ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΕΝΑ ΚΕΡΙ

Διήγημα της Γιώτας Τριανταφύλλου

Με κοιτάς, κρεμασμένη πάνω απ’ την τηλεόραση με την δυσπιστία και την ανωτερότητα της νιότης. Σοβαρή κι αγέλαστη, σαν να ανήκει ο κόσμος στα είκοσι επτά σου χρόνια. Με αδικείς αν νομίζεις πως ξέχασα. Το κερί μου μοιάζει με το λιγοστό φως εκείνης της νύχτας κι εγώ με σένα.  Κοιτάζεις το ρολόι απέναντί σου.
Αυτή η νύχτα όμως ανήκει σε μένα, τουλάχιστον μέχρι να σωθεί το κερί μου. Αργότερα, θα τραβήξω την κουρτίνα να μπει το φως του δρόμου, να φωτίσει σαν εκείνη τη νύχτα στην παραλία.
Ήμασταν τρεις, εσύ εγώ κι ο άντρας με τα πινέλα, κάτω απ’ το φως της λάμπας που δρόσιζε τα πόδια της στο θαλασσινό νερό.

Θυμάσαι τον άντρα;  Ήταν ψηλός, αδύνατος και σχεδόν αμίλητος, μ’ ένα κάρβουνο κι ένα χαρτί. Μας έκανε ίδιες, ως και τα λακκάκια αντέγραψε.
Την μπλούζα μου πάνω σου την έκανε πιο φινετσατη και το γαλάζιο του νερού το πέρασε γύρω σου να κρύψει τη νύχτα.
Έκανε ζέστη κι ήμουν κουρασμένη, μα σε περίμενα.
Απόψε λείπει ο άντρας με τα πινέλα, λείπει και το κάρβουνο που σε ζωγράφισε.
Αν όμως ήταν εδώ θα είχε γεράσει, τα πινέλα του θα είχαν στεγνώσει και το κάρβουνο θα είχε τριφτεί.
Οι βαθιές χαρακιές του χρόνου, εσένα δεν σε άγγιξαν, δεν είσαι σαν τα παιδιά που μεγαλώνουν, δεν είσαι σαν εμένα σαν τον άντρα με τα πινέλα.
Μια αντανάκλαση, μια στιγμή στο χρόνο ήσουν κι έμεινες κοντά μου να μην ξεχνώ τα χρόνια που πέρασαν, να μην ξεχνώ την καρέκλα που κάθισα για να γεννηθείς.
Τώρα κουράστηκα θα σ’ αφήσω.