ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΛΕΜΟΝΙΑΣ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΛΕΜΟΝΙΑΣ

Ένας μικρός κήπος,
δυο πορτοκαλιές, δυο μανταρινιές,
μια λεμονιά, δίπλα στον ξηριά.
Ένας μικρός παράδεισος
που θ’ αρμενίζει η απουσία σου.
Ένα μικρό ξένο σπίτι,
γεμάτο φωτογραφίες ανθρώπων
που δεν γνώρισα,
που δεν θα γνωρίσω.
Δοσίλογη ερημιά
στην άψυχη ροή της ζωής.
Του θρήνου, για το άγνωστο χρέος
που οφείλαμε να ξεπληρώσουμε.
Αδέσποτος πόνος,
άγριας μάχης που δεν κερδίσαμε.

Κι ήρθα εδώ, σε τόπο ξένο,
μόνη, χωρίς εσένα.
Άγγιξα τις πορτοκαλιές,
μίλησα στις μανταρινιές,
στάθηκα στη λεμονιά.
Η δική μας λεμονιά, στο δικό μας σπίτι,
δεν τα κατάφερε.
Τούτη μοιάζει δυνατή
έχει αντέξει τις απουσίες της!

Ο ίσκιος της θα γινόταν η παρέα μου,
η δύναμή της, δική μου.
Γίναμε οικογένεια κι αφήσαμε τις απουσίες
να έρθουν κοντά μας.
Τις δικές της, που δεν έπαψε ποτέ να λαχταρά
και να μιλά για εκείνες.
Τις δικές μου, που ακόμη πονούν!

Ανοίξαμε τα παράθυρα του καινούργιου σπιτιού.
Τέντωσε τα κλαδιά της
να δει να βάφω τους τοίχους.
Άνθισε, κι άπλωσα ασπρόρουχα να πάρουν ευωδιά.
Θα έρθει και πάλι καλοκαίρι
στον μικρό παράδεισο, δίπλα στον ξηριά.

Ένας μικρός κήπος, δυο πορτοκαλιές,
δυο μανταρινιές, μια λεμονιά,
δασκάλα ζωής, στο πλάι ξένου σπιτιού
που δεν είναι δικό μας!