Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Περί εργασιακού ν/σ και επιχειρείν

Γράφει ο Σπυρίδων Αλ. Ρίζος

 

Εδώ και αρκετό καιρό γίνεται συζήτηση για τις αλλαγές στην εργατική νομοθεσία, για την ευελιξία στα ωράρια προς όφελος των επιχειρήσεων και των εργαζομένων αφού συμφωνήσουν στις αλλαγές.

Από την άλλη πλευρά, της κυβέρνησης και των φορέων, υπάρχουν κάποια κόμματα και οι αρχηγοί τους που καταγγέλουν την «κατάργηση του οκταώρου» (8 ώρες), κάτι που άμεσα όμως δεν προκύπτει, συν αυτά που λέει και η κυβέρνηση = (Κώστας Χατζηδάκης).

Έχω την αίσθηση ότι γίνεται πολλή φασαρία (Απεργίες-Διαδηλώσεις-κλπ) από τα κόμματα και τα συνδικάτα για κάτι αμελητέο.

Η εργατική μας νομοθεσία είναι παρωχημένη και αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος.

Α) Το ποσοστό της ανεργίας έχει κολλήσει πάνω από το ένα εκατομμύριο και δεν λέει  να ξεκολλήσει!

Β) Χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και δεν γνωρίζουμε αν θα μπορέσουν να ξανανοίξουν, ανεξάρτητα από την βοήθεια της κυβέρνησης (επιδοτήσεις, πάγωμα υποχρεώσεων κλπ.) διότι τελικά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις που έχουν δημιουργηθεί προς τους «εργαζόμενους» και σε άλλους (προμηθευτές-πιστωτές) ένεκα της δεκαετούς κρίσης και των μέτρων (Lockdown=Λοκ-ντάουν) για τον Covid-19.

Γ) Η υπάρχουσα νομοθεσία, εργατική και ασφαλιστική, έχει δημιουργηθεί για να αντιμετωπίσει τις ανάγκες που υπήρχαν τα προηγούμενα εκατό (100) χρόνια και με τις δυνατότητες που είχε τότε η Ελληνική Οικονομία. Οι Αλλαγές όμως που έγιναν σε παγκόσμιο επίπεδο (παγκοσμιοποίηση) και σε ευρωπαϊκό Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση), ψηφιακή εξέλιξη και διαδίκτυο, έχουν δημιουργήσει ένα διαφορετικό περιβάλλον και με διαφορετικές ανάγκες.

Ένας σωρός αλλαγές έχουν γίνει τα τελευταία τριάντα με σαράντα χρόνια που μπήκαν στη ζωή μας οι υπολογιστές και τα ρομπότ με την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Για να μπορούμε όμως να μιλάμε για μια σύγχρονη εργατική νομοθεσία, πρέπει να τα πάρουμε όλα αυτά υπόψιν μας, όπως και την κατάσταση της χώρας μας από οικονομική άποψη (ότι ζούμε με δανεικά), όπως και την θέση της στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και τη συμμετοχή της, στους ανάλογους οργανισμούς.

Μετά από τα παραπάνω, το ερώτημα που τίθεται, είναι, ποια πρέπει να είναι η βάση και ο στόχος για τη νέα εργατική νομοθεσία;

Ποιο πρόβλημα θα προσπαθήσουμε να λύσουμε και ποιο στόχο να πετύχουμε;

Πρέπει να είναι το 8ωρο; Το 6ωρο; Ή το 4ωρο;

Πρέπει να είναι το πώς θα χτυπήσουμε την ανεργία; Που τρώει τα σωθικά της οικονομίας, της κοινωνίας και του κράτους.

Πρέπει να είναι το πενθήμερο, το τετραήμερο, το τριήμερο ή το «Δικαίωμα στην Τεμπελιά»;

Ποιοί θα δουλεύουν για να πληρώνονται αυτοί που κάθονται (με οποιαδήποτε ιδιότητα); Διότι από κάποιο σημείο και μετά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.   

Ποιοί και πόσοι παράγουν πλούτο και πως αυτός κατανέμεται στους ανθρώπους-πολίτες στην πολιτεία μας;

Ποιοί θα παίρνουν λίγα και ποιοί πολλά; Οι ιδιοκτήτες των βιομηχανιών και των βιοτεχνιών, τι θα παίρνουν, όταν καταλήγουν στην πτώχευση;

Γιατί ως τώρα δεν υπάρχει μίνιμουμ για τους βιομήχανους και τους βιοτέχνες και αρκετοί πεθαίνουν στην ψάθα, ενώ οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο ή στον Ιδιωτικό τομέα, όταν χάνουν την εργασία τους και είναι άνεργοι με νόμο, υπάρχει ένα μίνιμουμ μισθού, ασφάλειας, σύνταξης και εφάπαξ και ενίοτε και πριμ εξόδου.

Κάποτε κάποιοι κατηγορούσαν τους μισθούς της Κίνας, της Ινδίας, της Βουλγαρίας κλπ. Σήμερα όμως η Κίνα (COSCO) κατέχει το πρώτο λιμάνι της χώρας μας και πολλές υποδομές πουλήθηκαν ή πωλούνται γιατί αδυνατούμε να τις συντηρήσουμε π.χ. Σιδηρόδρομος (ΟΣΕ), ΟΤΕ, κτλ

Μήπως πρέπει να δούμε πως φτάσαμε εδώ να πουλάμε τα «Διαμάντια και τα χρυσαφικά» της χώρας; Τι έφταιξε; Τι πρέπει να κάνουμε με τους κανόνες που διέπουν τις Υπηρεσίες Κοινής ωφέλειας και με τους ανθρώπους που τις εμπιστευόμαστε;

Τα κροκοδίλια δάκρυα των πολιτικών για τους ανέργους όταν δεν παίρνουν και μέτρα κατά της ανεργίας αλλά επιμένουν στα «κεκτημένα» δηλαδή στην ακινησία δεν είναι η πολιτική στάση που θα βοηθήσει τους ανέργους να βρουν εργασία και να βγουν από το τέλμα.

