ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

_____

Κάθε φορά, που η αρχαία ρήση «Άδου φεύξιν ουδείς επάξεται», ένα εναγώνιο ερώτημα διατυπώνουμε όλοι μας.

Γιατί τώρα, γιατί στο δικό μας……

Και όμως ο θάνατος και ζωή, ζωή και θάνατος είναι το τραγικό παιγνίδι όλων των ζώντων πλασμάτων, αλλά και της δικής μας μοίρας της ανθρώπινης μοίρας.

Αγκαλιασμένοι στη ζωή και ξαφνικά φτάνει ο θάνατος και μας αποχωρίζει.

Αυτό έγινε και με το χαμό ενός εξαίρετου ανθρώπου, ενός λαμπρού επιστήμονα του γιατρού Δημητρίου Οικονόμου, ο οποίος έφυγε από κοντά μας και βύθισε σε θλίψη οικείους, συγγενείς, φίλους, την ιατρική κοινότητα και πολλούς συμπολίτες μας, που ευεργετήθηκαν με κάθε τρόπο από τον εκλιπόντα.

Ο Δημήτρης Οικονόμου γεννήθηκε στη Μελιταία Δομοκού όπου υπηρετούσε ο γιατρός πατέρας του. Όταν ήταν 3 ετών, η οικογένεια του μετώκησε στη Λαμία. Στη Λαμία μεγάλωσε και πέρασε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Με εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εισήχθη στην Ιατρική Σχολή, και σπούδασε την Ιατρική επιστήμη.

Συνέχισε παίρνοντας την ειδικότητα της παθολογίας, καθώς και το διδακτορικό του. Τελειώνοντας και ολοκληρώνοντας τον κύκλο των σπουδών του εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Λαμία, όπου και επί πολλά έτη, εξήσκησε το λειτούργημα του Ιατρού, στην ειδικότητα βέβαια της παθολογίας, διατηρώντας πάντα ιδιωτικό ιατρείο μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.

Γαλουχημένος με το πνεύμα του πόνου, της προσφοράς και της δημιουργικής παρουσίας, διετήρησε την ηθική γαλήνη και την ανθρώπινη αλληλεγγύη προς όλους. Ο αείμνηστος Δημήτρης υπήρξε άγρυπνη συνείδηση, πληθωρική μορφή προσφοράς και παρουσίας, άκαμπτος και όρθιος διετήρησε σε όλη του τη ζωή το ήθος, την εντιμότητα την προσφορά στον συνάνθρωπό του, όχι μόνο από το μετερίζι της Ιπποκράτειας επιστήμης, αλλά και από αυτό της ανθρωπιάς και της καλοσύνης. Λίαν αγαπητός, σε μέγιστο βαθμό τον εμπιστευόταν οι ασθενείς του και αυτό το καταθέτει ο γράφων λίαν τεκμηριωμένα. Ενσάρκωνε τον χαρακτηρισμό του Πλούταρχου του Βοιωτού. «Τοις λόγοις αδιάβλητος, ταις εμπειρίες άριστος και τοις τρόποις ανεπιτήδευτος».

Με τη σύζυγό του Ρούλα δημιούργησαν άριστη οικογένεια μόρφωσαν τα παιδιά τους, ο δε Βασίλης με πολλές επιστημονικές περγαμηνές, συνεχίζει το οδοιπορικό του πατέρα του. Συμπλήρωμα της ευτυχίας τους είναι και τα τρία λατρευτά τους εγγόνια, που τους χαρίζουν ότι το καλύτερο.

Ο γράφων είχε την τύχη να συνεργασθεί μαζί του και γνωρίζει την προσφορά του στα μορφωτικά, πολιτιστικά, εκκλησιαστικά δρώμενα της πόλης μας, ως και σε ευαγή ιδρύματα αυτής.

Θα μπορούσε πολλά να γράψει και για την προσφορά του στο πλησίον, στον συνάνθρωπό του κλπ., αλλά δεν κάνει διότι ο ίδιος δεν θα το ήθελε. Ο προσφιλής και αξέχαστος Δημήτρης άφησε φεύγοντας ένα λαμπρό και φωτεινό παράδειγμα και ενθρονισμένος στις καρδιές μας, θα τον βλέπουμε αδιάκοπα δίπλα μας.

Η γνήσια προσωπικότητά του, πιστοποιεί τη σκληρότητα που μας δίνει η σιωπή του. Καλύπτουμε το όνομά του με τα άνθη της αγάπης μας και της τιμής μας και βρέχουμε τον τάφο του με τα δάκρυα της ψυχής μας. Κλείνοντας ας κατατεθεί και το του ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΥΣΚΙ:

«Κανένας πόνος της ζωής, δεν είναι
τόσο βαθύς, που να συγκριθεί με το θάνατο,
αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστής της».

Ας είναι αναπαυμένη και γαλήνια η ψυχή σου καλέ μας γιατρέ, αξέχαστε Δημήτρη Οικονόμου.