Λίγα λόγια για την απαράδεκτη και ασεβή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι

Γράφει ο Λεωνίδας Κωστόπουλος

Για το διεθνές εμπόριο θεαμάτων και αθλητικών συγκινήσεων, αυτό το γεγονός δεν κρύβει τίποτα το παράταιρο. Η Ολυμπιάδα, σαν πολυεθνικός θίασος, μπορεί να μετακομίζει σαν τσίρκο της Βαβέλ, από ήπειρο σε ήπειρο ανεβάζοντας τις παραστάσεις της. Συνθέτει μια πελώρια παρωδία και αποτελεί καρικατούρα των αρχαίων αγώνων και της ιστορίας του ευρωπαϊκού πνεύματος και των αξιών του. 

Οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν είναι για άτομα, είναι για πλήθη. Απευθύνονται στην κοινή συνείδηση που εύκολα τη δανείζεται κανείς από το διπλανό του. Σε αυτό το εκπληκτικό μασκάρεμα όπου το τιποτένιο και το εφήμερο επέχουν θέση συγκλονιστικού και αξιομνημόνευτου, η μάζα διαπρέπει.

Πίσω από την ακατάσχετη κενολογία, παραμονεύει η αγελαία τύφλωση που καταργεί τα πάντα στο όνομα του χειροπιαστού και του καταδείξιμου.

Η ρωμαϊκή αρένα επιστρέφει, σε έναν κόσμο που αρέσκεται στην ωμότητα και την λατρεία της δύναμης. Το θέαμα των αγώνων δεν έχει κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Δίνεται σαν εφήμερο ρίγος, είναι έξοχα καταναλώσιμο.

Ο θεατής κινείται μέσα στις εκφάνσεις του μη πραγματικού και του γοητευτικά άσκοπου. Κάθε αναισθητικό που τον βοηθάει να λησμονήσει το δράμα της ζωής του είναι καλόδεχτο. Σαν πελώρια γαλέρα, οι Ολυμπιακοί, πλέουν μαζί με τα τρωκτικά τους: επιχειρήσεις, διαφημιστικά γραφεία, τουρισμό, διεθνείς σχέσεις, όλους αυτούς που προσμένουν να λάβουν το μέγα μερτικό από τις εισπράξεις της γιορτής.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν είναι παρά μια τεράστια επίδειξη διεθνούς υποκρισίας. Τι απέγινε η αρχαιοελληνική παιδεία; Η ιστορική αποστολή των αγώνων έχει προ πολλού χαθεί.

Ο αθλητής πριν απ' όλα ήταν μαχητής. Ενσάρκωνε την ισχύ του πολέμου, που βοηθούσε την ειρήνη να σκέφτεται και να ελπίζει. Για να επιτευχθεί η συντήρηση, αναγκαία προϋπόθεση είναι να αποκοπεί κάτι από τον σκοπό του, να αποκοπεί από τη χρήση που το γέννησε.

Δυστυχώς εδώ και χρόνια, ούτε κανένα Νενικήκαμεν μεταφέρεται και ο αντικειμενικός σκοπός δεν ενδιαφέρει στο παραμικρό, αν δεν είναι παντελώς ανύπαρκτος.