Αυτή η πολιτική βοηθάει αυτούς που είναι μέσα στο «Κάστρο» να διατηρήσουν τις θέσεις τους, όχι όμως και τα παιδιά τους στο μέλλον και να βρουν εργασία.

Διότι καμία «κατάκτηση» δεν έχουν οι εργαζόμενοι όταν χάνουν τη δουλειά τους.

Ο αξιότιμος υπουργός εργασίας κ. Κώστας Χατζηδάκης θα μπορούσε να κάνει μία έρευνα με κάποια εξειδικευμένη εταιρεία ερευνών και μελετών με δια ζώσης συνεντεύξεις συνεργατών της, με επιχειρηματίες απ’ όλη την Ελλάδα, έτσι θα μπορεί να αποκομίσει μια πραγματική εικόνα της κατάστασης που υπάρχει σήμερα στην βιομηχανία και στην βιοτεχνία, σε ανοιχτές και κλειστές μονάδες.

Για να δει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των μονάδων, να προχωρήσει σε μια εκ βάθρων ανανέωση της εργατικής νομοθεσίας, που θα αντιμετωπίζει και θα απαντά στα σύγχρονα προβλήματα των εργαζόμενων, θα μειώνει το ποσοστό των ανέργων και θα αυξάνει την παραγωγή, που θα βοηθάει τους εργοδότες να ανταποκριθούν στις δύσκολες πραγματικές ανάγκες των εργασιών και υποχρεώσεών τους και στον ντόπιο και διεθνή ανταγωνισμό.

Το αίτημα δε των εργαζομένων για αύξηση στα 750,00€ από 650,00€ πρέπει οι αρμόδιοι να το εξετάσουν άμεσα και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν να υλοποιηθεί έστω και σταδιακά. Έτσι θα πάρουν μια ανάσα οι εργαζόμενοι και η αγορά.

Κε Υπουργέ, απελευθερώστε τους Έλληνες του ιδιωτικού τομέα από τις δουλείες της εργατικής νομοθεσίας του παρελθόντος.

Μην περιμένετε με αυτό το εργατικό πλαίσιο κανόνων να αναπτυχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι υποψιασμένοι οι νέοι μας, δεν προτίθενται ούτε φυλακή να πάνε, ούτε να χάσουν το σπίτι τους, ότι κάνουν, το κάνουν από ανάγκη και όχι από επιλογή.

Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί, με υψηλού επιπέδου μόρφωση, έφυγαν στο εξωτερικό (brain drain).

Θα το δούμε εξάλλου αυτό και από το πόσοι από τις 500.000 περίπου νέους που έφυγαν πόσοι θα γυρίσουν πίσω για να γίνουν επιχειρηματίες και γενικά να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα.

Μειώστε τους εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν αρνητικά την πορεία των επιχειρήσεων.

Δεν έχει κανένας, κανένα δικαίωμα να αφαιρεί το δικαίωμα στην εργασία από τους άνεργους σε μια Δημοκρατία, εν ονόματι ενός υποτιθέμενου κινδύνου να χάσει κάποιο «κεκτημένο» που επικαλείται ένας χορτάτος, γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τον νηστικό.

Απεναντίας έχει υποχρέωση η κυβέρνηση να του παρέχει εργασία. Οι Άνθρωποι των Συνδικάτων πρέπει να αναλογιστούν τις ευθύνες τους έναντι των εργαζομένων και των ανέργων, για τη διασφάλιση της εργασίας των και να λειτουργήσουν με ευσυνειδησία και ρεαλισμό για το μέλλον των επιχειρήσεων, των εργαζομένων και του τόπου μας, γενικότερα.

Τα λάθη των πολιτικών και οι πρόσκαιρες «κατακτήσεις» των συνδικαλιστών, είδαμε που οδήγησαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τις συντάξεις.

Η συμπεριφορά κομμάτων και συνδικάτων κατά την περίοδο της πανδημίας, μάς δείχνει το επίπεδο της ποιότητας σκέψης και σεβασμού της κοινωνίας.

Τα Επιμελητήρια ως σύμβουλοι του κράτους και των κυβερνήσεων, νομίζω ότι μπορούν και πρέπει να βοηθήσουν στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού της νομοθεσίας και της λειτουργίας της αγοράς γενικότερα.

Τέλος ερωτάται ο κ. Υπουργός, μήπως αυτό που αποκαλεί «παράνομη απόλυση» και υποχρεώνει τον εργοδότη σε επαναπρόσληψη, με τις ανάλογες, φυσικά, οικονομικές συνέπειες κ.α., υποκρύπτει νομότυπη δουλεία;

Το Σύνταγμα τι προβλέπει;

Είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι μπροστά στο νόμο; Η Δουλεία έχει καταργηθεί στην Ελλάδα ή όχι;

Για ποιον λόγο και γιατί κύριοι της κυβέρνησης να μπουν οι νέοι Έλληνες στην περιπέτεια του επιχειρείν και της ανάπτυξης, με ποιο κίνητρο;

 

 

    

 

Απόψεις

# Μπροστάρης σε όλους τους αγώνες των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ το στέλεχος του ΚΚΕ και Περιφερειακός Σύμβουλος Στερεάς ο Κώστας Μπασδέκης, έχει αναδείξει το πρόβλημα σε όλα...

Ενημερωτικά δελτία

Ενημερωθείτε άμεσα από την εφημερίδα μας για τις τελευταίες ειδήσεις μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση.