ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

Γράφει ο Ζαχαρίας Πράπας
Συν/χος Εκπαιδευτικός

Με αφορμή την αναγνώριση στη Φλώρινα του σωματείου «Κέντρο Μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα, θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις για δημοκρατικό διάλογο, υπό την βάσανο του Μακεδονικού.

Δε σκοπεύω να σχολιάσω τη δικαστική απόφαση, αλλά να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για την ορθή κατανόηση του θέματος και τους κινδύνους που περικλείει η συμφωνία των Πρεσπών, για την ορθή αντιμετώπιση του θέματος από την Ελλάδα κατά την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Η Συμφωνία των Πρεσπών από τη στιγμή που επικυρώθηκε δεν αλλάζει, γιατί σύμφωνα με το Άρθρο 20 παρ.9 οι διατάξεις της παρούσας Συμφωνίας θα παραμείνουν σε ισχύ για αόριστο χρόνο και είναι αμετάκλητες.

Η αναγνώριση του Σωματείου «Κέντρο Μακεδονικής γλώσσας» στην Ελλάδα, που επιθυμεί να προωθήσει τη μελέτη της γλώσσας της Βόρειας Μακεδονίας ως «μακεδονική γλώσσα» στην Ελλάδα δε συνάδει με την ιστορική πραγματικότητα, γιατί στην προκείμενη περίπτωση η χρήση του επιθέτου «μακεδονική» δεν αφορά στην Ελλάδα, στους Έλληνες ή στον Ελληνικό πολιτισμό, αλλά σε μια γλώσσα που δεν είναι ελληνική.

Θα τολμούσα δε να επισημάνω ότι προσβάλλει τους Μακεδόνες Έλληνες, γιατί κατά την ταπεινή μου γνώμη η Μακεδονική γλώσσα είναι Ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση.

Η γλώσσα της Βόρειας Μακεδονίας είναι Σλαβική, συνοθύλευμα νότιων Σλαβικών λαών και όχι Μακεδονική γλώσσα ως αναφέρεται στο Άρθρο 7 παρ. 4 της Συμφωνίας και έτσι έπρεπε να αναφέρεται στη Συμφωνία ως Σλαβική και όχι Μακεδονική γιατί η Μακεδονική γλώσσα είναι Ελληνική, ο Μακεδόνας δε είναι Έλληνας και «η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική» (Κ. Καραμανλής).

Οι κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας πρέπει να αναφέρονται μόνο ως Σλαβομακεδόνες ή απλώς κάτοικοι της Βόρειας Μακεδονίας (Βορειομακεδόνες).

Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή από την Ελλάδα κατά την εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών κατά την αναφορά προς τους όρους Μακεδονία, Μακεδόνας και Μακεδονική γλώσσα.