Η Κυβέρνηση του βουνού: ένα οραματικό εγχείρημα εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας!

Γράφει ο Αριστομένης Συγγελάκης,

Διδάκτωρ Οδοντιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών,

Συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

«Με χίλια ονόματα μια χάρη, ακρίτας είτ’ αρματωλός,
αντάρτης, κλέφτης, παλληκάρι, πάντα είν’ ο ίδιος ο λαός».

Συμπληρώθηκαν 78 χρόνια από τη συγκρότηση της «Κυβέρνησης του Βουνού», δηλαδή της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης. Η ΠΕΕΑ γεννήθηκε στη Βίνιανη Ευρυτανίας στις 10.3.1944 κι έδωσε σκληρούς αγώνες για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη γερμανική και βουλγαρική Κατοχή. Παράλληλα, όμως, μας πρόσφερε ένα σπουδαίο παράδειγμα δημοκρατίας λαϊκής εξουσίας. Ίσως γι´ αυτό κράτησε τόσο λίγο!

Η συμμετοχή στις εκλογές που η ΠΕΕΑ προκήρυξε για το τελευταίο δεκαήμερο του Απριλίου 1944, ήταν απρόσμενα μεγάλη: κάτω από τη μύτη των κατακτητών ψήφισαν 1,8 εκατομμύρια Έλληνες στις ελεύθερες αλλά και στις κατεχόμενες περιοχές. Για πρώτη φορά είχαν δικαίωμα ψήφου νέοι, που έχουν συμπληρώσει τα 18 τους χρόνια, αλλά και οι γυναίκες, οι οποίες για πρώτη, επίσης, φορά αποκτούν και το δικαίωμα του εκλέγεσθαι! Εκλέγονται μάλιστα 6 γυναίκες στο Εθνικό Συμβούλιο κάνοντας πράξη την ισότητα των φύλων και των πολιτών.

Η ΠΕΕΑ είχε αρχικά πρόεδρο το στρατηγό Ευριπίδη Μπακιρτζή αλλά λίγο αργότερα (10.4.1944) οριστικοποιήθηκε η σύνθεσή της με την ανάληψη καθηκόντων Προέδρου από τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου Αλέξανδρο Σβώλο, έναν σπουδαίο δημοκράτη, διανοούμενο και αγωνιστή. Αντιπρόεδρός της και Γραμματέας Επισιτισμού ήταν ο Ευριπίδης Μπακιρτζής, Γραμματέας Δικαιοσύνης ο Ηλίας Τσιριμώκος, Στρατιωτικών ο Εμμανουήλ Μάντακας, Εσωτερικών ο Γιώργος Σιάντος, Συγκοινωνίας ο Νικόλαος Ασκούτσης, Οικονομικών ο Καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος (που ασχολήθηκε στη συνέχεια μεθοδικά με τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων), Κοινωνικής Πρόνοιας ο σπουδαίος γιατρός, Καθηγητής και Αντιστασιακός Πέτρος Κόκκαλης, Γεωργίας ο Κώστας Γαβριηλίδης και Εθνικής Οικονομίας ο Σταμάτης Χατζήμπεης.

Η ΠΕΕΑ προχώρησε στην έκδοση νομίσματος, ανέπτυξε καινοτόμες δράσεις λαϊκής εξουσίας, δημοκρατικής οργάνωσης της Οικονομίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, λαϊκής Δικαιοσύνης. Όπως σημειώνει ο Ριζοσπάστης (15.8.2004), η ΠΕΕΑ «καθόρισε νομοθετικά το ελάχιστο όριο συντήρησης του εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Αναγνώρισε, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, την ισοτιμία της γυναίκας με τον άντρα, τη μισθολογική εξίσωση του εργαζόμενου και της εργαζόμενης. Παραχώρησε τα δάση και τους βοσκότοπους στις κοινότητες. Μερίμνησε για την ανακούφιση των οικογενειών των θυμάτων, των απόρων και των πυροπαθών.

Εξασφάλισε τη λειτουργία δημοτικών σχολείων, όπως και παιδαγωγικών φροντιστηρίων για προετοιμασία δασκάλων, τύπωσε βιβλία». Χωρίς αμφιβολία, η Κυβέρνηση του βουνού αποτελεί ένα ισχυρό δείγμα γραφής ενός άλλου κόσμου, ελευθερίας και ισότητας, εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας!

Η επικαιρότητα του αγώνα για Μνήμη και Δικαιοσύνη

Εν μέσω της φονικής ρωσικής εισβολής και του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, ο αγώνας για Μνήμη και Δικαιοσύνη είναι πιο επίκαιρος παρά ποτέ. Μην ξεχνάμε ότι η ναζιστική Γερμανία αποδεκάτισε τον ελληνικό πληθυσμό, λεηλάτησε και κατέστρεψε ολοσχερώς τη χώρα μας.

Ο λιμός της Κατοχής, οι σφαγές αμάχων και τα Ολοκαυτώματα, τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις και η καταναγκαστική εργασία, η μεθοδική λεηλασία του εθνικού πλούτου και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς αποτελούν το αποτύπωμα της γερμανικής παρουσίας στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής. Όμως η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, καθολικός διάδοχος του Γ’ Ράιχ, έχει αθετήσει σκανδαλωδώς τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα, υποχρεώσεις που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο και την Ιστορία. Επί δεκαετίες ακολουθεί παρελκυστική πολιτική παραβιάζοντας την ίδια της την υπογραφή στη Συνθήκη των 2+4 (Μόσχα, 1990), προσπαθώντας να αποκρύψει, να απαλύνει ή να ξεπλύνει τη γερμανική ενοχή.

Υπενθυμίζουμε ότι η ΟΔΓ, τον Νοέμβριο του 1995, σε φάση που ένιωθε ισχυρή λόγω της γερμανικής ενοποίησης αλλά και του κατακερματισμού της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, απέρριψε με σκαιό και ασυνήθιστο στη διπλωματική πρακτική τρόπο τη ρηματική διακοίνωση της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Με σχεδόν ανάλογο τρόπο, τον Οκτώβριο του 2019, με ρηματική διακοίνωση μισής, μόλις, σελίδας και μετά από 4,5 μήνες αναμονής, απέρριψε τη ρηματική διακοίνωση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Και παράλληλα, με πλήθος μεθοδεύσεων νεοαποικιοκρατικού χαρακτήρα («Ελληνογερμανική Συνέλευση», «Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον», «Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας», προγράμματα προπαγάνδας στα ελληνικά σχολεία, κ.α.), κλιμακώνει την προσπάθειά της να διεισδύσει στους μαρτυρικούς τόπους, να εκμαυλίσει συνειδήσεις και να αναθεωρήσει την Ιστορία.

Σήμερα, η Γερμανία, στο απόγειο της ισχύος και της αλαζονείας της, δεν διστάζει να κηρύξει μονομερώς την απαλλαγή της από τη συμφωνία του Πότσδαμ, η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό της, αναγγέλλοντας δαπάνη για οπλικά συστήματα ύψους 100 δις ευρώ! Μία δήλωση του Καγκελαρίου Σολτς, που προκαλεί εύλογη διεθνή ανησυχία για τις πραγματικές επιδιώξεις της Γερμανίας.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και τα πρώτα διδάγματά του

Από τις 24 Φεβρουαρίου έχει ξεσπάσει ένας άγριος πόλεμος στην Ουκρανία, με χιλιάδες θύματα έως τώρα. Μία αναμέτρηση που πρέπει να τερματιστεί άμεσα πριν φτάσουμε στον όλεθρο! Για να επιτευχθεί αυτό, έχει ιδιαίτερη αξία να αντιληφθούμε τα εξής:

•    Όταν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν τιμωρούνται, όταν οι σφαγείς δεν δικάζονται και τα θύματα δεν λαμβάνουν μία εύλογη αποζημίωση, τότε τα εγκλήματα επαναλαμβάνονται.

•    Αν η διεθνής κοινότητα είχε επιδείξει μηδενική ανοχή στην κατάλυση του Διεθνούς Δικαίου, στην παραβίαση των συνόρων, στη διάλυση χωρών, μηδενική ανοχή στα εγκλήματα πολέμου και στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Αφρική και αλλού, δεν θα φτάναμε στον σημερινό φονικό πόλεμο στην Ουκρανία.

•    Σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη της υποτέλειας και της εξάρτησης των μικρών από τους ισχυρούς, λαοί που δεν έχουν εθνική ανεξαρτησία και εθνική στρατηγική αλλά και έθνη που δεν είναι ενωμένα, γίνονται πιόνια στους σχεδιασμούς των μεγάλων δυνάμεων και οδηγούνται σε καταστροφή. Αντίθετα, λαοί που υπερασπίζονται την εθνική τους ανεξαρτησία και διεκδικούν τα εθνικά τους δίκαια κερδίζουν τον σεβασμό όλων.
 
Ο αγώνας για Μνήμη και Δικαιοσύνη είναι πιο επίκαιρος παρά ποτέ γιατί αποτελεί ένα προσκλητήριο ελευθερίας, σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου και ειρηνικής, δημοκρατικής συνύπαρξης των λαών!