετά από τόση καταστροφή στην Θεσσαλία, στην Εύβοια και στην Φθιώτιδα. Όταν με τις κατασκευές τους μετέτρεψαν  ολόκληρες εύφορες κοιλάδες σε τεχνητές λίμνες και όταν με τα εκατοντάδες εκατομμύρια, που πήραν μετά τον Ιανό, μόνο αντιπλημμυρικά έργα δεν έκαναν. 

Δεν μπορεί η Περιφέρεια απλά να εκτελεί τις κυβερνητικές επιλογές, να δέχεται την υποχρηματοδότηση και να μην μπορεί να εκτελέσει ούτε τα στοιχειώδη απαραίτητα για την προστασία των πολιτών έργα, να παίζει ρόλο κομπάρσου ακόμα και όταν της φορτώνουν τις ευθύνες για όλες τις καταστροφές.

Στην Λαϊκή Συσπείρωση βάζουμε τα δικαιώματα των πολλών πάνω από τα συμφέροντα των λίγων!

Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους!