Mοσχοβολούν οι γειτονιές

Γράφει ο Παναγιώτης Βασιλείου

Κατεβαίνοντας απο την οδό Eκκλησιών, δίπλα απο την εκκλησία της Παναγίας Δέσποινας και βλέποντας της ανθισμένες πασχαλιές κάτι ξύπνησε μέσα μου. Έκλεισα για λίγο τα μάτια, να μυρίσω αυτό το υπέροχο άρωμα της Άνοιξης και ασυναίσθητα, ξύπνησαν παιδικές αναμνήσεις της Λαμίας των παιδικών χρόνων.

Τη δεκαετία του '60 και στην αρχή αυτής του '70, η πόλη αυτή δεν ήταν η σημερινή τσιμεντούπολη.

Όλα τα σπίτια δίπατα με αυλές, που την άνοιξη γέμιζαν με χρώματα και αρώματα απο τις ανθισμένες πασχαλιές, τις νεραντζιές τα γιασεμιά. Παίζαμε στους δρόμους, γυρνάγαμε απο αυλή, σε αυλή, παντού χαρές και γέλια.

Αθώα χρόνια σε σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα. Δεν κράτησε πολύ, ανοίγοντας τα μάτια και φθάνοντας στη οδό Καραϊσκάκη ανάμεσα στα τσιμέντα των πολυκατοικιών εισπνέοντας το καυσαέριο των διερχόμενων αυτοκινήτων, επανήλθα στις εργοστασιακές ρυθμίσεις...