«ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ» ΤΟΥ 2025

Γράφει ο
ΣΤΕΛΙΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ

Με αφορμή όσα γίνονται, γράφονται ή λέγονται -εν πολλοίς δικαιολογημένα κατά την άποψή μου- για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, νομίζω ότι δημιουργείται και η ευκαιρία να σημειωθούν κάποιες γενικότερες σκέψεις σε ότι αφορά το κοινωνικο-πολιτικό μας γίγνεσθαι. Όχι μόνο επειδή με ευθύνη της Πολιτείας και των δομών της καθυστερεί ανεπίτρεπτα η διαλεύκανση της υπόθεσης αλλά και επειδή με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός αναδεικνύονται αρκετές από τις παθογένειες της σύγχρονης Ελλαδικής πραγματικότητας.

Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον και σε ότι αφορά την ασφαλή λειτουργία του δικτύου των σιδηροδρόμων μας, οι ευθύνες έχουν πολύ μεγάλο χρονικό και πολιτικό ορίζοντα. Κυρίως σε σχέση με την αναποτελεσματικότητα των επιλογών αλλά όσον αφορά τις πολιτικές οι οποίες διαχρονικά φέρεται να υιοθετήθηκαν από τους υπεύθυνους. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο φάσμα ελλείψεων και άλυτων προβλημάτων που φαίνεται ότι δε μπορεί να δικαιολογούνται. Ούτε με βάση τις εξαγγελίες και πιστώσεις που μέχρι σήμερα έχουν διατεθεί, ούτε με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τον Ευρωπαϊκό μας προσανατολισμό. Ας σημειωθεί βέβαια ότι κατά την τελευταία 15ετία οι μεγάλες πολιτικές μας παρατάξεις δεν «έμειναν με το παράπονο» της μη συμμετοχής τους σε κυβερνητικό σχήμα.  

Τα προβλήματα που γενικότερα βιώνονται στους κόλπους της Ελληνικής κοινωνίας διογκούνται καθημερινά. Με την απόκλισή μας από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο να γίνεται εξόφθαλμη. Κυρίως λόγω της αναξιοπιστίας των δομών άσκησης εξουσίας και με υπόβαθρο την οικονομική μας δυσπραγία. Ως τραγικό αποτέλεσμα έχουμε την εγκατάλειψη της χώρας από τους νέους μας. Πρόβλημα που προφανώς δε μπορεί να λυθεί με κάποιο «μαγικό ραβδί» και το «λουζόμαστε» όλοι. Οι αλληλοκατηγορίες και επίρριψη ευθυνών ανάλογα με τον τρόπο που ο καθένας πολιτικά ερμηνεύει τις καταστάσεις, έχουν την τιμητική τους. Όμως θα πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό ότι με τους πολιτικούς αφορισμούς δε λύνονται τα προβλήματα. Και ότι είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να ξεφύγουμε από τη «μιζέρια» της πολιτικοποίησης των πάντων. Εξ άλλου είναι γνωστό ότι ασφαλέστερος δρόμος από την άκρατη πολιτικοποίηση, για να υπηρετούνται οι κάθε είδους σκοπιμότητες και διαθέσεις ή μύχιες επιδιώξεις, δεν υπάρχει. Πως γίνεται λοιπόν να ελπίζουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ σε ένα καλύτερο αύριο χωρίς ταυτόχρονα να έχει προσδιορισθεί ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής των όποιων επιδιώξεών μας ; Και ειδικότερα σε ότι αφορά το «ατύχημα των Τεμπών» πως γίνεται οι πολιτικοί μας να αναφέρονται σε ευθύνες χωρίς την ύπαρξη ενός κοινά αποδεκτού «οδικού χάρτη» για την ιεράρχηση των προβλημάτων και την αντιμετώπιση των ελλείψεων λειτουργίας του σιδηροδρομικού μας δικτύου ;  

Με τα ευχολόγια των προθέσεων ή διαθέσεων είναι φανερό ότι δε μπορεί να γίνεται δουλειά. Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας. Οι αδικίες, οι ανισότητες, οι αμετροέπειες, οι στρεβλότητες σε σχέση με τον καταμερισμό των εισοδημάτων, η αναξιοκρατία, οι αναθέσεις σε κολλητούς και πάνω από όλα το έλλειμμα σε ότι αφορά την άσκηση χρηστής διοίκησης «κτύπησαν κόκκινο». Συνεπώς  οι συνθήκες για βελτιώσεις και αλλαγές μέσα από τη διαμόρφωση τεκμηριωμένων απόψεων, θέσεων και προτάσεων δε μπορεί παρά να θεωρούνται ώριμες. Χρειάζονται πρωτοβουλίες και τομές με εφαλτήριο την κοινωνική συνέργεια. Κυρίως απέναντι στις αδήριτες απαιτήσεις για την άσκηση χρηστής Δημόσιας Διοίκησης. Στην κατεύθυνση αυτή ας ελπίσουμε στην ανταπόκριση των ταγών μας. Ελάχιστα προαπαιτούμενα η διάθεση, το σθένος και οι διαπιστευμένες δυνατότητες για την όσο γίνεται σωστότερη διαχείριση των κοινωνικών μας δικαίων.