ΑΔΡΑΧΤΙ

Γράφει η Γιώτα Τριανταφύλλου

Τούτη η ώρα
(της πλήξης)
είναι δική μου.

Κι εσύ,
υφαίνεις ιστό
(να παγιδέψει το άγνωστο)
σαν να μην έχει αύριο.
Σαν να μην υπάρχω κι ενοχλούμαι
(απ' τα τόσα που έλπιζα)
σαν να είχαν ανάγκη τα κάγκελα
ν' ασφαλίσουν
(στην προσμονή)

Ξημερώνει κι υφαίνεις χλιαρά μεσημέρια.
Βραδιάζει και παραμονεύεις  
τ' ανυποψίαστα θύματά σου να εξαργυρώσουν
την τελευταία τους πνοή σαν προδομένοι
δραπέτες μιας άγνωστης μοίρας.

Κι όμως,
δεν μπορείς!

Δεν παγιδεύεται το άγνωστο
δεν τρομάζει στις απειλές.